Καθημερινά, με τα δημοσιεύματα για τα τροχαία δυστυχήματα μόνο πικρή γεύση νιώθουμε. Δεν έχει σημασία αν τα δυστυχήματα είναι τοπικά ή όχι, δεν έχει σημασία αν αφορούν νεότερες ηλικίες ή όχι. Δεν έχει σημασία εάν σ’ αυτά εμπλέκεται μοτοσικλετιστής ή όχι, δεν έχει σημασία αν γνωρίζουμε τα πρόσωπα και τις οικογένειές τους. Για μια ακόμη φορά, μετά την πανδημική απομόνωση τα θύματα των τροχαίων αυξάνονται σκορπίζοντας θλίψη και πένθος σε οικογένειες, άνθρωποι χάνονται και εμείς βρισκόμαστε στην ανάγκη να θυμίσουμε σε όλους -μέλη μας ή όχι – ότι:
• Το οδικό μας περιβάλλον δεν έχει αλλάξει και παρά τις μικρές βελτιώσεις που γίνονται κατά καιρούς οι κίνδυνοι είναι εκεί, περιμένοντας τη δική μας βιασύνη, την αστοχία μας, την υπέρμετρη σιγουριά μας και την αδιαφορία μας για να μας «τιμωρήσουν».
• Τα οχηματοχιλιόμετρα που καταγράφονται πλησιάζουν σιγά-σιγά τα προηγούμενα ρεκόρ, ίσως και να τα περάσουν. Βρισκόμαστε καθημερινά χιλιάδες στον δρόμο, πηγαίνοντας κάπου (δεν έχει σημασία αν είναι για δουλειά ή διασκέδαση) και κάνουμε την πλέον σύνθετη και επικίνδυνη δουλειά δηλ. οδηγούμε. Η οδήγηση ήταν και είναι η πλέον δύσκολη δουλειά που κάνουμε καθημερινά, ασχέτως από τη βιοποριστική μας δουλειά – για τους επαγγελματίες οδηγούς ακόμη χειρότερα. Η επικίνδυνη αυτή δουλειά θέλει ΟΛΗ ΜΑΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ακόμη και αν μετακινούμαστε σε γνωστές διαδρομές – εκεί το δυστύχημα είναι πιθανότερο.
• Ειδικότερα οι χιλιάδες συμπολίτες μας που χρησιμοποιούν δίκυκλο πρέπει να προσέχουν ακόμη περισσότερο. Όταν οδηγείς ένα ελαφρύ όχημα, σε μια πυκνή κυκλοφορία και δεν φυλάγεσαι, το δυστύχημα καιροφυλακτεί και τις περισσότερες φορές έχει για τον μοτοσικλετιστή τα πλέον επώδυνα αποτελέσματα, αφού είναι εντελώς εκτεθειμένος.
• Βλέπουμε καθημερινά μοτοσικλετιστές -κυρίως χαμηλού κυβισμού – να οδηγούν χωρίς μέσα προστασίας και συνεπιβάτες -κυρίως συνεπιβάτισσες – με εξάρτηση…θαλάσσης να κινούνται στους αστικούς, ημιαστικούς δρόμους και το επαρχιακό δίκτυο. Τι έχουν στο μυαλό τους και τι περιμένουν σε μια δύσκολη περίπτωση;
Η μοτοσικλέτα ήταν και θα είναι το αγαπημένο όχημα των Ελλήνων, είτε βρισκόμαστε σε οικονομική κρίση είτε όχι. Λίγο ώς πολύ όλη χώρα ανεβαίνει σε κάποιο μηχανοκίνητο δίκυκλο γιατί -αν μη τι άλλο -είναι ευκολόχρηστο και γρήγορο. Ευκολόχρηστο είναι, γρήγορο είναι…ακίνδυνο δεν είναι, παιχνίδι δεν είναι. Τα πρόσφατα δυστυχήματα δείχνουν απερισκεψία και αμέλεια. Τα αποτελέσματα είναι φοβερά και οι συμπολίτες μας έφυγαν ανεπιστρεπτί. Οι δρόμοι είναι αυτοί που είναι. Στενοί, κακοσηματοδοτημένοι, με μειωμένη ορατότητα και σπασμένα οδοστρώματα. Αυτούς οφείλουμε να διαχειριστούμε. Δεν αποδεχόμαστε τα χάλια τους, όμως, μέχρι να γίνει κάτι καλύτερο εμείς πρέπει να επιβιώσουμε!
Οι διαβάσεις των τρένων δεν είναι κάτι που μπορούμε να θεωρούμε απλό ή εύκολο. Κάθε φορά που διερχόμαστε μέσα από μία διάβαση μπαίνουμε στον χώρο ενός βαρύτατου οχήματος, με μειωμένη ικανότητα χειρισμών και εξαιρετική δυσκολία να αντιμετωπίσει τη δική μας αμέλεια ή βιασύνη. Οι νόμοι της Φυσικής είναι αμείλικτοι και όλους μας περιμένουν κάποια αγαπητά πρόσωπα πίσω στο σπίτι.
Η ΜΟΤΟ.ΛΕ.Β., δεκαετίες τώρα, έχει επισημάνει κακοτεχνίες, έχει συζητήσει με αρμόδιους και έχει παρέμβει.
Η ΜΟΤΟ.ΛΕ.Β. έχει από χρόνια στηρίξει και στηρίζει συστηματικά την εκπαίδευση όσων νοιάζονται να βελτιώσουν την ασφάλειά τους.
Η ΜΟΤΟ.ΛΕ.Β. έχει κάνει τα πάντα εντός των ορίων που το πολιτικό και κοινωνικό, περιβάλλον της βάζει . Έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι για να αλλάξει κάτι στον τομέα των τροχαίων δυστυχημάτων πρέπει η κοινωνία να αλλάξει πρώτα πιέζοντας την Πολιτεία να βελτιώσει υποδομές και εκπαίδευση. Για να γίνει αυτό πρέπει ο καθένας μας να δώσει πρωτεύοντα ρόλο στην οδική ασφάλεια. Μόνο η προσωπική μας δέσμευση κι η αλλαγή των συμπεριφορών μπορεί αν αλλάξει όσα βιώνουμε γύρω μας.
Μέχρι τότε να προσέχετε τον εαυτό σας και τους γύρω σας!
Άρης Κωνσταντέλιας
Θωμάς Κακαδιάρης