Πριν αρκετά χρόνια κάθε γειτονιά είχε και τον περιστερά του, που πετούσε περιστέρια φτιάχνοντας το κουμάσι του στην ταράτσα του σπιτιού του. Οι εποχές πέρασαν, η νομοθεσία απαγορεύει τα περιστέρια και τα κουμάσια σε κατοικημένες περιοχές, με αποτέλεσμα οι περιστεράδες να έχουν «μεταναστεύσει» σε γύρω περιοχές για να μπορούν να ασχολούνται με το χόμπι τους.
Στον Βόλο και συγκεκριμένα στη Νέα Ιωνία υπάρχει ένα καφενεδάκι, στο οποίο συχνάζουν καθημερινά περιστεράδες, από 30 χρόνων έως αρκετά μεγάλοι σε ηλικία, οι οποίοι έχουν δημιουργήσει τη Λέσχη τους, ενώ έχει συσταθεί και Σύλλογος με την ονομασία Σύλλογος Φίλων Θεαματικού Περιστεριού.
Τα θεαματικά περιστέρια ονομάζονται και «βούτες». Η «βούτα» (ουτζίδικο, ουτζίτικο, ανεβατόριο, στακωστάριο) είναι μια ράτσα περιστεριού που δημιουργήθηκε στην Ελλάδα, κατά τις περισσότερες ιστορικές αναφορές, μια και δεν υπάρχουν γραπτές αναφορές.
Χαρακτηριστικά, η βούτα είναι περιστέρι παράστασης και όχι περιστέρι εκτροφής προς βρώσιν. Πετάει ψηλά πάνω από τον τόπο διαμονής της, μέχρι τα σύννεφα και εκτελεί κάθετη πτώση με ταχύτητες που φτάνουν τα 230 χιλ./ώρα, επιβραδύνοντας μερικά μέτρα πριν την προσγείωσή της. Το όλο θέαμα κόβει την ανάσα και αυτό είναι που κάνει αυτή τη ράτσα τόσο δημοφιλή.
Όπως σημειώνει ο κ. Γ. Κόπελας, ιδιοκτήτης του καφενείου στον «Φαρδύ» και περιστεράς, στο συγκεκριμένο περιστέρι ο Βόλος είναι πρωτοπόρος, αφού από εδώ άρχισε, μαζί με τον Τύρναβο.
«Το θεαματικό περιστέρι έχει κάποια χαρακτηριστικά που δεν έχουν άλλα περιστέρια, όπως για παράδειγμα ότι πετούν ψηλά μέχρι που τα χάνεις από τα μάτια σου. Το συγκεκριμένο ξεχωρίζει, διότι ανοίγει την ουρά του όταν πετάει, ενώ τα υπόλοιπα πετούν με κλειστή την ουρά, ανεβαίνει προς τα πάνω και πέφτει σαν ρουκέτα κάνοντας θόρυβο» εξηγεί ο ίδιος.
Κάποια στιγμή άρχισαν να δημιουργούνται διάφοροι σύλλογοι και οργανωμένα πια πραγματοποιούνται γιορτές κάθε χρόνο σχεδόν σε κάθε πόλη. Στις γιορτές συνήθως μαζεύονται από όλη την Ελλάδα και μπορεί ο αριθμός των συμμετεχόντων να φτάσει ή κάποιες φορές και να ξεπεράσει τα 100 άτομα.
«Από τη φύση τους αυτά τα περιστέρια έχουν τις δυνατότητες, αλλά θέλει να εκπαιδευτεί από πουλάκι, να το σουλτίσεις όπως λέμε. Όταν το περιστέρι καταλάβεις ότι είναι έτοιμο να πετάξει το βάζεις μαζί με άλλα δύο-τρία και το κυνηγάς για να αρχίσει να πετάει, στην αρχή χαμηλά και στη συνέχεια να χάνεται και να μάθει να πέφτει μονοκόμματα» επισημαίνει ο κ. Γ. Κόπελας.
Σύμφωνα με τον ίδιο, για να κατέβουν οι «βούτες» χρησιμοποιούνται άλλα περιστέρια, οι λεγόμενοι αραματζήδες, που δεν πάνε ψηλά, αλλά γυρίζουν γύρω-γύρω από το κουμάσι, το μέρος που στεγάζονται τα περιστέρια, δηλαδή τα κλουβιά.
«Πρόκειται για χόμπι, το οποίο πλέον δεν είναι όπως ήταν παλιά. Όταν ήμουν 10 χρόνων υπήρχαν πολλοί που είχαν θεαματικά περιστέρια στις ταράτσες των σπιτιών. Πλέον αυτό απαγορεύεται και όλοι έχουν ένα οικόπεδο εκτός πόλης που έχουν τα κουμάσια τους» εξηγεί ο ίδιος.
«Το χόμπι αυτό σε έχει δεσμευμένο, διότι πρέπει να ασχολείσαι καθημερινά και για αυτό τον λόγο συνήθως συνεργάζονται δύο άτομα» ανέφερε ο κ. Γ. Κόπελας.
Παλιότερα υπήρχαν οι λεγόμενες κόντρες, που ήταν πολύ διαδεδομένες, με τις οποίες ο ένας περιστεράς «έκλεβε» από τον άλλον περιστέρι όταν αυτό πετούσε.
Πώς ξεχωρίζει κάποιος τα περιστέρια του; Ο ίδιος απαντά ότι υπάρχουν ειδικά δαχτυλίδια, που τοποθετούνται στο πόδι του περιστεριού όταν είναι ακόμη μικρό, με τα στοιχεία του ιδιοκτήτη (ονοματεπώνυμο και τηλέφωνο), δηλαδή την ταυτότητά του, ώστε αν χαθεί ένα και το βρει κάποιος άλλος να ξέρει πού θα απευθυνθεί για να το επιστρέψει.