Της
Βαρβάρας Τσακουρίδου
«Ένα σώμα χωρίς ψυχή, είναι ένα πτώμα, που νομίζει ότι ζει»
Φιλήδονα σώματα σε ζελοφάν / με χρώματα ως «μενού» σε εδεσματοπωλεία / δονούνται οι ψυχές σε ηδονικά φρενοκομεία… / φευγαλέες μορφές / σε ερεβώδεις σπηλιές / απατημένες, γεύονται / κι ορέγονται / τα λάγνα πτώματα… / σε «σαρακοφαγωμένα» πατώματα, / ποθούν να ανελιχθούν, / στα ουράνια δώματα.
Ανίερες υπάρξεις / απ’ άγνοια θολερές / πως γίνεσθαι δολώματα / στων «λεόντων» τα άγρια, αδηφάγα στόματα;
Και σαν το ζωώδες ένστικτο / την πείνα σας κορέσει / μια άλλη οργασμική δίνη / μια τρικυμιώδης οδύνη θα σας προσκαλέσει… / σε μια αισθησιακή χαμερπή επιθυμία, / στων πεζοδρομιών τα ευκαιριακά χαμαιτυπεία… / κυλιόμενες ζωές στης ζήσης τις χωματερές / καραδοκούν να αδράξουν μια νέα εμπειρία / σε μια σαθρή υπεραξία… / μα, όλο το χρυσάφι που βρίσκεται πάνω και κάτω απ’ τη γη / δεν αξίζει τόσο όσο η αρετή…
Στα κατάβαθα του Είναι / είσαι αγάπη, ευδαιμονία / μετουσίωσε την ύλη / σε θεϊκή αρμονία / σε δυο σώματα ιερά / οι ψυχές, γίνονται μία / και η αγάπη σ’ οδηγεί / στα ανώτερα πεδία / πιο πάνω από τις «τρύπες» / που είναι του φιδιού οι κρύπτες… / γι’ αυτό σκέψου… / σ’ αρέσει στο σκότος ως όφις να έρπεις / ή στο φως ως πεταλούδα* να πετάς;
Πεταλούδα = πνοή – ψυχή = ρ. ψύχω