Στις ημέρες της καραντίνας λόγω του κορωνοϊού, ο σχολιασμός της επικαιρότητας από το πενάκι ενός σκιτσογράφου αποκτά διαφορετικό νόημα. Όπως ακριβώς πράττει ένας Βολιώτης καλλιτέχνης, ο πολυτάλαντος Δημήτρης Δημαρέλος, ο οποίος εν μέσω πανδημίας βρίσκει τον δικό του τρόπο για να εκφραστεί. Πάντοτε με τις αναγκαίες πινελιές χιούμορ αποτυπώνει με τα σκίτσα του την πραγματικότητα που βιώνουμε, επιχειρώντας ένα «διάλειμμα» από τις δυσκολίες της καθημερινότητας.
Κάλλιστα θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι το επάγγελμα του σκιτσογράφου είναι… φτιαγμένο και ραμμένο για εποχές σαν κι αυτή για δύο, κυρίως, λόγους, τους οποίους ανέλυσε ο 26χρονος Δημήτρης. «Πρώτον, οι γελοιογράφοι είθισται παραδοσιακά να αποτελούν προσωπικότητες ακραίας εσωστρέφειας, συνεπώς «καθεστώτα» εγκλεισμού φαντάζουν περισσότερο ως φυσική κλίση παρά καταναγκαστική περιθωριοποίηση. Τρανταχτό παράδειγμα από τα μέρη μας ο «γνωστός άγνωστος» σε όλους Αρκάς, ενώ αντίστοιχες περιπτώσεις είναι ο Bill Watterson των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά και η συντριπτική πλειοψηφία των Ιαπώνων σκιτσογράφων, για τους οποίους σπανίως υπάρχει έστω και μία φωτογραφία παραπεταμένη κάπου στον τροχό της δημόσιας ζωής.
Δεύτερον, έχουν μία σχετική ευχέρεια και ελευθερία να ερμηνεύουν την ωμή επικαιρότητα μέσα από ψυχαγωγικά εργαλεία όπως το χιούμορ, προσδίδοντας στο κοινωνικό γίγνεσθαι τις αναγκαίες δόσεις ξεγνοιασιάς και ανακούφισης, ώστε τα εκάστοτε προβλήματα να διατηρούνται στο όριο της ρεαλιστικής αντιμετώπισης και να μη μας βυθίζουν στην απόγνωση», τόνισε, για να καταλήξει: «Δύο σχετικά πρόσφατα παραδείγματα από την ιστορία είναι τα κόμικ που έστελναν οι Ηνωμένες Πολιτείες στους στρατιώτες τους κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και η κυκλοφορία συγκεκριμένων σειρών manga στην Ιαπωνία ύστερα από τα πυρηνικά ολοκαυτώματα σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι. Ένα πιο αρχαίο παράδειγμα, ήταν η υποχρέωση των Ελλήνων δραματουργών να φέρνουν στα «Μεγάλα Διονύσια» μία σάτιρα μαζί με τις τρεις τραγωδίες τους, έτσι ώστε η συναισθηματική σύγχυση των θεατών να μην έφτανε ποτέ σε κορεσμό.
Συνεπώς, η τραγική ειρωνεία είναι πως το επάγγελμα του γελοιογράφου κάνει «χρυσές δουλειές» σε εποχές όπως η τωρινή. Αν όμως ανάγουμε την αξία ενός σκιτσογράφου ως προς την ικανότητά του να φέρνει χαμόγελα και ελπίδα στους συνανθρώπους του, τότε αναμφίβολα οι κορυφαίοι «σκιτσογράφοι» της εποχής μας είναι οι εργαζόμενοι στο σύστημα υγείας: Οι γιατροί, οι νοσοκόμοι, οι οδηγοί και όλοι οι υπόλοιποι που καθημερινά μέσα από τον κόπο και τις θυσίες τους δίνουν χειροπιαστές απαντήσεις υπό τη σκιά της αρρώστιας. Όχι μέσα από μελάνι, σκίτσα και ατάκες, αλλά με παλέτα την επιστήμη, τη γνώση και την εν τοις πράγμασι πίστη στην αξία της ανθρώπινης ζωής. Και παρότι η υπογραφή τους συχνά χάνεται, όπως στεγνώνει πάνω στο άυλο αγαθό της υγείας μας, καλό είναι όταν τελειώσει όλο αυτό να τη διατηρήσουμε χαραγμένη για τα καλά στα βάθη της συνείδησής μας».