Ο κ. Γρηγόρης Σουλτάνης, 58 ετών, καθηγητής μουσικής με καταγωγή από τη Σκιάθο, θυμάται τη γνωριμία του με τον Ζήση Οικονόμου, τον σημαντικό συντοπίτη του ποιητή, ενόψει, μάλιστα, του αφιερώματος που θα πραγματοποιηθεί στον Βόλο την ερχόμενη Πέμπτη με τίτλο «Αιθρία σιγή».
Θα είναι ένας από τους τρεις ομιλητές της εκδήλωσης, που θα γίνει στο κτίριο Σπίρερ στις 19 Δεκεμβρίου και ώρα 7.30 το απόγευμα. Θα βρεθεί στο βήμα μαζί με τον Νίκο Λαρυγγάκη και τη Σοφία Κανταράκη, οι οποίοι θα αναφερθούν στη ζωή και το έργο του βραβευμένου καλλιτέχνη.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ο κ. Γρηγόρης Σουλτάνης, ο οποίος τότε ζούσε ακόμη στη Σκιάθο, συνάντησε για πρώτη φορά τον Ζήση Οικονόμου. «Ήμουν 10 ετών, όταν τον γνώρισα. Είχε επιστρέψει από χρόνια στη Σκιάθο, εκείνη την εποχή ήταν γύρω στα 60. Υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι γύρω του, όπως η γυναίκα του Ευγενία, η ανιψιά του και κάποιοι άλλοι φίλοι, μέσω των οποίων είχα έρθει σε επαφή μαζί του».
Ο Σκιαθίτης δημιουργός, που το 1977 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών και το 1995, ακριβώς μία δεκαετία πριν φύγει από τη ζωή, έλαβε επίσης το κρατικό βραβείο ποίησης, αποτυπώθηκε έντονα στη μνήμη του Γρηγόρη Σουλτάνη. Ο τελευταίος γυρίζοντας πίσω τον χρόνο αρκετές δεκαετίες, περιέγραψε την εικόνα που θυμάται από τον Οικονόμου: «Ζούσε κάπως απομονωμένος. Στον Μύλο πιο συγκεκριμένα. Βέβαια τώρα το συγκεκριμένο μέρος έχει αναπτυχθεί. Εκεί είχε ένα μικρό σπίτι με κήπο, όπου καλλιεργούσε διάφορα. Απέναντι, στη Μπούτα, όπως λέγεται το μέρος, η γυναίκα του διατηρούσε ένα συγκρότημα από κατοικίες. Εκεί πήγαινα και τον έβρισκα. Η καθημερινότητά του δεν διέφερε από εκείνη ενός απλού ανθρώπου. Εάν τον συναντούσες στον δρόμο, σου έδινε την εντύπωση πως ήταν ένας αγρότης ή ψαράς. Ασχολούνταν με τον κήπο του, με τα καΐκια του. Του άρεσε να βγαίνει στη θάλασσα και πολύ συχνά τον ακολουθούσα κι εγώ».
Ο 58χρονος Σκιαθίτης στάθηκε με έμφαση στο γεγονός πως ο Οικονόμου επιθυμούσε να κρατά χαμηλό προφίλ: «Σε καμία περίπτωση δεν επεδίωκε την έκθεση. Ούτε συμμετείχε ιδιαίτερα στα κοινωνικά δρώμενα. Εάν ρωτούσες κάποιους Σκιαθίτες εκείνης της περιόδου, ενδεχομένως να μη γνώριζαν ποιος ήταν ο Ζήσης Οικονόμου, παρότι έγραφε ασταμάτητα. Ακόμη και τα περισσότερα βιβλία του, κυκλοφόρησαν χάρη στη φροντίδα της γυναίκας του εκείνη την εποχή».
Αυτό βέβαια δεν απέτρεψε τον κ. Σουλτάνη στο να νιώσει μεγάλο θαυμασμό για τον ποιητή: «Είχες να κάνεις με έναν άνθρωπο, που κουβαλούσε τεράστια κουλτούρα. Καθετί μαζί του είχε ενδιαφέρον. Και σε μένα τότε, παρότι βρισκόμουν σε μικρή ηλικία, αυτό φάνταζε εντυπωσιακό. Εάν μιλούσες μαζί του, αντιλαμβανόσουν πως είχες να κάνεις με έναν ποιητή, που διέθετε απίστευτη ευφυΐα και πολυεπίπεδες γνώσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η γλωσσομάθειά του. Γνώριζε δέκα ξένες γλώσσες. Θυμάμαι κι ένα χαρακτηριστικό περιστατικό, όταν έτυχε σε μία παρέα με τέσσερις-πέντε ξένους διαφορετικών εθνικοτήτων. Μιλούσε στον καθένα στη γλώσσα του».
Για τελευταία φορά τον συναναστράφηκε λίγο πριν τον θάνατό του το 2005, αφού στο ενδιάμεσο έφυγε από το νησί για να σπουδάσει μουσική και πιο συγκεκριμένα σύνθεση. Όμως μέχρι σήμερα η μνήμη του Οικονόμου παραμένει ανεξίτηλη στον Γρηγόρη Σουλτάνη: «Για τα ελληνικά δεδομένα δεν έχω συναντήσει άνθρωπο των γραμμάτων και των τεχνών με την κουλτούρα που διέθετε ο Ζήσης. Ήταν πραγματικός καλλιτέχνης. Βίωνε τη ζωή του. Δεν ήθελε να δείχνει πως ήταν σπουδαίος ποιητής. Όμως, είχε μία εσωτερικότητα. Ήταν ένας μύστης, που δεν τον ενδιέφερε ο λόγος ως μέσο προβολής».