Του Κυριάκου Παπαγεωργίου
Πρώτο μέρος
Δεν ακολουθήσαμε την πορεία που χάραξε ο Σύλλογος Δρομέων «Η Τραχίνα». Ακολουθήσαμε δική μας πορεία χαράζοντας μια διαδρομή, την οποία θεωρήσαμε ως την προσφορότερη για την Οίτη, και είναι μια πορεία που οφείλει να ακολουθεί ο μέσος κόσμος (ορειβατικός και φυσιολατρικός), ώστε να του είναι πιο προσιτή κι ευκολότερη η αποκάλυψη του πανώριου αυτού βουνού.
Εκατοντάδες δρομείς, ωστόσο, εραστές του ορεινού μαραθωνίου συγκεντρώθηκαν στην πλατεία της Υπάτης, την Κυριακή 25 του Σεπτέμβρη, απ’ όπου άρχισαν το αγώνισμα της ταχείας κυκλοφορίας του βουνού, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην κατάποση των χιλιομέτρων πάνω σε προσχεδιασμένο πατρόν διαδρομής.
Θαυμάσια η μελέτη, ο σχεδιασμός και η εκτέλεση του αθλήματος in abstracto, επί εδάφους ορεινών, δασικών και υποαλπικών κλιτύων της Οίτης.
Είναι άθλημα ασφαλώς η συμμετοχή σε μια τέτοια εργώδη και ταχεία διάσχιση ενός βουνού. Απέχει όμως πολύ από του να θεωρείται απόλαυση μια τέτοια σαρωτική πορεία στην Οίτη που φημίζεται για την ιστορία, τις ομορφιές, τα αγριολούλουδα και τις αναπάντεχες προκλήσεις του περιβάλλοντος που τη μυθοποιούν.
Και τούτο διότι: Tο βουνό της Οίτης, όπως και κάθε ελληνικό βουνό είναι γεμάτο ιδέες κι εμπράγματα όνειρα, ένας στίβος αναστοχασμού πάνω στη σχέση ανθρώπου και φύσης κι ένα σώμα πλημμυρισμένο από ανάσες, ήχους, βοές, ψιθύρους, τριγμούς, κελαηδήματα, ευωδιές, χρώματα, μαζί με ένα πλήθος από μυστήριους κόσμους, αλλά και κάποια επτασφράγιστα μυστικά που δεν τα αντιλαμβάνεται με την πρώτη ο άνθρωπος του αστικού πολιτισμού. Θέλει χρόνο για να τα επεξεργαστεί και να τα αφομοιώσει…
Επειδή λοιπόν τέτοια στοιχεία απαρτίζουν τη μυστική ζωή του βουνού.
Επειδή πιανόμαστε από τις πέτρες, τα κλωνάρια, τις μοσκιές και το χώμα.
Επειδή αυτά τα βουνά περπατούμε, λατρεύουμε και προσκυνούμε οδοιπορώντας χωρίς να τρέχουμε…
Κι επειδή το περπάτημα είναι κι αυτό μια τέχνη.
Όσο πατάει το σώμα στη γη άλλο τόσο τεντώνει η ψυχή το ουράνιο τόξο της.
Για όλους αυτούς τους λόγους θα κατεβάσουμε το αίμα στα πόδια ανεβάζοντας την ψυχή στα ουράνια.
Ώστε να μπορούμε να μεριζόμαστε τη χαρά και την ηδονή του αυθεντικού και της ομορφιάς. Της ομορφιάς και της αλήθειας ενός τοπίου.
Γι’ αυτό…
Πραγματοποιήσαμε in congreto ένα «Μαραθώνιο» ιδιωτικής έμπνευσης και ανύσματος που όμως περιείχε πολλές διαφοροποιήσεις, ακολουθώντας μόλα αυτά σε πολλά διαστήματα τους δρομείς που διέσχισαν διαμετρικά την Οίτη, από την Υπάτη μέχρι την κορυφή του Πύργου κι από κει στην Αλύκαινα και μετά στο Γρεβενό, για να κλείσει ο κύκλος πάλι στην Υπάτη.
*
Πριν όμως μπούμε στους διαδρόμους και τους άξονες του υπέροχου βουνού αξίζουν δυο λόγια γι’ αυτό: Η Οίτη είναι περισσότερο γνωστή για τα λουλούδια της, το θεσπέσιο μικροκλίμα της και για τον μυθικό της ήρωα Ηρακλή. Είναι μοναδικής ομορφιάς βουνό με πλούσια και μεγάλη ποικιλία από δάση, λιβάδια, νερά, βάραθρα κι ιστορικές τοποθεσίες. Αλλά προ πάντων είναι γνωστή για τη βιοποικιλότητά της, η οποία έπαιξε και τον κρισιμότερο λόγο για την υπαγωγή της στη δεκαμελή ομάδα των Εθνικών Δρυμών.
Το δαιδαλώδες δίκτυο σπηλαίων και καταβοθρών που έχει δημιουργηθεί εξαιτίας του μεγάλου όγκου των νερών, τα οποία διοχετεύονται μέσω υπόγειων σηράγγων στη λεκάνη του Σπερχειού ποταμού, την καθιστούν κορυφαίο υπόγειο υδροφόρο ορίζοντα.
Έντονη επίσης θεωρείται και η ύπαρξη καταγραφή και ασφάλιση φαραγγιών ιδιαίτερα στη βόρεια πλευρά του βουνού, όπου επισημαίνονται δώδεκα διαδρομές κατάβασης: Ντούνος, Δελφινάκι, Δυο Βουνά, Γοργοπόταμος, Κωσταλέξι, Καταρράκτης, Κρεμαστός, Στενοβούνι, Γερακάρης, Κάκαβος, Καμαριώτης και Ροδοκάλος.
Tα θέλγητρα αυτά καθιστούν την Οίτη μοναδικής ομορφιάς βοτανικό κήπο, καταφύγιο άγριας πανίδας κι εντυπωσιακό ανθώνα.
*
Τρεις είναι οι άξονες εισόδου στο ορεινό πλέγμα της Οίτης: Ο ένας ορίζεται από την Υπάτη και την Καστανιά, ο δεύτερος από το Νεοχώρι και ο τρίτος από την Παύλιανη.
Εμείς θ’ ακολουθήσουμε τις δυο από τις πύλες εισόδου στο ορεινό συγκρότημα της Οίτης. Την πρώτη από την Καστανιά και τη δεύτερη από την Παύλιανη.
Η πρώτη διαδρομή τέμνει το βουνό από δυτικά προς τα ανατολικά, ενώ η δεύτερη το διασχίζει από νοτιοανατολικά προς τα βόρεια.
Ανηφορίζοντας μέσα από δρόμους χλωρής ταπετσαρίας του δρυμού θ’ αφουγκραζόμαστε τον ψιθυριστό λόγο της βερονίκης, μιας πεντάλοβης κυρίας των δασών, λευκής σαν το κρίνο.
Λίγο πιο πάνω, κοντά στο Κριθαρόρεμα και μέσα από τον παχύ ίσκιο ενός δασύβατου έλατου, πετάγεται ένας περήφανος ίσκιος, ίδιος ο λυγερός και ζείδωρος άνεμος που τολμά να μας κοιτάξει καταπρόσωπο, μας ζυγίζει για μια στιγμή – αιώνια στιγμή – κι επιχειρεί μιαν ασπόνδυλη αναστροφή, μ’ ένα σάλτο που όμοιό του δεν έγραψε ποτέ του ο Νουρέγιεφ.
Ήταν το πανέμορφο αγριόγιδο της Οίτης.
*
Οι πινακίδες του δασαρχείου με τα ονόματα και τις τοποθεσίες του οικοσυστήματος, οι κραυγές και οι ψίθυροι της άγριας πανίδας που μπερδεύονται με τις αναπνιές των φυλλοβόλων και των αείφυλλων, τ’ αεροβόλα κατάρτια του δάσους και τέλος τα κελαρύσματα, το λάλον ύδωρ κι οι άναρθρες διακυμάνσεις των φύλλων, μαζί με τον ουράνιο διασκελισμό των πουλιών, προωθούν το βήμα μας εκατό στάδια μπροστά.
Περνάμε την Τριμερόβρυση, τα Βελούχια, το Λουπάκι, τα Τσαμαδαίικα και βγαίνουμε στην Περδικόβρυση. Εκεί συναντούμε το μονοπάτι της Υπάτης που έρχεται από τα βελούδινα λιβάδια του Ροδοκάλου. Στοιχιζόμαστε με δαύτο και χειριζόμαστε το πηδάλιό του ίσαμε να πλησιάσουμε το ορειβατικό καταφύγιο της Τράπεζας.
Αριστερά όπως ανηφορίζουμε καρφωτό πάνω σε μια προβολή βράχου και συμπυκνωμένο με τα έλατα, ξεπροβάλει το Ορειβατικό Καταφύγιο της Οίτης, στη θέση Τράπεζα.
Σα φτάσουμε στις Λιβαδιές εκεί θα μας υποδεχτεί ο αλπικός τρίτωνας που για χάρη μας θ’ αλλάζει χρώματα κάτω από το νερό της λίμνης, κοντά στα χίλια οχτακόσια μέτρα και θα γίνεται μπλε ελεκτρίκ από κεχριμπαρένιος κι ύστερα θα βάφει με το ουραίο σκέλος του την επιφάνεια γαλήνια και σπαθάτη.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά η Οίτη κέρδισε με το σπαθί της το στέμμα του εθνικού δρυμού. Γιατί η Οίτη είναι κατεξοχήν το παιδί των λουλουδιών, μα και το βουνό λιβαδοκρίτης, με πανέμορφα δάση (ιδιώνυμα και εστεμμένα), απόκρημνα φαράγγια, πλούσια νερά, και φορτισμένο με μια σπάνια ιδιόχλωρη βιοποικιλότητα.
Την άλλη Κυριακή το δεύτερο μέρος