Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, μαζί με τις γιορτές των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς και των Φώτων, τις χιλιάδες ευχές για υγεία, αγάπη κι ένα καλύτερο, ειρηνικότερο αύριο για όλο τον κόσμο, έρχεται ταυτόχρονα και η εποχή των…”Υπερκαταιγίδων” και των “Ακραίων Καιρικών” Φαινομένων που για ακόμη μια φορα θα “πλήξουν και θα κοψουν την Χώρα στην Μέση”!
Είναι αλήθεια, η χώρα διχάζεται κάθε Χειμώνα στα δύο, ανάμεσα στην Πραγματική και την Τηλεοπτική Ελλάδα. Όπως επίσης είναι αλήθεια πως έχει κανείς την επιλογή είτε να αποδεχτεί και να καταπιεί αμάσητη την εικονική πραγματικότητα όπως αυτή του ορόδοτείται από τα ΜΜΕ είτε να ανοίξει τις κουρτίνες και να δει με τα ίδια του τα μάτια, τι καιρό κάνει στ’ αλήθεια εκεί έξω.
Μου συνέβει προσωπικά! Ένα βράδυ έβλεπα “Ειδήσεις” και κάτω από τον Πηχιαίο τίτλο “Σφοδρή Χιονόπτωση Στο Πήλιο” έδειχνε εικόνες απο την Τσαγκαράδα με αποκλεισμένα σπίτια και μεγάλα εκχιονιστικά μηχανήματα να δίνουν “αγώνα” για να τα απεγκλωβίσουν απο τα “παγερά σαγόνια” του “Χιονιά”.
Αναγκάστηκα να βγώ έξω από την πόρτα μου για να δω σε ποιά Τσαγκαραδα ζούσα. Στην “δική” μου χιόνιζε ελαφρά και το είχε “στρώσει” με 5 πόντους. Στην “τηλεοπτική” είχε φτάσει στα δύο μέτρα. Μετά από προσεκτικότερη ανάλυση, στην κάτω δεξιά πλευρά, με γράμματα τόσο μικρά που η 20/20 όραση μου νόμιζε πως ήταν απλά “καμμένα pixel”, έγραφε: “Εικόνες Αρχείου, 1987”. Λένε πως ο Διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες…
Αλλά αφού ξεκινήσαμε να μιλάμε για “αλήθειες” ας δηλώσω, ευθύς εξ’αρχής, τους ιδιοτελεις απώτερους σκοπούς που (ίσως να) έχω ώς ξενοδόχος κι εστιάτορας, (και μάλιστα στο “Δύσκολα Πήλιο”), καθώς επιχειρώ να σε “πείσω” να γίνεις λίγο πιο ‘θαρραλέος και τολμηρός” ενάντια στα “ακραία καιρικά φαινόμενα”…
Ο όρος είναι σχετικά καινούριος. Πριν την εφέυρεση του, τα πράγματα ήταν σχετικά βαρετά,
η “Βροχή” ονομαζόταν “Βροχή”, το “Χαλάζι” λεγοταν “Χαλάζι” και το “Χιόνι”, λόγω της οφθαλμοφανέστατης πλέον έλλειψης φαντασίας των ανθρώπων, λεγόταν απλά “Χιόνι”.
Μετά όμως, όλα αλλάξαν! Η μπόρα έγινε καταιγίδα κι έτσι (αναγκαστικά και προς διαφοροποίηση) η καταιγίδα “προβιβάστηκε” σε “Υπερκαταιγίδα”.
Κανένας δεν είχε χρόνο πια να περιμένει για τις, ω τόσο μα τόσο, νωχελικές νιφάδες του χιονιού να καθήσουν απαλά πάνω στο καμπαναριό, όχι, τώρα πλέον έπρέπε να πέφτουν με ορμή και μανία, τόσο που να χτυπάνε την καμπάνα μέχρι να σπάσει…
Από μια μεριά το “κατανοώ”. Το “Δελτίο Καιρού Μετά Τις Ειδήσεις” είναι κι αυτό “τηλεοπτικός χρόνος” κι αφού σε καμιά άλλη βιομηχανία δεν ισχύει περισσότερο η ρήση “Ο Χρόνος Είναι Χρήμα”, απ’ όσο σε αυτή της τηλεόρασης, “λογικό” είναι να πρέπει να το κάνεις αρκετά ενδιαφέρον ώστε να “πουλάει”…
Φαντάζομαι την (No)Brain (Hyper)Storming συνάντηση που “γέννησε” την πρόσφατη ιδέα της “Ιστορικής Χιονόπτωσης” να πηγαίνει κάπως έτσι…
-Τα νούμερα της τηλεθέασης παρουσιάζουν αισθητή μείωση με παραιτέρω μειωτικές τάσεις λόγω γιορτών, κάτι πρέπει να κάνουμε…
-Τι λετε να λέμε το δελτίο καιρού ντυμένοι με στολή-σύννεφο ή, έστω, γυμνοί;
-Τι λέτε να δείχνουμε κάποιους άσχετους αποκεφαλισμούς και να τους συσχετίσουμε, ίσως, με τις ακραίες κλιματολογικές συνθήκες που επικρατούν εκεί;
-Τι λένε τα προγνωστικά;
-Χιονόπτωση.
-Όχι, δεν αρκεί…Πρέπει να έχουμε κάτι πιο WOW! –
-Ευρήκα” Πρέπει να γίνει “Ιστορική” χιονόπτωση για να κρατήσουμε το ενδιαφέρον ζωντανό!
-Ιδεάρα! Αλλά τι το “Ιστορικό” θα πούμε ότι έχει.
-Θα πέσει στα τέλη Δεκέμβρη-Αρχές Γενάρη…
-Μπράβο! Δεν ξανάγινε!
Και κάπως έτσι, κάθε χρόνο, φτάνουμε “αισίως” σε αυτό το σημείο όπου πρέπει να καλώ τηλεφωνικά όλες τις μελλοντικές αφίξεις πελατών για να τους πείσω πως το επικείμενο ταξίδι τους στο Πήλιο δεν εγκυμονεί τους ίδιους κινδύνους με αυτό στον Βόρειο Πόλο και πως στην Σιβηρία κάνει λίγο περισσότερο κρύο απ’ότι στην Τσαγκαράδα…
Πριν δυο χρόνια, ίδιο καιρό είχαν ακυρωθεί τα πάντα λόγω χιονόπτωσης. Είχα ένα κενό, ζεστό ξενοδοχείο. Το είπα σε τηλεφωνική κουβέντα στον κουνιάδο μου στην Αγγλία την Δευτερα το μεσημέρι. Την Τρίτη το βράδυ είχε έρθει αεροπορικώς κι έπειτα οδικώς, με την γυναίκα του και τα τρία κατενθουσιασμένα μικρά παιδια του και περάσαμε μια αξέχαστη εβδομάδα γεμάτη περιπέτειες και δημιουργησαμε αναμνήσεις για μια ζωή.
Η ερώτηση που έχω να σου κάνω είναι η εξής.
Πότε γίναμε τόσο “φλώροι” που να παραλύουμε απο φόβο μπροστά σε έναν χιονάνθρωπο και πότε μετατραπήκαμε σ’ενα έθνος”καναπεδοχλεχλέδων” που η επαφή του με το κρύο, αντί να αναζωογονεί, απειλεί την ύπαρξη του;
Γιατί μάθαμε να φοβόμαστε την περιπέτεια ρε φίλε;
Χρήστος Μάρτζος