Του
Κυριάκου Παπαγεωργίου
Σε ένα φανταστικό τρίγωνο της αρχόμενης κοιλάδας του Πηνειού, που κλείνεται από τα Τέμπη, τους Γόννους και τον Ευαγγελισμό, στο σημείο ακριβώς όπου ο θεϊκός ποταμός δημιουργεί τους μοναδικούς στην πορεία του μαίανδρους, γράφτηκε χτες τα μεσάνυχτα η πολύνεκρη τραγωδία της σιδηροδρομικής ιστορίας.
Τη στιγμή που οι δορυφόροι του κόσμου καταγράφουν με ακρίβεια τις κινήσεις κάθε μηχανικού μέσου στον πλανήτη, στη χώρα μας δυο συρμοί που κινούνταν στην ίδια γραμμή (!) συνέχισαν την πορεία τους δίχως να ιδρώνει κανενός η ευθύνη, το χρέος κι η συνείδηση, αν και πώς θα έπρεπε να τους σταματήσει.
Οι υπεύθυνοι του ΟΣΕ αγρόν ηγόραζαν στην κοιλάδα του Πηνειού…
Σήμερα (χτες) τρέχαμε σαν τους δαιμόνους να βρούμε την άκρη του πού και του γιατί αυτή η ανείπωτη τραγωδία με τους δεκάδες νεκρούς και αγνοουμένους…
Παλάβωσα για να βρω την άκρη. Δυο ολόκληρα χιλιόμετρα χωματόδρομο από τον τελευταίο κυκλικό κόμβο του Ευαγγελισμού και νάμαι μέσα από αγριλιές και ερείσματα του εθνικού δρόμου, μπροστά στις λαβίδες των γερανών που ξεκολλούσαν λαμαρίνες με ανθρώπινα κομμάτια.
Απίστευτη εικόνα και δραματικός επίλογος μιας σκηνικής τραγωδίας, στην οποία οι θεατές – μόνο δημοσιογράφοι και κανάλια – παρατηρούσαν κομμάτι – κομμάτι το έργο των διασωστών που δεν έλεγε να τελειώσει.
Πρώτος και καλύτερος στη γραμμή της αυτόκλητης διασωστικής ομάδας του Βόλου, ο Β. Ηλιόπουλος, καθώς και τα άλλα μέλη της, δίνανε από τις δυο τα ξημερώματα προχτές τον υπεράνθρωπο αγώνα να βρεθούν εγκλωβισμένοι επιζώντες.
Πλησίασα το πρανές του ερείσματος, όπου είχαν εκσφενδονιστεί πλήθος από τα σιδερικά του επιβατικού τρένου (κοχλίες, βίδες, παράθυρα, λάδια, καθίσματα), αλλά και προσωπικά αντικείμενα, τσάντες, γυαλιά, σοκολάτες, λιωμένες, όπως τα καμένα σίδερα, λιωμένα μικροαντικείμενα, κλειδιά, παπούτσια, όλα σε μια απλωτή δίνη χλοϊσμένης πλαγιάς, που δεν μπορεί να περιγραφεί το σκηνικό της.
Μπαταρισμένα βαγόνια, βαγόνια πολτοποιημένα, καμμένα, πληγές ανοιχτές κι ανεπούλωτες που κρύβουν ακόμη μέσα τους ακρωτηριασμένα πτώματα και νέους με όνειρα για ζωή και δράση.
Μια δράση που έμελλε να είναι η τελευταία της ζωής τους, αφού ο τεχνολογικός πολιτισμός της συγκοινωνιακής εμπιστοσύνης κλονίστηκε ανεπανόρθωτα χτες – μια για πάντα…
Η τραγωδία του Ευαγγελισμού, την πρώτη μέρα της άνοιξης, σφραγίστηκε με την εκατόμβη των αθώων θυμάτων του μοιραίου δρομολογίου ύστερα από έναν βαρύ χειμώνα ανεύθυνων υπευθύνων του Οργανισμού…