Σε ηλικία 70 ετών ο κ. Νίκος Καραγιάννης συνεχίζει να κάνει αυτό που έκανε τα τελευταία 50 χρόνια, δηλαδή να μεταφέρει με τα μουλάρια διάφορα προϊόντα, όπως ξύλα, μήλα, αχλάδια.
Βέβαια τώρα περισσότερο βοηθά το γιο του, αλλά η ζωντάνια που έχει μέσα του και τη βγάζει, σε κάνει να νομίζεις ότι μόλις έπιασε δουλειά και έχει χρόνια μπροστά του να προσφέρει.
Συναντήσαμε τον κ. Καραγιάννη από τον Κισσό πριν μερικές εβδομάδες, λίγες στροφές του δρόμου πριν φτάσουμε στο όμορφο χωριό του Πηλίου, στο οδικό δίκτυο μεταξύ Χανίων και Κισσού. Ήταν πρωινό Σαββάτου και ο ίδιος καθοδηγούσε τα μουλάρια που κατέβαζαν τα ξύλα στο μεγάλο ανοικτό μέρος δίπλα στο δρόμο, ώστε στη συνέχεια να μοιραστούν στα σπίτια. Τα μουλάρια παίζουν κομβικό ρόλο για τη μεταφορά των ξύλων από το σημείο στο βουνό που γίνεται η υλοτόμηση, μέχρι να φτάσουν στον κεντρικό δρόμο και μετά να φορτωθούν στα μεγάλα οχήματα και να μεταφερθούν στα χωριά.
Άλλωστε στα χωριά του Πηλίου οι ανάγκες για ξύλα που θερμαίνουν τα σπίτια κρατούν μέχρι και τα μέσα της άνοιξης και ανάλογα πώς θα κυλήσει ο καιρός.
Βέβαια στις παλιότερες εποχές τα ξύλα μεταφέρονταν ακόμη και στα σπίτια με τα μουλάρια. Αυτό γίνεται και τώρα σε ορισμένες περιπτώσεις.
Ο 70χρονος κ. Νίκος Καραγιάννης είναι αγρότης, ασχολήθηκε οικογενειακά με την ενοικίαση δωματίων, αλλά αυτό που τον έχει κερδίσει είναι η ενασχόληση με τα μουλάρια.
Ο ίδιος μας είπε πως με τα μουλάρια ασχολείται εδώ και 50 χρόνια. Στην αρχή είχε δύο μουλάρια και τώρα ο γιος του έχει δεκατρία.
Παλιότερα υπήρχε μεγαλύτερη δουλειά και μετέφεραν ξύλα, αχλάδια, μήλα. Τα μουλάρια είναι περιουσία και βοηθούν για να υπάρχει το μεροκάματο.
«Στον Κισσό υπήρχαν πριν μερικά χρόνια τουλάχιστον 100 μουλάρια, αλλά τώρα έχουν μείνει περίπου 40 μουλάρια. Ουσιαστικά είμαστε η τελευταία γενιά από τα άτομα που ασχολούνται με τα μουλάρια. Άλλωστε στην περιοχή δεν υπάρχουν αιγοπρόβατα» ανέφερε και πρόσθεσε πως «το μεροκάματο βγαίνει δύσκολα».
Στο ερώτημά μας πώς νιώθει που ακόμη και σε αυτή την ηλικία βρίσκεται μέσα στα βουνά κοπιάζοντας για την οικονομική επιβίωση, ο κ. Καραγιάννης απάντησε πως «εδώ αυτά τα βουνά, τα έχω περπατήσει, όπως και όλα τα μονοπάτια, από την Τσαγκαράδα και μέχρι και τον Κισσό και τα άλλα χωριά».
Η μεταφορά των ξύλων με τα μουλάρια διεξάγεται κυρίως το καλοκαίρι και το φθινόπωρο, ενώ για την ξεκούραση και φροντίδα των ζώων κατά τη χειμερινή περίοδο υπάρχει η μάντρα με νερό.