Σε απόσταση μικρότερη από εκατό μέτρα συνυπάρχουν δύο κόσμοι ολότελα διαφορετικοί. Στη μία πλευρά το χωριό του Αη Βασίλη, που έχει στηθεί στην πλατεία Ρήγα Φεραίου ενόψει των φετινών Χριστουγέννων. Τα χιλιάδες λαμπιόνια που φωτίζουν τον χώρο χαρίζουν μία αίσθηση ευδαιμονίας. Κι όμως, λίγο παραπέρα υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι στερούνται τα βασικά και αναγκάζονται μέρα-μεσημέρι να ανάψουν φωτιά στο ύπαιθρο για να ζεσταθούν.
Για κάποιους το πνεύμα των Χριστουγέννων παραμένει άγνωστη έννοια. Όπως, ο άστεγος της φωτογραφίας, ο οποίος μην αντέχοντας τις χαμηλές θερμοκρασίες της εποχής, δεν δίστασε να ανάψει φωτιά καταμεσής του πάρκου που βρίσκεται στην οδό Αλμυρού στα Παλαιά, για να μπορέσει να ζεσταθεί. Έχοντας βρει καταφύγιο στο μισογκρεμισμένο οίκημα που υπάρχει στο συγκεκριμένο σημείο, κατέφυγε σ’ αυτή τη μέθοδο για να αντιμετωπίσει το τσουχτερό κρύο του Δεκεμβρίου.
Το θέαμα της φωτιάς, ενώ ο άστεγος έστεκε δίπλα της προσπαθώντας να ζεσταθεί, μονάχα θλίψη προκαλούσε στους περαστικούς, αλλά και στους περίοικους, που έβλεπαν τον ταλαιπωρημένο άνδρα να αναζητά έτσι λίγη θαλπωρή. Για τους κατοίκους των Παλαιών το θέαμα δεν προκαλεί εντύπωση. Σε πολλά εγκαταλειμμένα κτίρια βρίσκουν καταφύγιο άστεγοι, κυρίως αλλοδαποί, οι οποίοι δεν έχουν που την κεφαλή κλίνη. Όπως για παράδειγμα στα πρώην «Ψυγεία» επί της οδού Λαχανά, σε μικρή απόσταση από τον σταθμό των υπεραστικών λεωφορείων, όπου πολλοί Βούλγαροι Ρομά προσπαθούν να βρουν στέγη. Δεν είναι δε λίγα τα περιστατικά που χρειάστηκε η συνδρομή της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας Βόλου, για να σβηστούν πυρκαγιές που έχουν προκληθεί από άστεγους.
Το φαινόμενο των σύγχρονων «Άθλιων» επιδεινώνεται διαρκώς. Η οικονομική ύφεση που εξακολουθεί να πλήττει ανεπανόρθωτα τον Βόλο, έχει αφήσει έντονα σημάδια σε πολλές γωνιές της πόλης. Δεκάδες άποροι, οι οποίοι δεν εξυπηρετούνται στις κοινωνικές δομές, είτε του κράτους, είτε ιδιωτών, προσπαθούν να προφυλαχθούν από τις χαμηλές θερμοκρασίες, όπως μπορούν. Κι όταν δεν προσφεύγουν στην επαιτεία, για να συγκεντρώσουν χρήματα ακόμη για να ένα πιάτο φαγητό, έτσι όπως περιφέρονται στους δρόμους του Βόλου, με την ταλαιπωρία και την εξαθλίωση ζωγραφισμένες στο πρόσωπό τους, γίνονται άθελά τους οι πρωταγωνιστές ενός καθημερινού δράματος που επαναλαμβάνεται καθημερινά δίχως κανείς να μπορεί να δώσει λύση.
