Φέτος συμπληρώθηκαν δύο δεκαετίες από την εποχή που δρομολογήθηκε ξανά το τρένο του Πηλίου. Το ημερολόγιο έδειχνε 25 Μαΐου 1996, όταν ο γνωστός σε όλους «Μουντζούρης» σφύριξε και πάλι, ανηφορίζοντας στα χωριά του Πηλίου μετά από μία ανάπαυλα 25 ετών. Τα πρώτα ταξίδια του τρένου αποτύπωσε την εποχή εκείνη ο Μιχάλης Πόρναλης με τον φωτογραφικό φακό του και ο «Μουντζούρης» εξελίχθηκε στη συνέχεια σε αγαπημένο μοντέλο για τον Τρικαλινό φωτογράφο.
Πριν από λίγο καιρό ο Μιχάλης Πόρναλης συμφώνησε με τους υπεύθυνους του Μουσείου Ελιάς και Λαδιού Πηλίου να εκθέσει μία σειρά φωτογραφιών του από το ιστορικό τρενάκι. Τα εγκαίνια της έκθεσης προγραμματίστηκαν για την προσεχή Τρίτη 2 Αυγούστου στον Σταθμό της Άνω Γατζέας και ώρα 8 το βράδυ, με τον Θεσσαλό καλλιτέχνη να σημειώνει: «Θα συνεργαστώ για πρώτη φορά με το Μουσείο Ελιάς και Λαδιού. Με τον Κώστα Μοράρο γνωριζόμαστε πολλά χρόνια και του είχα πει ότι διαθέτω πολλές παλιές φωτογραφίες με το τρένο».
Στην έκθεση συμπεριλήφθηκαν 17 φωτογραφίες του Πόρναλη, για τις οποίες ανέφερε τα εξής: «Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν τη δεκαετία του ’90, όταν και πρωτοξεκίνησε η προσπάθεια με τις ατμοκίνητες μηχανές. Καλύπτουν όλες τις εποχές. Μία φορά πήγε το τρένο στις Μηλιές από τα Λεχώνια με χιόνι και το φωτογράφισα. Αρκετές φορές ήμουν με τους Φίλους του Τρένου που το νοίκιαζαν για να κάνουν μία βόλτα με τρένο όταν ακόμη έκαιγε κάρβουνο. Δυστυχώς τώρα το τρενάκι είναι ντιζελοκίνητο. Πατάς τη μίζα και φεύγει. Περισσότερο με λυπεί το γεγονός ότι χάθηκε η τεχνολογία. Αυτοί οι παλιοί που ήξεραν να διδάξουν στους νεότερους πώς δουλεύει ένα τρένο με κάρβουνο, δεν υπάρχουν πια. Έφυγαν από τη ζωή ή συνταξιοδοτήθηκαν».
Ανάμεσα στα εκθέματα όμως ο Μιχάλης Πόρναλης ξεχώρισε μία φωτογραφία, εξηγώντας τον λόγο στη συνέχεια: «Μία είναι ιδιαίτερη, από την εποχή που άρχισε να κινείται με ντίζελ μηχανή. Έχει ντυθεί δράκος για τις Απόκριες από τα ΙΕΚ του Δήμου Βόλου».
Ο οδοντίατρος στο επάγγελμα θυμήθηκε την πρώτη φορά που ανέβηκε ως επιβάτης στον «Μουντζούρη»: «Ερχόμουν στον Βόλο για παραθέριση, όταν ήμουν μικρό παιδί ακόμη. Έπειτα τη δεκαετία του ’90 το είχα σαν μοντέλο. Κάθε φορά που έφευγε, γνώριζα τους μηχανοδηγούς και ήξερα πού να πάω. Σε ποιες γέφυρες να σταθώ και να το φωτογραφίσω. Δεν ήξερες πότε θα περάσει. Σου έλεγαν θα φύγουμε στις 11, ξεκινούσε στις 12. Ήταν περιπετειώδεις οι λήψεις».
Ο Πόρναλης μίλησε για το τι κάνει ξεχωριστό το τρένο του Πηλίου: «Κατ’ αρχάς, η διαδρομή είναι μαγευτική. Οι γέφυρες, τα τούνελ και όλα όσα βλέπεις περνώντας μέσα από τα χωριά. Κάθε χρόνο από το 2000 που κυκλοφορώ ένα ημερολόγιο, επιλέγω μία διαφορετική φωτογραφία του τρένου. Είναι υπέροχο. Όποιος κάνει αυτή τη διαδρομή είναι τυχερός. Κανονικά θα έπρεπε να είναι ακόμη ατμοκίνητο. Θα προσέλκυε ακόμη περισσότερους επισκέπτες και θα ήταν σημαντικό στοιχείο για τον τουρισμό μας. Όμως, στην Ελλάδα ό,τι καλό έχουμε, φροντίζουμε να το καταστρέφουμε και όχι να το αναπτύσσουμε».