Γράφει ο συγκοινωνιολόγος Χαράλαμπος Α. Σκυργιάννης
Καλημέρα και πάλι συμπολίτες! Περίοδος Ολυμπιακών Αγώνων. Ανασύρθηκαν ξανά όλες οι γνωστές και μη εξαιρετέες αναλύσεις περί μπάζας, μίζας, ντόπας γενικώς και καταστροφής της Ελλάδας ειδικώς (του Βόλου ακόμα πιο ειδικώς…), που διακινούνται εδώ και τουλάχιστον 30 χρόνια από τους ακριβώς ίδιους αναλυτές, και ογκώθηκαν πριν και μετά το 2004. Αγνοώντας καταφανώς και επίτηδες οι αναλυτές ότι ολόκληρος ο Αθλητισμός ούτως ή άλλως διέπεται από «μπάζα, μίζα, ντόπα», βλέπε τα δισεκατομμύρια των συμβολαίων στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ (την επιτυχία του σούπερ-Γιάννη στο ΝΒΑ ομοθυμαδόν και ανεξαρτήτως οι ίδιοι αναλυτές πανηγυρίζοντες…), στο τένις και αλλαχού, βλέπε τα διαμάντια του στίβου και τους χορηγούς, βλέπε τα περίφημα «τηλεοπτικά δικαιώματα», βλέπε μέχρι και την συναλλαγή του δημάρχου Βόλου με τον πρόεδρο του Νέου Ποδοσφαιρικού Συλλόγου (ΝΠΣ) Βόλος (για τους μη γνωρίζοντες, είναι ένα και το αυτό πρόσωπο…) για το ενοίκιο στο Πανθεσσαλικό Στάδιο – είναι νομικά δυνατόν κάτι τέτοιο;
Το οποίο Στάδιο, μαζί με τον Περιφερειακό Δρόμο, ας το κατανοήσουν, επιτέλους, οι αναλυτές, δεν θα υπήρχαν σήμερα αν ο Βόλος δεν ήταν Ολυμπιακή Πόλη το 2004. Δεν θα υπήρχαν, τελεία και παύλα, όλα τα υπόλοιπα μπορεί, αν, ίσως και λοιπά είναι αναλυτικά παραμύθια για μικρά μυαλά. Τόσο δύσκολο είναι να γίνει κατανοητή αυτή η μεγάλη αλήθεια; Όπως επίσης κατά πάσαν πιθανότητα δεν θα υπήρχαν η Αττική Οδός, το Μετρό της Αθήνας, η Γέφυρα Ρίο-Αντίρριο, το μεγαλύτερο μέρος της Εγνατίας Οδού και ο Αυτοκινητόδρομος Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Εύζωνοι (Α1), το Παμπελοποννησιακό (στην Ολυμπιακή πόλη της Πάτρας) και το Παγκρήτιο (στην Ολυμπιακή πόλη του Ηρακλείου) Στάδιο. Και παρ’ όλη την γκρίνια και τα μνημόνια τόσων χρόνων οι ολυμπιακές εγκαταστάσεις λειτουργούν μια χαρά τόσο για αθλητικούς, όσο και για πολιτιστικούς σκοπούς – εξ ου και το Πανθεσσαλικό Στάδιο, που τόσα χρόνια έχει εξυπηρετήσει κόσμο και κόσμο, τώρα που το ανέλαβε ο Δήμος του Μονακό αρχίζω να ανησυχώ…
Διότι ενώ έχει διαθέσιμα για έργα 21.000.000 € (μας έβρισε αναλόγως ο κ. αντιδήμαρχος Οικονομικών τις προάλλες, που δεν τον πιστεύουμε…) δεν μπορεί να εξοικονομήσει, βρε παιδί μου, 300 ψωροχιλιάδες να επισκευάσει το Εθνικό Στάδιο, τι γκαντεμιά είναι αυτή; Γι’ αυτό ανησυχώ, καταλαβαίνετε, να υπάρχουν τόσα λεφτά διαθέσιμα και το Στάδιο, στο οποίο μεγαλώσαμε ολόκληρες γενιές Βολιωτών να μη χρησιμοποιείται. Το Στάδιο που εγκαινιάστηκε στις 30 Ιουνίου 1965 και από το 2015 φέρει το ένδοξο όνομα του Τάκη Συνετόπουλου (1948-2013), ο οποίος ξεκίνησε από τον Ολυμπιακό Βόλου και μεγαλούργησε στον Ολυμπιακό Πειραιώς και στην Εθνική Ελλάδος. Και του ’λαχε, τώρα στα γεροντάματα, να βρεθεί αντιμέτωπο αυτό το Στάδιο με μια εκδικητική μανία καταδιώξεως. Ύβρις και όνειδος!
