Στο βουνό των Κενταύρων με τα 24 πανέμορφα χωριά του Πηλίου, δεσπόζει και το χωριό της Πορταριάς με την απίστευτη αρχοντική ομορφιά του, αναδεικνύοντας την πηλιορείτικη αρχιτεκτονική, αλλά και την τοπική παράδοση της περιοχής του Πηλίου.
Με αυτά τα πλούσια δεδομένα πριν 56 χρόνια, το 1961, μια ομάδα δραστήριων ανθρώπων, αποφασίζει να δημιουργήσει τον Αθλητικό και Εκπολιτιστικό Σύλλογο «Tο Ορμίνιον» Πορταριάς.
Με τη συνένωση των προϋπαρχόντων αθλητικών σωματείων, του «Θρίαμβου» και του «Ατρόμητου», που προηγήθηκαν χρονολογικά, μπαίνει δυναμικά στα αθλητικά δρώμενα με την ποδοσφαιρική ομάδα του Ορμινίου. Η αθλητική δράση μαζί με την εξωραϊστική δράση του Συλλόγου είναι οι κύριες κατευθύνσεις, στις οποίες κινείται ο σύλλογος.
Τέσσερις περίοδοι δράσεων
Μπορούμε να διακρίνουμε τέσσερις περιόδους πολιτιστικών δράσεων του Ορμινίου:
Περίοδος 1961 – 1978:
Ο Σύλλογος αναπτύσσει παράλληλα με τα αθλητικά δρώμενα έντονη εξωραϊστική δραστηριότητα σε συνεργασία με την τότε Κοινότητα Πορταριάς. Δημιουργούνται κρήνες, σηματοδοτούνται μνημεία που αναδεικνύονται. Παράλληλα εκδίδει έντυπο (εφημερίδα) του Συλλόγου όπου καταγράφονται μνήμες και γεγονότα της κοινοτικής ζωής. Το 1965 πραγματοποιείται η πρώτη αναπαράσταση του Πηλιορείτικου Γάμου, μοναδικού λαϊκού δρώμενου, από τα πρώτα σε πανελλαδικό επίπεδο. Στο πλαίσιο της σύσφιξης των δεσμών των μελών του και της κοινότητας πραγματοποιεί εκδρομές ή συνεστιάσεις με ιδιαίτερη επιτυχία που καθιερώνονται σαν ετήσιες σημαντικές εκδηλώσεις.
Περίοδος 1978 – 1992:
Ο Σύλλογος ενισχύει την πολιτιστική του παρουσία με την ίδρυση των χορευτικών τμημάτων. Το 1978 συγκροτείται το πρώτο τμήμα παραδοσιακών χορών με δασκάλα τη Μαρία Λεονταρίτη και την Άννα Στάμου αποτελούμενο από γυναίκες του χωριού, ενώ το 1985 δημιουργείται και το πρώτο παιδικό τμήμα εκμάθησης ελληνικών παραδοσιακών χορών και το 1986 ανέλαβαν δάσκαλοι ο Δημήτρης και Στέφανος Τραγουδάρας. Το 1988, μετά από 10 χρόνια συγκρότησης του πρώτου χορευτικού τμήματος, καταφέρνει το ίδιο τμήμα να γίνει μικτό (άνδρες – γυναίκες).
Όλο αυτό το διάστημα ο Σύλλογος καταφέρνει να δημιουργήσει τη δικιά του ιματιοθήκη με φορεσιές από την περιοχή του Πηλίου, της Ρούμελης, Νησιών και της Θράκης, παράλληλα με εμφανίσεις – διακρίσεις σε παραστάσεις εντός του ελλαδικού χώρου και εκτός αυτού.
Το Ορμίνιο ταξιδεύει με το χορευτικό του τμήμα σε πάρα πολλές χώρες, όπως Τουρκία, Ρουμανία, Ιταλία, Βουλγαρία, Γαλλία, Βέλγιο, Κύπρος, Ουγγαρία, Σλοβενία, Σλοβακία και Ισπανία. Αμέτρητες είναι και οι εμφανίσεις του παιδικού τμήματος εντός και εκτός Ελλάδας.
Ο Σύλλογος συνεχίζει την ετήσια αναπαράσταση των εθίμων του Πηλιορείτικου Γάμου, που το καθιστά λαϊκό δρώμενο, με διεθνή απήχηση. Η στέγαση του Συλλόγου στο Πνευματικό Κέντρο της Πορταριάς θα του δώσει τη δυνατότητα για τη δημιουργία βιβλιοθήκης και χώρου τακτικών συναντήσεων των μελών και τη διοργάνωση επιμορφωτικών ημερίδων.
