Ολοκληρώθηκε ο β’ κύκλος των εργαστηρίων για παιδιά – Στο Μουσείο Τσαλαπάτα για την έκθεση Terra in-cognita

Ολοκληρώθηκε προχθές Παρασκευή 5 Ιουλίου ο β’ κύκλος των θερινών εργαστηρίων δημιουργικής απασχόλησης με τίτλο «Παίζουμε με γη-νερό-φωτιά, Terra in-cognita», στον οποίο συμμετείχαν περίπου 20 παιδιά ηλικίας 6 έως 12 χρόνων, στο Μουσείο Πλινθοκεραμοποιίας. Τα εργαστήρια πραγματοποιούνται στο πλαίσιο της περιοδικής έκθεσης Terra in-cognita, η οποία αποτελεί αποτέλεσμα της συνεργασίας του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς με την Ένωση Ελλήνων Κριτικών Τέχνης (AICA Ελλάς).

Τα εργαστήρια είναι διάρκειας τεσσάρων ημερών και απομένει ένας κύκλος ακόμη, που θα πραγματοποιηθεί από 2 έως 6 Σεπτεμβρίου. Τα παιδιά έφτιαξαν με πηλό, που είναι και η πρώτη ύλη του εργοστασίου, εμπνευσμένα από τα έργα των 11 καλλιτεχνών, τα οποία εκτίθενται στην έκθεση, τις δικές τους εικαστικές δημιουργίες.
Η κ. Φαίη Τζανετουλάκου, ιστορικός Τέχνης και ειδική γραμματέας της AICA (Ελληνικό Τμήμα της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Τέχνης), τόνισε ότι «πρόκειται για μία έκθεση αφιερωμένη στον Βόλο ως σύμβολο μίας πόλης που ενώ γεωγραφικά θεωρείται έκκεντρη και επαρχιακή, συμπυκνώνει όλα εκείνα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον σημερινό άνθρωπο, τους φόβους και τις ελπίδες του μέσα στην ανθρωπόκαινο, μη ανθρωποκεντρική εποχή που διανύουμε».

Σύμφωνα με την ίδια, η επιλογή του παλιού εργοστασίου κεραμοποιίας είναι από μόνη της μία αλληγορία για το πέρασμα του ανθρώπου, από την άρρηκτη σχέση του με τη γη και τον πηλό, στις ατραπούς της βιομηχανικής επανάστασης και στη σημερινή καθολική υπερίσχυση της τεχνολογίας επάνω σε οτιδήποτε φυσικό ή χειροποίητο.
Όσον αφορά στους έντεκα καλλιτέχνες που συμμετέχουν με έργα τους στην έκθεση, αυτοί επιλέχθηκαν σύμφωνα με τη φυσική επαφή τους με την πόλη του Βόλου και τα έργα τους δημιουργήθηκαν μέσα από την ψυχογεωγραφική επιρροή της πόλης στην καλλιτεχνική πράξη.

Η κ. Φαίη Τζανετουλάκου σημείωσε ότι «τα παιδιά μέσα από την επαφή τους με τον πηλό εμπνέονται από την Κατερίνα Διακομή, η οποία ξεκινά με την ανάλυση της πρώτης ύλης του πηλού στις μοριακές δομές του σύμπαντος, κατασκευάζοντας γλυπτικές βιομορφικές σφαίρες σαν κύτταρα ή βώλους, ενώ με τον Νίκο Ποδιά παίρνουν χαρτί και πηλό και ανακατασκευάζουν ποιητικά τα ρούχα των εργατών της μονάδας, από την αρχική πίστη στα οφέλη της τεχνολογίας, στην ανέπνευστη ομοιομορφία των γραμμών παραγωγής. Ο Ζήσης Κοτιώνης δίνει οδηγίες για να δημιουργήσουμε το δικό μας μουσείο, συλλέγοντας στοιχεία καθημερινής αρχαιολογίας από το εργοστάσιο τσιμέντου της πόλης, σχολιάζοντας την άφεση αμαρτιών που τελείται όταν ένα κομμάτι αλγεινής ιστορίας γίνεται μουσειακό έκθεμα ή απλά συνήθεια, ενώ ο Σωτήρης Μπατζιάνας χρησιμοποιεί τη ζωγραφική παρουσία του ίδιου εργοστασίου μπροστά από ένα κατεστραμμένο φυσικό τοπίο που κατασκευάζει μία νέα τοξική και παράξενα όμορφη πραγματικότητα. Τα παιδιά παρακολουθούν τη Φοίβη Γιαννίση να βιντεοσκοπεί ζωντανά στοιχεία του θεσσαλικού τοπίου, τη γίδα και τη σουπιά, για να μας μεταφέρει σε μία πρότερη εποχή αγνότητας και παγανιστικών μύθων, ενώ παρακολουθούν τον Αλέξανδρο Ψυχούλη να τους διηγείται ιστορίες για ένα άλλο όμορφο σχολείο, πίσω σε μια αθώα, αληθινή και γι’ αυτό ίσως επαναστατική, εκπαιδευτική προσπάθεια, το Παρθεναγωγείο του Δελμούζου, που ναυάγησε μέσα στην υποκρισία της νέας εποχής».

Η ίδια εξηγώντας τον συνδυασμό των εργαστηρίων με τα έργα των καλλιτεχνών πρόσθεσε πως «τα παιδιά αντιλαμβάνονται ότι στις μέρες μας η φύση και η τεχνολογία αντιμάχονται στα γλυπτά από αφρολέξ του Θρασύβουλου Καλαϊτζίδη και φτιάχνουν μαζί του αλυσίδες, ενώ θαυμάζουν την τεχνητά λουλουδιασμένη φύση του Σπύρου Παπαδόπουλου. Το παρελθόν συχνά μοιάζει με ζεστό και φιλόξενο σπίτι κατασκευασμένο από την πρώτη ύλη του κεραμοποιίου και τα παιδιά δουλεύουν φτιάχνοντας έναν τοίχο σμιλεμένο από προσωπικές μαρτυρίες και τούβλα Τσαλαπάτα από τη Μαρία Χατζηνικολάου, αυτή όμως η ζεστασιά βλέπουμε να έχει χαθεί σε κάποια άλλα διαμερίσματα κλουβιά μέσα στην πόλη, από όπου όμως μπορεί ακόμα να εντοπίσουμε την ποίηση και τον λυρισμό του Παντελή Λαζαρίδη. Εν τέλει, ο Βόλος, όπως όλες οι σύγχρονες πόλεις του κόσμου, δεν είναι τίποτε άλλο από ένα συνονθύλευμα ετερόκλητων υλικών όπως η φωτογραφία ενός αυτοσχέδιου κάβου από τη Μαρία Παπαδημητρίου. Από εκεί ξεκινάμε ως παιδιά και εκεί καταλήγουμε αργότερα στο ταξίδι της ζωής μας».