Η λειτουργία της δικαιοσύνης και της αστυνομίας είναι βασική προϋπόθεση ενός οργανωμένου κράτους.
Όχι πως δεν κάνουν λάθη, όχι πως δεν υπάρχουν αδικίες, όχι πως δεν προκαλούν πολλές φορές το κοινό περί δικαίου αίσθημα με τη λειτουργία τους και τις αποφάσεις τους, αλλά εάν δεν υπήρχαν ο καθένας θα έπαιρνε το Νόμο στα χέρια του και κάθε έννοια συνύπαρξης θα είχε καταλυθεί. Ο Νόμος θα βρισκόταν στα χέρια του κάθε αντιεξουσιαστή, του κάθε καταστηματάρχη που δεν γουστάρει φοροελέγχους, θα βρισκόταν στα χέρια του κάθε επικίνδυνου, του κάθε τρελαμένου.
Την ύπαρξη της αστυνομίας και της δικαιοσύνης στο θέμα των καταλήψεων στην πόλη και τα παρελκόμενα που αυτές επέφεραν, είχε …ξεχάσει σχεδόν δύο δεκαετίες η εκάστοτε διοίκηση του Πανεπιστημίου. Και τώρα που επικράτησε ο Νόμος του Λιντς απαιτούν να λειτουργήσουν οι θεσμοί και να προστατέψουν την πανεπιστημιακή κοινότητα και το κοινό καλό. Για το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, εδώ και πολλά χρόνια, δεν υπήρχαν καταλήψεις. Αντιλαμβάνονταν τη δημοκρατική σημασία των αποφάσεων που …δεν λάμβαναν, ως ένα θέμα που δεν αφορούσε την κοινωνία αλλά μια εσωτερική λειτουργία, με στόχο την εξασφάλιση ηρεμίας με τις ομάδες αντίδρασης. Μέχρι που το modus vinendi έσπασε.
Σήμερα το Πανεπιστήμιο απαιτεί εδώ και τώρα προστασία και δείχνει πως έχει συνείδηση της ευθύνης του. Απαιτεί να δείξουν την ίδια συνείδηση ευθύνης η αστυνομία και η δικαιοσύνη και αναρωτιέται γιατί απέναντι σε όσα συμβαίνουν δεν παίρνουν θέση τα πολιτικά πρόσωπα της όλης, οι θεσμοί, οι βουλευτές. Λογικό ερώτημα.
Γιατί φοβούνται, γιατί είναι ωχαδερφιστές, γιατί δεν τους νοιάζει τίποτα πέρα από την καρεκλίτσα, γιατί δήθεν δεν θέλουν να γίνουν στόχοι. Ποιος ξέρει; Όμως, διαχρονικά το Πανεπιστήμιο τη σιωπή επιδίωκε. Δεν ήθελε να μιλά κανείς για το …εσωτερικό τους ζήτημα.
Έτσι οι υποτιθέμενοι «στόχοι», έγιναν «στόκοι».
Το Πανεπιστήμιο, αν και αργά, σωστά έπραξε και μοιράζει ευθύνες. Αμφιβάλλουμε βάσιμα, όμως, εάν θα δώσει κανείς σημασία. Κάθε τι άλλο θα είναι πραγματικά έκπληξη.