Του Γ. Καπουρνιώτη
Έχετε προσέξει κάποιους γονείς που οδηγούν με παιδιά στο αυτοκίνητο, να ενημερώνουν τους υπόλοιπους με ένα ειδικό σήμα: «Baby on Board»!
Σε μια ας πούμε… προσωρινή μου έρευνα, διαπίστωσα πως οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν την ουσία(;) του συγκεκριμένου σήματος. Κάποιος μου απάντησε το εξής χαριτωμένο: «Οι γονείς είναι περήφανοι και θέλουν να το μάθει ο κόσμος», ενώ κάποια σικάτη κυρία μου είπε πως: «Η νέα μαμά δεν μπορεί να κρύψει τη χαρά της που πάει βόλτα με το μωράκι της». Επίσης, άκουσα και το επικό: «Είναι ενημέρωση οικογενειακής κατάστασης!».
Η πραγματικότητα όμως είναι κάπως… διαφορετική! Σκοπός του σήματος είναι να ενημερώνει τους υπόλοιπους οδηγούς, πως στο αυτοκίνητο υπάρχει μωρό και έτσι θα πρέπει να είναι πιο προσεκτικοί και υπομονετικοί. Είναι, αν θέλετε, μια έκκληση για… καλοσύνη, γιατί ένα μωρό αλλάζει την καθημερινότητά μας για πάντα. Μπορεί να φαίνεται λίγο τρομακτικό με την πρώτη σκέψη, αλλά είναι η αλήθεια. Ο ερχομός του αλλάζει τις καθημερινές μας συνήθειες, καθώς σε κάθε τι που κάνουμε πρέπει να σκεφτόμαστε πώς θα είναι ασφαλή και πώς θα διαχειριστούμε καλύτερα κάθε δυσκολία που μπορεί να του προκύψει.
Και αυτό το μωρό θα μεγαλώσει και θα διέρθει από πολλές αλλαγές, σωματικές, συναισθηματικές, ορμονικές, σεξουαλικές, διανοητικές και, ίσως, να παρουσιάσει και «ψυχολογικά προβλήματα», που μερικές φορές θα λειτουργήσουν ισοπεδωτικά, λόγου της «χαϊδευτικής αγωγής» του γονιού του, που συνεχίζεται μέχρι την εφηβική του ηλικία και δημιουργεί ένα άτομο χωρίς πρωτοβουλία, χωρίς υπευθυνότητα και ελεύθερη σκέψη, με συνέπεια κάποιο πρωί να τον δολοφονήσει εν ψυχρώ… Είναι εκείνος που μετά τη γέννα του είχε βάλει στο αυτοκίνητό του, γεμάτος χαρά, την ταμπέλα: «Baby on board» και κάθε βράδυ θα το πήγαινε βόλτα (το κλαψιάρικο), ώστε να τον πάρει στην αγκαλιά του, ο Μορφέας, ο θεός του ύπνου. Και εκείνος για «ευχαριστώ» για τη «χαϊδευτική αγωγή» που του πρόσφερε απλόχερα, πήρε κάποιο πρωί ένα τουφέκι με διόπτρα, και αφού τον σκότωσε, μετά άρχισε να πυροβολεί αδιακρίτως εν ψυχρώ!
Δεν είναι τυχαίο πως τα τελευταία χρόνια όποιος έχει, ή λέει ότι έχει, «ψυχολογικά προβλήματα» αρπάζει ένα όπλο και σκοτώνει καμιά εικοσαριά αγνώστους κατά προτίμηση σε δημόσια σχολεία, σε πανεπιστήμια, κάποιοι δε και σε βρεφονηπιακούς σταθμούς. Ο πάσα ένας διαταραγμένος που χρειάζεται γιατρό βρίσκει συνήθως την πιο εύκολη λύση. Βγαίνει στη γύρα αρματωμένος σαν τους τσάμηδες και αρχίζει και δολοφονεί άσχετο κόσμο αδιακρίτως. Κι αυτό συμβαίνει με τον ίδιο τρόπο, στο ίδιο μοτίβο, πανομοιότυπα. Διότι το παιδί είχε «ψυχολογικά προβλήματα». Ίσως, δηλαδή, κάποτε δεν του δώσανε την καραμέλα που περίμενε ή ο γονιός του έβαζε όρια για τις πράξεις του. Και από τότε «σάλταρε», διότι δεν τον αγάπησε κανείς. Ήθελε πια να σκοτώσει τους πάντες. Να έχει τις ζωές τους στα χέρια του. Να γίνει Θεός. Διότι ήταν Θεός εκ γενετής. Τον θεοποίησαν – έβαλαν στο αυτοκίνητο και την ταμπέλα: «Baby on board» – παρόλη την ανάρμοστη συμπεριφορά και αυθάδειά του. Απλώς οι άλλοι δεν του το αναγνώριζαν κι έπρεπε να πληρώσουν.
