Επιμέλεια
Μαίρη Τσακνάκη Γαβαλά
Καλεσμένος μας σήμερα ο Γρηγόρης Γαλάτης.
Καταγωγή – Παιδικά χρόνια;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Βόλο. Δύσκολο να μιλήσεις για τα παιδικά χρόνια. Είναι σαν να απαντάς σχεδόν σε όλα τα ερωτήματα. Θυμάμαι λοιπόν ένα παιδί, να βιώνει και να αισθάνεται έντονα τη χαρά, τον πόνο, την τρυφερότητα, τη σκληρότητα, την ομορφιά, την ασχήμια. Θυμάμαι την έκπληξη από τις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις των πραγμάτων και των ανθρώπων. Έγραφε βαθιά ο κόσμος μέσα μου, αλλά πάντα είχα την αίσθηση ότι η γραφή αλλάζει, ότι το ραβδάκι της μαγείας είναι στο χέρι μας. Ότι μπορείς να μεταμορφώσεις τα πράγματα, να τα αποκαλύψεις, να δεις πίσω από την επιφάνειά τους, να βρεις την απλότητα και την καθαρότητα του πυρήνα τους. Ότι ακόμα κι αν γκρεμίζεσαι, μπορείς να γίνεις φτερό και ν’ απολαύσεις την πτώση. Θυμάμαι ν’ ακούω και να αισθάνομαι την καρδιά της φύσης, αυτόν τον εκστατικό ρυθμό που ποτέ δε σ’ αφήνει ν’ απελπιστείς. Θυμάμαι τη γαλήνη που δημιουργούσε στην ψυχή μου η καλοσύνη των ανθρώπων. Θυμάμαι τη γεύση της έκστασης, τον τρόμο του παράλογου. Θυμάμαι… Ίσως ν’ αλλοιώνω τη μνήμη, να την αναδημιουργώ, αλλά όπως και να ’χει, κάτι απ’ όλα αυτά θα ισχύει.
Σπουδές – Καριέρα;
Σπούδασα φωτογραφία στο ΤΕΙ Αθήνας και θέατρο στη Δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Ξέρω ότι άλλη είναι η πρόθεση της ερώτησης για την καριέρα, αλλά θα πω ότι, καλώς ή κακώς, ποτέ δε μ’ ενδιέφερε. Το ζητούμενο είναι να καταλαβαίνουμε τι κάνουμε.
Πρωταγωνιστής θεάτρου…
Αν πρωταγωνιστής σημαίνει ότι κάποιος ξεχωρίζει, ποτέ δεν ένιωσα τέτοιος. Οι λεπτές αποχρώσεις που απαιτεί το θέατρο, κάνουν κάθε ρόλο σημαντικό. Για μένα πρωταγωνιστής είναι αυτός που έχει μάθει να δαμάζει το εγώ του. Είναι αυτός που έμαθε να υπηρετεί με αρμονικό τρόπο μια ομαδική δουλειά κι όχι αυτός που έμαθε να τον υπηρετούν.
Πώς διαλέξατε αυτό το μονοπάτι;
Όλα ήρθαν χωρίς ιδιαίτερη σκέψη. Η τριβή μου με το θέατρο είχε αρχίσει αρκετά πριν τις θεατρικές σπουδές. Βίωσα υπέροχα χρόνια αγνής δημιουργίας, αλλά με αυστηρή καθοδήγηση και πειθαρχία, πάνω στη σωματική έκφραση, στον αυτοσχεδιασμό και στον λόγο.
Υπάρχει, όμως, κι ένας ιερός δεσμός με το θέατρο που ακόμα δεν έχει διαρραγεί. Κι αυτός έχει να κάνει με την απώλεια του αδελφού μου, που έδρασε ως καταλύτης στην απόφασή μου να μπω σε μια δραματική σχολή και ν’ ασχοληθώ «επαγγελματικά» με το θέατρο. Από κει και πέρα το ένα έφερε το άλλο. Εξάλλου στοιχεία της φύσης του θεάτρου, μου ταιριάζουν και με γοητεύουν. Αυτό που με απωθεί είναι η πόζα, η έπαρση, ο εγωκεντρισμός και το να πουλάμε φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Το δηλητήριο…
Απαραίτητη προϋπόθεση επιτυχίας για μένα είναι η επικοινωνία, η συνδημιουργία και η αρμονική συνεργασία. Έτσι έχεις μεγαλύτερες πιθανότητες να φτάσεις όχι μόνο στην ουσία του έργου, αλλά και στη δική σου ουσία. Απ’ αυτή την άποψη νομίζω ότι κάτι πετύχαμε.
