Του Χαράλαμπου Α. Σκυργιάννη
Καλημέρα και πάλι, συμπολίτες. Εμείς εδώ, όσο σταθερά γίνεται (τελευταία αλλάζουμε συχνά μέρα…), 28 χρόνια τώρα, καθώς φαίνεται ότι η στήλη συνάδει με αυτήν την πόλη. Την πόλη όπου πλέον είναι τόσο πολλές οι εκδηλώσεις Πολιτισμού, που δεν τις προλαβαίνω. Μια πολύ ωραία μπορέσαμε να παρακολουθήσουμε αναφορικά με τους Σιδηροδρομικούς Σταθμούς στην ελληνική επικράτεια, πνευματικό προϊόν των αέναων οδοιπορικών ενός από τους μεγαλύτερους Έλληνες περιηγητές της εποχής μας, του συμπολίτη μας δικηγόρου κ. Κυριάκου Παπαγεωργίου.
Βεβαίως είναι αρκετά συγκεκριμένος ο κόσμος που παρακολουθεί αυτές τις εκδηλώσεις – όπως συγκεκριμένος είναι και ο κόσμος που διαβάζει εφημερίδες, συγκεκριμένος κι ο κόσμος που ενημερώνεται από το σωστό, ενημερωτικό διαδίκτυο κι όχι από το καφενείο της γειτονιάς ή τις σκουπιδοϊστοσελίδες. Και εκεί βρισκόταν πάντα, και τώρα ακόμη πολύ περισσότερο, το τρανό πρόβλημα της επικοινωνίας. Της επικοινωνίας «με τις μάζες», καθώς λέγαμε παλιάαααα, πολύ παλιά, τότε που πιστεύαμε ότι μπορούσαμε εμείς, με τις Γνώσεις, το Παράδειγμα και τον Πολιτισμό μας να βελτιώσουμε το επίπεδο του λαού που δεν είχε τις ανάλογες με εμάς προσβάσεις. Εδώ και πολλά χρόνια εγώ έχω καταλάβει πόσο αδύνατη ήταν αυτή η καλή μας πρόθεση. Και διαπιστώνω πόσο διαρκώς και ιστορικά ταχέως αυτό το επίπεδο αντί να ανεβαίνει, κατεβαίνει. Να με συμπαθάτε αν αυτό σας ακούγεται «ελιτίστικο» ή «εγωιστικό» ή «υπερφίαλο», όμως επικοινωνία δεν υπάρχει, κι όποιος βαυκαλίζεται με το αντίθετο να μου επιτρέψει να νομίζω ότι «…προς κέντρα λακτίζει».
Πάμε πάλι βόρεια. Πάλι στην όμορφη Θεσσαλονίκη, αυτή τη φορά για την ορκωμοσία. Αυτή τη φορά με πολλές μετακινήσεις με το όχημα μέσα στην πολύβουη πόλη, που κατακυριεύεται από το ιδιωτικό αυτοκίνητο – τέτοια εικόνα έχω την εντύπωση ότι δεν συναντάς σε άλλη ελληνική πόλη (ούτε καν στον Βόλο…), μια εικόνα που μάλλον οφείλεται στις πάρα πολλές παλιές πολυκατοικίες χωρίς χώρους parking στο κέντρο της πόλης. Φαντάζομαι οι συνάδελφοι Συγκοινωνιολόγοι του Δήμου αλλά και του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, που παλαιόθεν συνδράμει τις προσπάθειες του Δήμου, ξέρουν καλά, έχουν αναλύσει την κατάσταση και κάνουν ό,τι μπορούν.
Ένα από τα μέτρα που παίρνονται εδώ και καναδυό χρόνια σε κεντρικούς οδικούς άξονες της πόλης είναι (άκουσον! άκουσον!) οι κορύνες. Μάλιστα, οι πλαστικοί επαναφερόμενοι οριοδείκτες, και μάλιστα στην ψηλότερη έκδοσή τους, των 80 εκ. σε πυκνή διάταξη και με ενδιάμεσα χαμηλά πλαστικά διαχωριστικά σαμαράκια, που είναι σχεδόν αδύνατον να τα καταπατήσει ένα Ι.Χ. Οργανωμένη και μαζική παρέμβαση, χρηματοδοτημένη, μάλιστα, από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (δεδομένου ότι ο Δήμος Θεσσαλονίκης δεν διαθέτει τα τεράστια χρηματικά αποθέματα του Δήμου Βόλου…) καθώς είδα κι άκουσα σ’ ένα βιντεάκι να λέει ο Δ/ντής Τεχνικών Υπηρεσιών κ. Γιώργος Μπελιμπασάκης. Οι κεντρικές οδοί Ερμού, Αντιγονιδών, Ιασωνίδου, Λαμπράκη, Συνδίκα, Μπότσαρη διαθέτουν πλέον κατά τμήματα πλήρες κεντρικό διαχωριστικό σύστημα, καθώς και οι Λεωφόροι Στρατού και Παπαναστασίου για τον πλήρη διαχωρισμό των λεωφορειολωρίδων (στη φωτογραφία η οδός Ερμού). «…Δημιουργούμε ένα αποτρεπτικό φράγμα για τη διπλοστάθμευση … διασφαλίζουμε τη ροή των οχημάτων και των λεωφορείων…» άκουσα τον κ. Μπελιμπασάκη να λέει και … συγκινήθηκα, καθώς θυμήθηκα τα νιάτα μου.
Μάλιστα, συμπολίτες, στην όμορφη, φτωχομάνα Θεσσαλονίκη τολμούν να δώσουν ριζικές κυκλοφοριακές λύσεις εν έτη 2018. Εμείς εδώ τολμήσαμε εν έτη 2007, η επόμενη Αρχή συνέχισε και συμπλήρωσε το τόλμημα και οι καινούργιοι ξε-τολμήσανε (!) αμέσως μετά τον Σεπτέμβριο 2014, που ανέλαβε εξουσία η σημερινή Δημοτική Αρχή. Διότι δεν είναι των λύσεων, αλλά των διακοσμήσεων, δεν είναι της αντιμετώπισης, είναι της μη διατάραξης.
Τέλος. «Δεν (περι)γράφω άλλο!» που έλεγε λόγω υπέρμετρου ενθουσιασμού ένας εκφωνητής-είδωλο όταν η ποδοσφαιρική Ελλάδα έπαιρνε το πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα, το 2004 μέσα στην Λισαβόνα.
Να είμαστε καλά, να επικοινωνούμε. Γεια σας.