Σημαντική είναι η πολιτιστική παρουσία του Συλλόγου σε διεθνείς εκθέσεις (Φιλοξένια Θεσσαλονίκης) όπου αναπαριστούν τα έθιμα του Πηλιορείτικου Γάμου.
Περίοδος 1993 – 2010:
Ο Σύλλογος διακρίνεται για τη δημιουργία διεθνών πολιτιστικών διοργανώσεων, όπως Διεθνές Φεστιβάλ Παραδοσιακού Χορού, το Παιδικό Διεθνές Φεστιβάλ Παραδοσιακού Χορού, τη Χορευτική Συνάντηση Παιδικών Τμημάτων για την Παγκόσμια Ημέρα Χορού. Παράλληλα μέλη του Συλλόγου έχουν παρουσία στα Διεθνή Συνέδρια της ΔΟΛΤ με εισηγήσεις, ενώ το 1994 συνδιοργανώνουν με τη ΔΟΛΤ το Συνέδριο στην Πορταριά με πλήθος λαογραφικών εκδηλώσεων. Στον χώρο των πολιτιστικών δράσεων η ημερίδα για τον Παπαδιαμάντη (1994) με διακεκριμένους μελετητές του έργου του, η ημερίδα για την εκπαίδευση στο Πήλιο και την Πορταριά (2001) με έκδοση τόμου εισηγήσεων, η συμμετοχή σε ημερίδες στο πλαίσιο της αδελφοποίησης της Πορταριάς με τη γαλλική κοινότητα της Τουρτούρ. Την ίδια περίοδο θα υπάρξουν φιλοξενίες αποστολών διεθνών στο πλαίσιο της εθελοντικής εργασίας ή εναλλακτικών κοινοτήτων (Βέλγιο). Με την ανάπτυξη συνεργασίας με το σχολείο οι μικροί μαθητές με την καθοδήγηση των μελών του Συλλόγου θα αναπαραστήσουν τρεις φορές τα έθιμα του Πηλιορείτικου Γάμου εντός και εκτός της Πορταριάς.
Η πολιτιστική παρουσία του Συλλόγου θα συμπληρωθεί με συμμετοχή σε διεθνείς εκθέσεις (Φιλοξένια Θεσσαλονίκης), καθώς και στο θέατρο Παλλάς των Αθηνών, προσκεκλημένοι του Συλλόγου «Φίλοι του Πηλίου» όπου αναπαριστούν τα έθιμα του Πηλιορείτικου Γάμου. Παράλληλα οι ετήσιες συνεστιάσεις με την παρουσία των χορευτικών τμημάτων συνεχίζουν να αποτελούν σημαντικό γεγονός για την κοινότητα.
Περίοδος 2010 – σήμερα:
Η αλλαγή του αυτοδιοικητικού χάρτη της Ελλάδας θα σηματοδοτήσει και αλλαγές στον Σύλλογο, καθώς ο συνοδοιπόρος και συνεργάτης του Συλλόγου από την ίδρυσή του, Κοινότητα Πορταριάς αρχικά και Δήμος Πορταριάς μετέπειτα θα καταργηθούν. Σε αυτά τα χρόνια το μέλημα είναι η συνέχιση της ύπαρξης του Συλλόγου με παράλληλη επαναδραστηριοποίηση πολιτιστικών δράσεων, πέρα του Πηλιορείτικου Γάμου, που συνεχίζει την πορεία του και που είχαν αδρανοποιηθεί την περίοδο 2006 -2010. Ξαναδημιουργήθηκε η Χορευτική Συνάντηση Παιδικών Τμημάτων για την Παγκόσμια Ημέρα Χορού, καθώς και άλλες πολιτιστικές δράσεις ανάδειξης του λαϊκού πολιτισμού του Πηλίου. Ενδεικτικά να αναφερθούν μερικές δράσεις που έλαβαν χώρα τον τελευταίο χρόνο, όπως συναυλίες, πλήθος θεατρικών παραστάσεων, ομιλίες – παρουσιάσεις, όπως αυτή της παρουσίασης του ντοκιμαντέρ Πνοή Ζωής του Δημήτρη Βερνίκου και της Πόλυς Βλάχου, με επίτιμο καλεσμένο τον καθηγητή Πνευμονολογίας κ. Γουργουλιάνη Κωνσταντίνο, σε συνεργασία με τον Σύλλογο Κατηχωρίου, μουσικοχορευτικές παραστάσεις, όπως το «Χορεύοντας την Ξενιτιά» σε συνεργασία με τον Σύλλογο Βλάχων και τον Χορευτικό Όμιλο Νέας Ιωνίας και συνεργασίες με το Δημοτικό Σχολείο Πορταριάς για εκμάθηση παραδοσιακών χορών κ.λπ.