«Το δηλητήριο» είναι ένα έξυπνο έργο που επιτρέπει στους ηθοποιούς να το απολαμβάνουν, αλλά και να εξελίσσονται μέσα σ’ αυτό. Ταυτόχρονα επιτρέπει στους θεατές να κάνουν το δικό τους ταξίδι. Νιώθω ότι ο κύκλος δεν έκλεισε. Θα δούμε.
Σχέδια για το μέλλον;
Τα μελλοντικά σχέδια σε σχέση με το ΔΗΠΕΘΕ Βόλου, περιλαμβάνουν πολλή δουλειά για προσεγμένες παραγωγές, προσπάθεια να βγούμε εκτός τοπικών συνόρων το φθινόπωρο, καθώς και μια παράσταση «μουσικής και λόγου» για το καλοκαίρι. Επίσης θα επιχειρήσω μια σειρά από «παράλληλες δράσεις», οι οποίες θα έχουν ως στόχο το άνοιγμα νέων οριζόντων συνεργασίας – επικοινωνίας – δικτύωσης.
Covid-19…
Για τις επιπτώσεις της πανδημίας τι να πεις. Ο εφιάλτης είναι ορατός και βιωμένος. Το μεγάλο ερώτημα είναι πού πάει η ζωή μας. Τον πολιτισμό τον πάνε όπου θέλουν. Αλλά μάλλον το ίδιο ισχύει και για τη ζωή μας. Ο κλάδος μου έτσι κι αλλιώς έχει τεράστια ανεργία, ελάχιστες αμοιβές, αυξανόμενη απαξίωση, ελιτίστικη αντιμετώπιση, έλλειψη χάραξης στοιχειώδους πολιτικής. Προσθέστε σ’ αυτά και την πανδημία.
Για ν’ ανοίξουμε, όμως, λίγο το πλαίσιο, θα πω πως η ίδια η ζωή μας είναι ο πολιτισμός μας. Ο αέρας που αναπνέουμε, το φαΐ που τρώμε, η ευγένεια που έχουμε ή που δεν έχουμε, ο σεβασμός που δείχνουμε, η παιδεία, η υγεία, η δικαιοσύνη μας, οι αντιστάσεις μας, ο τρόπος που ερωτευόμαστε, που αγαπάμε, που διεκδικούμε, που απολαμβάνουμε, που θυμώνουμε, που απελπιζόμαστε. Ο πραγματικός πολιτισμός μας αντανακλάται καθαρά και στο επίπεδο της τηλεόρασης, ακριβώς γιατί υπάρχει σε κάθε σπίτι. Στην τεχνολογία και στον τρόπο που τη χρησιμοποιούμε. Και το συναίσθημα εκπαιδεύεται. Αυτός ο πολιτισμός από ποιον δημιουργείται και τι δημιουργεί; Τι ποιότητες έχει ανάγκη ο άνθρωπος, για ν’ απολαύσει και να βιώσει συνειδητά το υπέροχο δώρο της ζωής; Και τι του δίνουν; Με ή χωρίς πανδημίες είναι απρόβλεπτο το μέλλον. Ας προσπαθήσουμε για περισσότερη επίγνωση και λιγότερη απονεύρωση.
Ελεύθερος χρόνος; Χόμπι;
Ο ελεύθερος χρόνος γεμίζει με αγαπημένους ανθρώπους και όσο γίνεται με μια «δημιουργική ρουτίνα», για το ζητούμενο της ισορροπίας, δηλαδή τον συνδυασμό επίγνωσης, ηρεμίας, εγρήγορσης. Αυτή μπορεί να περιλαμβάνει σωματικές ασκήσεις, διαλογισμό, μουσική, διάβασμα, και άλλα απλά καθημερινά πράγματα, όπως την απόλαυση ενός καφέ, μιας βόλτας, ενός αθλητικού αγώνα, μιας ταινίας. Αν, όμως, ο ελεύθερος χρόνος χρησιμοποιείται για ν’ αντέξεις πιεστικές καταστάσεις, τότε μάλλον υπάρχει πρόβλημα. Η αίσθηση της απόλαυσης του ελεύθερου χρόνου, καλό είναι να μπολιάζει κάθε πτυχή της ζωής μας.