Γράφει ο Απ. Παντσάς
Ετούτος πάλι ο Χριστός δεν φορούσε σανδάλια και χιτώνα. Δεν είχε στο κεφάλι ματωμένο αγκάθινο στεφάνι. Δεν είχε φορτωμένο σταυρό στην πλάτη του. Ήταν ένας άλλος Χριστός . Είχε πιο σκούρο δέρμα , μαύρα μαλλιά, σπορτέξ στα πόδια πολύχρωμα ρούχα, φορούσε μαντήλα στο κεφάλι και στο ώμο του ένα δισάκι με δυό αλλαξιές ρούχα . Στο μυαλό του κουβαλούσε τους ήχους του θανάτου και την ελπίδα για ζωή μουσκεμένα ακόμη από τα κύματα του Αιγαίου . Είχε ζωντανές τις εικόνες από τα σκληρά πρόσωπα των εμπόρων του ταξιδιού του και τις γλυκές μορφές των απλών ανθρώπων που τους άπλωναν το χέρι για βοήθεια. Εκείνο το ταπεινό μπουκαλάκι με νερό, το κρουασάν και το σάντουιτς ήταν το “μάνα”από τον ουρανό που άνοιγε μια χαραμάδα στο μαύρο του κόσμου και στην απανθρωπιά του σύμπαντος. Ήταν ένα μικρό παράθυρο που κοίταζε στην αυλή του Θεού και άφηνε τον ήλιο να τρυπώσει στο πηχτό σκοτάδι της μαύρης ψυχής της Ανθρωπότητας, να εξωραΐσει ,λίγο έστω, το αρχέγονο Κακό και να ζεστάνει τα παγωμένα μέλη του υπαρξιακού της Είναι. Ετούτος ο Χριστός δεν συνοδευονταν από Ρωμαίους στρατιώτες αλλά από περιπολικά της αστυνομίας. Δεν πορεύονταν στην οδό του μαρτυρίου αλλά την εθνική , την ΠΑΘΕ, μια άλλη , ιδιότυπη,ασφαλτοστρωμένη, οδό των παθών του. Ετούτος ο αλλόθρησκος Χριστός βρέθηκε ξαφνικά να περπατάει μέσα στην Ελληνική γή και να ταξιδεύει στη Ελληνική ψυχή . Απρόβλεπτος και απρόσκλητος επισκέπτης να βάζει σε κρίση την καθημερινότητα της να ξεταπώνει τα μικρά και τα μεγάλα της , να ξεμπροστιάζει τη μικρότητά της και να εξυμνεί τη μεγαλοσύνη της . Αυτός ο από το πουθενά μωαμεθανός Χριστός που σταμάτησε στον Αλμυρό έριξε ένα γερό μπάτσο στα πλαδαρά μάγουλα του εγωιστικού μας μικρόκοσμου, έδειξε με το μελαμψό του δάχτυλο τη λαθεμένη αξιακή μας ιεράρχηση και τάραξε την ευδαιμονική μας νιρβάνα. Έμπασε εφιάλτες στα καλοκουρδισμένα καταναλωτικά μας όνειρα και μας ξύπνησε πρίν καλά καλά χορτάσουμε τον ύπνο της ματαιοδοξίας . Μας είπε πόσο ανοιχτά είναι όλα για όλους. Πόσο δίπλα είναι όλα τα ενδεχόμενα και πόσο ,τελικά, η μόνη αδιαπραγμάτευτη αξία είναι η ανθρώπινη ύπαρξη και η αξιοπρέπεια της . Ήταν ο ίδιος ο χριστός που έπαιζε μπάλα στο ΣΕΑ αλμυρού, πείνασε και έκλαψε, που στήνονταν στην ουρά να πάρει ένα πιάτο φαί, ένα μπισκότο, ένα νερό . Ήταν εκείνος ο χριστός που είχε κατέβει από το σταυρό του είχε απλώσει σε μας όλους τα χέρια του , μας τα έδειχνε και μας παρακαλούσε να του γιάνουμε τις πληγές . Μας κοίταζε στα μάτια και απλά περίμενε. Βουβά ,παρακλητικά μας έβαζε σε δοκιμασία, σαν κράτος ,σαν κοινωνία ,σαν άτομα. Τούτος ο Ιησούς , δεν θα αποκτήσει αποστόλους και δεν θα φτιάξει θρησκεία. Ενδεχομένως θα γίνει εργάτης σε κάποιο εργοστάσιο αυτοκινήτων, η καθαρίστρια στα τραίνα της Γερμανίας. Θα μείνει ίσως μια μικρή σπίθα στη συμπαντική έκρηξη και τίποτα παραπέρα. Μπορεί. Το πέρασμά του σύριζα από την καθημερινότητά μας όμως μπορεί να γίνει μια καλή αφορμή για επαναξιολογήσεις και επαναπροσδιορισμούς. Μια καλή ευκαιρία να κοιτάξουμε μέσα μας και να αναλογιστούμε αν σε αυτήν την περίπτωση σταθήκαμε με ανθρώπινη αξιοπρέπεια η απλά γυρίσαμε πλευρό. Σταθήκαμε έντιμα η βολευτήκαμε στις αυτό-αθωωτικές μας καταφυγές. Ο μωαμεθανός Ιησούς που του σταματήσανε το πούλμαν στον Αλμυρό μας κοιτάζει ακόμη βαθιά στα μάτια ακόμη και από εκεί , από τα λασποχώραφα της Ειδομένης. Και θα μας κοιτάζει για καιρό ολοένα και πιο διερευνητικά .