Διότι πράγματι η θέση μας είναι στον Βόλο. Και πουθενά αλλού. Κι όπως μου είπε μια καλή φίλη ένα βραδάκι που πίναμε μια δροσερή μπυρίτσα «Τετάρτη και Παρασκευή τα νύχια σου μην κόβεις, την Κυριακή μη λούζεσαι αν θέλεις να προκόβεις», έλεγε η γιαγιά της, άσχετο μεν, καλό δε.
Κατά τα λοιπά, το θέμα με τον κορωνοϊό δεν φαίνεται να πηγαίνει καλά. Μόνο στη Μύκονο το ιικό φορτίο «σταθεροποιήθηκε» και οι απαγορεύσεις ήρθησαν, στην υπόλοιπη Ελλάδα υπάρχει «συναγερμός στα Νοσοκομεία» και πτέρυγες covid ανεώχθησαν εκ νέου. Δεν το λέω εγώ, οι επίσημες ανακοινώσεις το λένε. Και καλά οι πολιτικοί, πολιτική κάνουν, περνάει κι ο κύριος Αντώνης Ρέμος δύσκολα χωρίς το Nammos του, καλά και οι δημοσιογράφοι, τους πολιτικούς αντιγράφουν. Οι αξιόλογοι Έλληνες γιατροί, επιστήμονες παγκοσμίου κύρους, πώς ανέχονται τέτοια φαινόμενα εξόφθαλμης κοροϊδίας της κοινωνίας μας; Απορίας άξιον.
Παίρνοντας αφορμή από την όμορφη πανσέληνο της 24ης Ιουλίου, την ημέρα της αποκατάστασης της Δημοκρατίας το 1974 (την αποκαλούμενη από τους ονοματοδότες των πάντων «πανσέληνος του ελαφιού»), σκάλισα λίγο τις αραχνιασμένες γωνιές του μυαλού μου κι ανέσυρα το όνομα Ζωρζ Μελιές (Georges Méliès) 1861-1938. Ήταν ένας χαρισματικός και πολύπλευρος άνθρωπος, πρωτοπόρος συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας και, κυρίως, ιδιοφυής κινηματογραφιστής. Σε μια εποχή που ο κινηματογράφος ήταν στα σπάργανα, στο διάστημα 1896 με 1912, ο Μελιές γύρισε περισσότερες από 1.500 ταινίες (!!), μικρού μήκους κατά κανόνα, οι πιο πολλές από τις οποίες σήμερα είναι, δυστυχώς, χαμένες. Μία από τις πρώτες ταινίες του και γενικά του κινηματογράφου είναι η «Ένα ταξίδι στη Σελήνη», ταινία με πλοκή, διάρκειας 14 λεπτών, που γυρίστηκε το 1902, 37 χρόνια μετά από το μυθιστόρημα του Ιουλίου Βερν «Από τη Γη στη Σελήνη», και έχει διασωθεί πλήρης. Το ταξίδι πραγματοποιείται μέσα σε ένα μεγάλο βλήμα, το οποίο εκτοξεύεται από ένα τεράστιο πυροβόλο και καταλήγει καρφωμένο στο δεξιό «μάτι» της άτυχης Σελήνης!
Αυτή η φωτογραφία μου ήρθε στον νου καθώς αγνάντευα ένα κατακόκκινο φεγγάρι με έντονους κρατήρες να βγαίνει μέσα από το Αιγαίο του Αη Γιάννη. Σας την κοινοποιώ, κι αν θέλετε να γνωρίσετε καλύτερα αυτόν τον ιδιοφυή κινηματογραφιστή μπορείτε να βρείτε πολλά στοιχεία στο διαδίκτυο, αλλά και σε ένα ωραίο κινηματογραφικό έργο με τίτλο «Hugo», που σκηνοθέτησε ο μεγάλος Μάρτιν Σκορτσέζε το 2011 – Θοδωρή, φίλε μου, τα λέω καλά;
Αυτά που λέτε. Όσο για το Τόκυο, δεν ξέρω ποιο από όλα τα καλά παιδιά των «μέσων» το επινόησε πρώτο και τα υπόλοιπα έσπευσαν να αντιγράψουν «Τόκιο», με «ι». Κι ας γράφει ο ίδιος ο κ. Μπαμπινιώτης «Τόκυο», φυσικά με «υ» (έκδοση 1998, σ. 1794, έκδοση 2005, σ. 1772). