Της Μαρίας Αλμπανίδου,
νομικού MSc, αρθρογράφου, ποιήτριας
Καλημέρα, καλημέρα αγαπημένες και αγαπημένοι και καλή Κυριακή να έχετε και να έχουμε. Σήμερα θα σας μιλήσω για ένα θαυμάσιο βιβλίο που όσοι διαβάζετε λογοτεχνία, αλλά και όσοι ασχολείστε με τη λογοτεχνία πρέπει να έχετε οπωσδήποτε στη βιβλιοθήκη σας και να το διαβάζετε. Αυτό το βιβλίο είναι ένα συναρπαστικό ταξίδι στην ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας. Άλλωστε το μαρτυρά και ο ίδιος ο τίτλος του: «Λίγη Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» από τον αγαπημένο μου και εξαιρετικό συγγραφέα Βαγγέλη Ραπτόπουλο, βιβλίο των εκδόσεων Κέδρος, που η πρώτη του έκδοση ήταν το 2005, επανεκδόθηκε το 2018 και τέλος πέρυσι το 2021.
Ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος (Αθήνα 1959) έχει δημοσιεύσει περισσότερους από είκοσι τίτλους μυθοπλασίας, πέντε βιβλία μεταξύ χρονικού και αυτοβιογραφίας και μία συλλογή-σύνθεση με μεταφρασμένα αποσπάσματα από αρχαίους Έλληνες συγγραφείς. Έργα του έχουν εκδοθεί σε ξένες γλώσσες και έχουν διασκευαστεί για το θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Το προσωπικό του αρχείο βρίσκεται στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη. Περισσότερα για τον Βαγγέλη Ραπτόπουλο θα βρείτε στο προηγούμενο άρθρο μου για το βιβλίο του «Ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί», όπου παραθέτω ένα πλούσιο βιογραφικό, αλλά και στο άρθρο μου για το βιβλίο του η «Ανέγγιχτη».
Σε τι αναφέρεται, όμως, αυτό το όμορφο λογοτεχνικό ταξίδι που κάνει ο συγγραφέας και ταξιδεύει και μας μαζί του; Μα σε συγγραφείς, βιβλία, συνεντεύξεις συγγραφέων, ιστορίες για βιβλία και συγγραφείς, κρίσεις, επικρίσεις, κείμενα εξαιρετικά και πολλά άλλα. Αναφέρεται στη δεκαετία του 1980, τη δεκαετία του 1990 και τέλος μετά το 2000. Στο βιβλίο του περιλαμβάνονται 39 κείμενα και συνεντεύξεις και παρελαύνουν 82 σύγχρονοι Έλληνες λογοτέχνες. Λογοτέχνες, όπως οι Άρης Αλεξάνδρου, Θανάσης Βαλτινός, Βασίλης Βασιλικός, Σωτήρης Δημητρίου, Απόστολος Δοξιάδης, Οδυσσέας Ελύτης, Μανίνα Ζουμπουλάκη, Μένης Κουμανταρέας, Κωστής Παπαγιώργης, Ηλίας Πετρόπουλος, Κώστας Ταχτσής, Αντρέας Φραγκιάς, Γιώργος Χειμωνάς, Χρήστος Χωμενίδης και πολλοί πολλοί άλλοι. Καταλαβαίνετε λοιπόν με τόσα διάσημα ονόματα τι ενδιαφέρον βιβλίο είναι, αλλά και τι χρήσιμο σε όσους αγαπούν και ενδιαφέρονται για τη λογοτεχνία με τις πάρα πολλές πληροφορίες που έχει για όλους αυτούς τους συγγραφείς και τα βιβλία τους.
Εγώ πραγματικά το αγάπησα αυτό το βιβλίο, καθώς ήταν σαν να συστήθηκα και να ήπια καφέ ή να έφαγα με αγαπημένους συγγραφείς που χρόνια τους διαβάζω και να έμαθα λεπτομέρειες για τη ζωή τους, την προσωπική, την επαγγελματική, το πώς γράφουν, από πού αντλούν έμπνευση, τι αγαπούν να κάνουν, στοιχεία του χαρακτήρα τους, πώς πέτυχαν στη ζωή τους και πώς κατάφεραν ό,τι κατάφεραν. Λέει για παράδειγμα σε μια πραγματικά απολαυστική και χορταστική συνέντευξη του στον συγγραφέα, ο Απόστολος Δοξιάδης, τον Ιανουάριο του 2001, όταν εκδόθηκε το μυθιστόρημά του «Ο θείος Πέτρος και η Εικασία του Γκόλντμπαχ», το οποίο κυκλοφόρησε σε επτά γλώσσες και εκείνη την εποχή ετοιμαζόταν να εκδοθεί σε άλλες δώδεκα: «Ο «Πέτρος» έχει την εξής περίεργη ιστορία. Είμαι γενικά υστερικός περφεξιονιστής. Γράφω και ξαναγράφω και ξαναγράφω ασταμάτητα. Αυτό το πράγμα συνέβη στο πρώτο μου βιβλίο τον «Βίο Παράλληλο», τον δεύτερο τον «Μακαβέττα» και στο τέταρτο «Τα τρία ανθρωπάκια». Τον «Θείο Πέτρο» όμως τον έγραψα μέσα σ’ έναν μήνα. Και τον εξέδωσα όπως ήταν. Ήμουν τότε στα πιο κάτω μου ψυχολογικά. Για να ’χω ηρεμία νοίκιασα ένα δωμάτιο στο Θεοξένια, στην παλιά του μορφή – ήταν λίγο σαν ξενοδοχείο της Αιδηψού, εποχής «Θείου Πέτρου», μ’ ένα πεύκο από πίσω. Εκεί το έγραψα. Λοιπόν αν δεις τα πρώτα δοκίμια που πήρα από τον Καστανιώτη – είναι κόλαση. Σκισμένες σελίδες, σβησμένες… Βγήκε το βιβλίο και δεν ήμουν ευχαριστημένος, δεν το χάριζα ας πούμε. Ήταν το αποπαίδι μου».
Τέλειο; Πραγματικά, οι συνεντεύξεις του όλες, τα κείμενά του, οι κρίσεις του και τα άρθρα του για τα βιβλία, όλα, όλα, όλα είναι τόσο καταπληκτικά που δεν το χορταίνεις αυτό το βιβλίο και δεν μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια σου.
Ένας άλλος επίσης εξαιρετικός και αγαπημένος μου συγγραφέας είναι ο Γιώργος Χειμωνάς που έχω στη βιβλιοθήκη μου εδώ και πολλά χρόνια την εξαιρετική του μετάφραση για τον «Άμλετ» του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, στην καλαίσθητη έκδοση του Κέδρου, που την θεωρώ ως μετάφραση κορυφαία, και που ο Ηλίας Πετρόπουλος τον έχει αποκαλέσει, σύμφωνα με τον συγγραφέα Βαγγέλη Ραπτόπουλο πάντα, «Γκρέτα Γκάρμπο» της λογοτεχνίας μας. Μάλιστα ο Ραπτόπουλος έχει μία φωτογραφία στην κατοχή του, που κοσμεί και το εξώφυλλο του βιβλίου, όπου ο Μένης Κουμανταρέας είναι στα δεξιά, κάτι λέει στον Αλέξανδρο Κοτζιά που κάθεται απέναντί του, με τα γυαλιά στο χέρι και την Ελευθεροτυπία ανοιχτή μπροστά του. Ο Ραπτόπουλος παρακολουθεί τρώγοντας τα νύχια του και ο Γιώργος Χειμωνάς τραβάει μια βαθιά ρουφηξιά από το τσιγάρο του μισοκλείνοντας τα μάτια. Δίπλα του ανακατεύοντας τον τοματοχυμό του ή το μπλάντι μέρι του, ο Πέτρος Αμπατζόγλου, ο συγγραφέας του πολύ αγαπημένου μου «Παύλος και Ελένη» και πολλών άλλων, πετάει κάποιο χιουμοριστικό σχόλιο και ο Αλέξης Ζήρας με την Άλκηστη Σουλογιάννη γελάνε. Χειμώνας του 1989 στην Καβάλα. Στο καφέ – εστιατόριο του ξενοδοχείου, όπου έχουν καταλύσει, καλεσμένοι της τοπικής δημοτικής βιβλιοθήκης. Πέντε συγγραφείς, ένας κριτικός και η υπεύθυνη του υπουργείου Πολιτισμού.
Εξαιρετικά, εξαιρετικά θέματα θίγει αυτό το βιβλίο του Ραπτόπουλου για τον πολιτισμό μας και την τέχνη της συγγραφής και του βιβλίου. Μαζί με τη «Λούλα», το «Ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί» και την «Ανέγγιχτη» είναι από τα αγαπημένα μου αν και όλα του μ’ αρέσουν. Σας το συστήνω με πολλή θέρμη.
Ώς την επόμενη φορά, έχετε την αγάπη μου και καλή σας ανάγνωση!