Εκκολάπτονται όλα αυτά τα «καλά» παιδιά σε αυτοκίνητα που έχουν πίσω την ταμπέλα: «Μωρό στο αυτοκίνητο» ή στην αγγλιστί: «Βaby on board!». Αθώα βρέφη, που ίσως σε δεκαοχτώ χρόνια θα σφάζουνε με το γιαταγάνι αλαλάζοντας… Πριν δεκαοχτώ χρόνια ήταν κι αυτοί μωρά που τα καμάρωναν οι γονείς τους στις παιδικές χαρές, τους γιόρταζαν γενέθλια, τους αγόραζαν λούτρινα αρκουδάκια τα Χριστούγεννα και ξαφνικά θυμούνται πως πρέπει να σκοτώσουν κόσμο για να βρει η ψυχή τους τη γαλήνη. Και για όλους, εκ των υστέρων, λένε πάντα τα ίδια: «Ήταν καλό παιδί». «Ήσυχος, ντροπαλός, μελετηρός. Λίγο εσωστρεφής. Ευγενικό αγόρι». Και καμάρωνες κι έβαλες στο αυτοκίνητό σου την ταμπέλα: «Baby on board». Πάντα κάπως έτσι συμβαίνει. Κάθεται ο δεκαπεντάχρονος και βλέπει ήσυχος τηλεόραση με τον γονέα του. Κι εκεί που κάθεται, σηκώνεται ήρεμος, πάει στην αποθήκη, παίρνει ένα τσεκούρι, γυρίζει και τον κομματιάζει εν ψυχρώ. Καλό παιδί. Πώς γίνεται και συμβαίνει αυτό; Κανείς δεν ξέρει. Ακόμα και στα ζώα, γνωρίζουμε πως υπάρχει ένα ελάχιστο ποσοστό αρσενικών που πάει και σκοτώνει τα νεογέννητα. Γιατί; Ακατανόητο. Πρόκειται για ποσόστωση, πάντα; Αστοχία υλικού, μέσα στις άπειρες ζαριές του DNA; Να βγαίνει ξαφνικά ένας εκ γενετής φονιάς(;) όπως ο Τσέχος, Ντέιβιντ Κόζακ, ο οποίος πυροβόλησε και σκότωσε τον πατέρα του, στη συνέχεια σκότωσε άλλους δεκατέσσερις ανθρώπους και τραυμάτισε άλλους είκοσι πέντε στο πανεπιστήμιό του. Μάλιστα, πριν δώσει τέλος στη ζωή του, δήλωνε πως «πάντα» ήθελε να σκοτώσει. Τι θα πει «πάντα»; Από πόσο χρονών; Από πόσο μηνών; Α! βρε χαζογονιέ που στο μαιευτήριο πήγες και άσπρα λουλούδια στη σύζυγό σου!
Στο μεταξύ, αν μελετήσεις τις εφημερίδες διαπιστώνεις πως η σχετική ποσόστωση υπάρχει ανέκαθεν. Σε κάθε γενιά. Και καλά (τρόπος του λέγειν) για εκείνους που δηλώνουν έντιμα πως απλώς θέλουν να σκοτώσουν άνευ λόγου και αιτίας, διότι έτσι είναι το μέσα τους… μαύρο. Αλλά το χειρότερο είδος είναι εκείνοι που θέλουν να κάνουν το ίδιο, χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα, ή ως χαλί, κάποια ιδέα, κάποια ιδεολογία, μια θρησκεία ή την επίκληση κάποιας αφηρημένης δικαιοσύνης όπου εισαγγελείς, δικαστές, μάρτυρες κατηγορίας κι εκτελεστές είναι οι ίδιοι. Κι όμως. Αναδύονται σε κάθε γενιά μερικοί κατά φαντασία τιμωροί – κάποιοι που ήταν «babies on board», κι αυτοί, πριν λίγα χρόνια.
Οπότε η ερώτηση είναι αυτονόητη: «Πότε θα αποκαλυφθεί το επόμενο τέρας; Αυτό το καλό, ευγενικό παιδί που ζει ανάμεσά μας; Σήμερα; Αύριο;».