Γράφει ο συγκοινωνιολόγος Χαράλαμπος Α. Σκυργιάννης
Καλημέρα συμπολίτες! Να τα και τα χιόνια, κι άντε τώρα να κάνουν προκοπή τα δεντράκια του αδερφού μου που πρόλαβαν κι άνθισαν. Ζούμε για μία ακόμη φορά ιστορικές στιγμές σ’ αυτή τη χώρα, με τεράστια πρωτογενή πλεονάσματα, με κοινωνικά μερίσματα, με συμφωνίες Τσίπρα-Ζάεφ και Τσίπρα-Ιερώνυμου (έτσι ακριβώς αναφέρονται στα ρεπορτάζ των σούπερ καναλιών μας), με την συνταγματική αναθεώρηση, με το τέλος των μνημονίων και τις επικείμενες αυτοδιοικητικές εκλογές της απλής αναλογικής – πολλές οι «τομές», δεν ξέρω πόσες αντέχει η ελληνική μας κοινωνία, που κατά κανόνα αντιδρά σε κάθε μεταβολή των κατεστημένων και το μόνο που δείχνει να την ενδιαφέρει είναι αν θα γίνει ή όχι η 12η κατά σειρά περικοπή των συντάξεων. Και μου φαίνεται ότι αν δεν γίνει τελικά αυτή η περικοπή κάποιοι πολύ θα στενοχωρηθούν καθώς θα βλέπουν το όνειρό τους να απομακρύνεται …
Πολιτικολογούμε μετά παρρησίας ακατακρίτως, ασκαρδαμυκτί και προφρόνως, αδελφοί εν Κυρίω. Και μη προς κακοφανισμόν κανενός δικαίου.
Στην ωραία μας πόλη, όπου για ακατανόητο σε εμάς λόγο οι μπιγκόνιες που είχαν «πιάσει», όπως έλεγε η μητέρα, και όντως ομόρφαιναν τη νησίδα της λεωφόρου Λαμπράκη στην εκ δυσμών είσοδο της πόλης, ξεριζώθηκαν και αντικαταστάθηκαν από διαφόρων χρωμάτων κυκλάμινα, τα οποία, αν δεν κάνω λάθος (λείπει και η μητέρα να ρωτήσω…) είναι εντελώς εποχιακά και βραχύβια. Έχω ξαναγράψει ότι εκτιμώ το έργο της Διεύθυνσης Πρασίνου, αλλά μήπως λίγο υπερβάλλουμε και ξοδεύουμε μερικά ευρουλάκια παραπάνω;
Τις τελευταίες μέρες παίρνω συχνά τον δρόμο προς Νέα Αγχίαλο, περνάω μπροστά από το πρώην Εκθεσιακό, πρώην Συνεδριακό και σήμερα Ένα-Κλειστό-Και-Έρημο-Κτήριο που δεν γνωρίζει το μέλλον του στο Πεδίο Άρεως, και θυμάμαι παλιότερες εποχές που έσφυζε από ζωή, τόσο στη μεγάλη αίθουσα όπου απ’ το πρωί ώς το βράδυ αθλούνταν σχολεία και σύλλογοι και γίνονταν αγώνες, όσο και στα γραφεία του ορόφου. Θυμάμαι και Εκθέσεις «παραγωγικής φυσιογνωμίας», οργανωμένες από το Επιμελητήριο Μαγνησίας, θυμάμαι και μεγάλες συναυλίες του Μουσικού Σχολείου, θυμάμαι ακόμη και επίδειξη αερομοντελισμού με αεροπλανάκια να πετάνε πάνω από τις κερκίδες. Με τα όποια προβλήματα συντήρησης ήταν ένα σημείο που χρησίμευε και ζούσε! Τώρα; Τώρα, άραγε, περιμένει την Ελένη Φουρέιρα και τον Κώστα Αργυρό να κάνουν πρόγραμμα; Αλλά τι λέω; Αυτοί θα είναι στου Παπαστράτου, με φόντο, φευ!, την επί ξηράς Αργώ και με τη συνοδεία της Συμφωνικής Ορχήστρας του Δημοτικού Ωδείου, εφ’ όσον ορθώς μας πληροφόρησε ο κ. Δήμαρχος στην ιστορική συναυλία μας με το «Άξιον Εστί».
Και επανέρχομαι για τρίτη χρονιά ερωτών: αυτή η επί ξηράς Αργώ, με τα μπλε φωτάκια, αρέσει στους Αργοναύτες του 2008; Είναι σύμφωνοι μ’ αυτή την ετήσια, πλέον, διαπόμπευση ενός από τα σημαντικότερα σύμβολα, που με πολύ κόπο και χρήμα και πολλές (ως συνήθως…) αντιδράσεις κατάφερε να αποκτήσει αυτή η πόλη;
Επανέρχομαι επίσης στον δρόμο για Νέα Αγχίαλο. Στον οποίο για να φτάσω πρέπει να περάσω μέσα από ολόκληρη, σχεδόν, την πόλη. Και καθώς η οδός Δημητριάδος είναι οδός αδιάβατος (sic!) τις ώρες που πρέπει να κινηθώ, όπως έχω ξαναπεί, «παίρνω σβάρνα τα στενά κι όλες τις συνοικίες», που λέει κι ο Ζαμπέτας. Και περνάω αναρίθμητα (!) σταυροδρόμια με εκ δεξιών ή με ρυθμισμένη προτεραιότητα. Όπου κατά κανόνα δεν υπάρχει καμία ορατότητα, λόγω σταθμευμένων οχημάτων στην γωνία. Στα παλιά τα χρόνια, 2007-2010, είχαμε κάνει μια μεγάλη προσπάθεια επ’ αυτού με πλαστικά κολονάκια (κορύνες) σε αρκετές γωνίες, ένα απλό μέτρο αποτροπής της στάθμευσης, που λειτούργησε για αρκετόν καιρό και διευκόλυνε πολύ την κυκλοφορία στα σταυροδρόμια. Ύστερα τα κολονάκια καταπατήθηκαν δεόντως, άρχισε η αρμόδια υπηρεσία να μην τα ανανεώνει και από το 2014 και μετά το μέτρο εγκαταλείφθηκε τελείως και οι γωνίες γέμισαν παρκαρισμένα αυτοκίνητα…
Όμως χώρος και χρόνος εξαντλήθηκαν, εις το επανιδείν και να θυμόμαστε τον Φίλο μας τον ΚΟΚ. Με τις υγείες σας.