Κάθε χρόνο βάζουν τέλος στη ζωή τους περίπου 40.000 Αμερικανοί. Στη συντριπτική τους πλειονότητα είναι άνδρες και οι περισσότεροι χρησιμοποιούν όπλο. Στην πραγματικότητα, περισσότεροι από τους μισoύς θανάτους από όπλα στις ΗΠΑ αποδίδονται σε αυτοκτονία.
Οι ειδικοί, και όχι μόνον, πίστευαν ότι ακόμα και αυτοί που αρχικώς αποθαρρύνονται από το απονενοημένο διάβημα τελικά θα ξαναδοκιμάσουν και θα τα καταφέρουν. «Ο κόσμος πιστεύει ότι έαν έχεις αποφασίσει να πεθάνεις, τελικά θα το καταφέρεις», εξηγεί η Κάθι Μπάρμπερ, επικεφαλής της εκστρατείας «Τα μέσα έχουν σημασία» του Ερευνητικού Κέντρου Τραυμάτων του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ.
Η πρόληψη επί του παρόντος συνίσταται στην αναγνώριση αυτών που έχουν περισσότερες πιθανότητες να βλάψουν τον εαυτό τους και στη χορήγηση κάποιας θεραπευτικής αγωγής. Ομως πολλά στοιχεία που βλέπουν εσχάτως τη δημοσιότητα θέτουν εν αμφιβόλω αυτήν την προσέγγιση.
Η αυτοκτονία μπορεί να είναι μία εντελώς αυθόρμητη πράξη, ιδιαίτερα στους νέους, και κατά συνέπεια είναι πολύ δύσκολο να προβλεφθεί. Σε τελική ανάλυση, το πόσο θανατηφόρα θα είναι μία τέτοια προσπάθεια εξαρτάται από τα μέσα που έχει στη διάθεσή του ο επίδοξος αυτόχειρας και λιγότερο από την αποφασιστικότητά του. Γι’ αυτόν τον λόγο πολλοί ειδικοί επισημαίνουν ότι θα πρέπει να αναθεωρηθούν οι πολιτικές πρόληψης των αυτοκτονιών. Αν και η ψυχική υγεία και η κατάχρηση εξαρτησιογόνων ουσιών θα πρέπει να εξακολουθήσουν να αποτελούν σημαντικά συστατικά της προσπάθειας θεραπείας των τάσεων αυτοκτονικότητας, οι ερευνητές πιστεύουν ότι θα πρέπει να ακολουθηθεί μία άλλη οδός: αυτή του περιορισμού των «μέσων».
Αντί, λοιπόν, να αντιμετωπίζεται αποκλειστικά ο μεμονωμένος κίνδυνος, ο περιορισμός των μέσων που έχει στη διάθεσή του ο επίδοξος αυτόχειρας επιβάλλει και την ουσιαστική μεταβολή του περιβάλλοντός του.
Προφανώς δεν μπορούμε να θωρακίσουμε ολόκληρο τον κόσμο έναντι των αυτοκτονιών, αλλά, όπως επισημαίνουν οι ερευνητές, αν μία γέφυρα πάνω από κάποιο ποτάμι θωρακιστεί με συρματοπλέγματα, ο απογοητευμένος πρωτοετής φοιτητής δεν θα πηδήξει με τόση ευκολία. Και βέβαια, αν οι γονείς κλειδώνουν με προσοχή τα όπλα τους σε ένα απόρθητο ντουλάπι, ο έφηβος γιος δεν θα μπορέσει να αυτοκτονήσει αν ξαφνικά αποφασίσει ότι η ζωή είναι αδιέξοδη.
Οταν έχουμε το βλέμμα στραμμένο στο ποιοι τελικά είναι αυτοί που αυτοκτονούν, υποστηρίζουν οι ειδικοί, συχνά δεν καταβάλλονται οι απαραίτητες προσπάθειες προκειμένου αυτοί οι άνθρωποι να μην έχουν στη διάθεσή τους τα απαραίτητα μέσα για να βάλουν τέλος στη ζωή τους. Ταυτόχρονα γίνεται ιδιαίτερη μνεία στην πρόσβαση στα όπλα, ένα εξαιρετικά οξύ πρόβλημα στις ΗΠΑ, όπου ουσιαστικά επιτρέπεται σε όλους η οπλοκατοχή.
Αξίζει, ωστόσο, να σημειωθεί ότι 90% αυτών που προσπαθούν να αυτοκτονήσουν τελικά δεν πεθαίνουν. Αν οι άνθρωποι που πεθαίνουν δεν είχαν πρόσβαση σε θανατηφόρα μέσα, τότε οι περισσότεροι θα παρέμεναν στη ζωή.
Η κοινή γνώμη φαίνεται να διαθέτει την αντίθετη άποψη. Το 2006, ερευνητές του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ δημοσίευσαν μία έρευνα για τους ανθρώπους που πήδησαν από τη γέφυρα Γκόλντεν Γκέιτ. Το 74% των συμμετεχόντων στην έρευνα ανέφερε ότι αυτοί που αυτοκτόνησαν θα έβρισκαν κάποιον άλλο τρόπο να πεθάνουν εάν δεν «πετύχαινε» η προσπάθειά τους. «Ο κόσμος σκέπτεται την αυτοκτονία κατά ένα πολύ γραμμικό τρόπο, σαν ο επίδοξος αυτόχειρας να βυθίζεται στην κατάθλιψη και να εκπονεί σταδιακά το σχέδιο αυτοεξόντωσής του», εξηγεί η Μπάρμπερ.
Η πραγματικότητα, όμως, είναι πολύ διαφορετική. Συχνά η αυτοκτονία αποδίδεται σε μία σύγκλιση παραγόντων που οδηγούν σε ένα άξαφνο και τραγικό γεγονός. Μελέτη που πραγματοποιήθηκε παλιότερα σε άτομα που επιβίωσαν μιας απόπειρας αυτοκτονίας υποδεικνύει ότι η όλη διαδικασία, από την πρώτη αυτοχειριαστική σκέψη μέχρι την απόπειρα, ολοκληρώθηκε σε δέκα λεπτά ή ακόμη και σε λιγότερο χρόνο. Πάνω από τους μισούς που σκέφτηκαν τα πράγματα κάπως περισσότερο (για περίπου μία ώρα), έδρασαν δέκα λεπτά αφού έλαβαν την απόφασή τους.
πηγή www.kathimerini.gr