Αξιόλογες επίσης είναι οι δράσεις εθελοντισμού και προσφοράς με ημέρες αφιερωμένες στο Χαμόγελο του Παιδιού, η οποία έγινε στο μουσείο της Πορταριάς, παροχή βοήθειας στην Κιβωτό του Κόσμου και φιλοξενίας των παιδιών του σε διάφορες εκδηλώσεις, αλλά και σε εθελοντική εργασία στο χωριό (κατασκευή καθισμάτων, άσπρισμα τοίχων κ.ά.).
Τμήματα, στόχος και φιλοσοφία
Σήμερα το χορευτικό τμήμα του Συλλόγου με χοροδιδάσκαλο τον Κωνσταντίνο Μούτο (καθηγητής Φυσικής Αγωγής με ειδικότητα στους παραδοσιακούς χορούς και μουσικός) δραστηριοποιείται με 4 τμήματα εκμάθησης ελληνικών παραδοσιακών χορών (τμήμα προσχολικής – μουσικοκινητικής αγωγής, παιδικό – εφηβικό και 2 τμήματα ενηλίκων). Διδάσκονται χοροί απ’ όλο τον ελλαδικό χώρο, με σκοπό τη διάδοση και διατήρηση κυρίως της πολιτισμικής ταυτότητας του Πηλίου και της Θεσσαλίας, αλλά και των υπόλοιπων περιοχών της Ελλάδας με πίστη, μεράκι και σεβασμό στα έθιμα και τους χορούς των περιοχών.
Ο σκοπός και η φιλοσοφία του Συλλόγου γύρω από τον ελληνική λαϊκή παράδοση είναι πολύπλευροι και δομημένοι με τις ανάγκες του κάθε τμήματος.
Η φιλοσοφία του Συλλόγου με τη νέα πνοή του χοροδιδασκάλου για τα παιδικά τμήματα, δεν είναι μόνο η εκμάθηση των βημάτων του χορού, αλλά και η γενική γνώση του ελληνικού λαϊκού παραδοσιακού πολιτισμού μέσα από παιχνιώδεις μορφές, περισσότερο στο μικρό τμήμα, μέσα από διάφορα βίντεο, η γνωριμία με τα ελληνικά παραδοσιακά όργανα, τη μουσικοκινητική αγωγή, τη γνωριμία των ελληνικών παραδοσιακών φορεσιών μέσα από τη ζωγραφική και άλλες μορφές διδασκαλίας. Κάθε χρόνο οργανώνεται Ετήσια Συνάντηση Παιδικών Χορευτικών Ομάδων στα τέλη Μαΐου με συμμετοχές από όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό.
Αντιθέτως η φιλοσοφία στη διδασκαλία χορών σε μεγάλες ηλικίες είναι ο χορευτής-τρια, να περνάει καλά στο μάθημα, να νιώθει γεμάτος χαρά από αυτό που μαθαίνει, ξεχνώντας τη δύσκολη καθημερινότητα και γεμίζοντας τον ελεύθερο χρόνο του με μια όμορφη και συνάμα δημιουργική δραστηριότητα, προσεγγίζοντας τον κάθε χορό και την κάθε περιοχή με τον πιο σωστό τρόπο ως προς το ύφος και τη σημασιολογία του χορού και του τραγουδιού τής αντίστοιχης περιοχής που διδάσκεται.
Από το 1961 μέχρι και σήμερα ο Σύλλογος συνεχίζει την πορεία και παρουσία του στα αθλητικά και πολιτιστικά δρώμενα του τόπου.
Μαζί του συνεχίζουν και παιδιά εκείνης της εποχής, σημερινοί απόμαχοι της ζωής, που παραστέκουν σε κάθε δράση με την ίδια δημιουργική σπίθα, η οποία δεν ξεθώριασε στο διάβα του χρόνου.
Βλέπουν τους νέους και νέες των τμημάτων να ακολουθούν τον δρόμο τους κι αισθάνονται δικαιωμένοι για τον δρόμο που άνοιξαν.
Ο Σύλλογος καταβάλλει υπεράνθρωπες προσπάθειες, με τη στήριξη της τοπικής κοινωνίας, προκειμένου μέσα σ’ αυτές τις δύσκολες συνθήκες, να συνεχίζει το έργο του υλοποιώντας δράσεις, οι οποίες μεταλαμπαδεύουν ήθος και πολιτισμό.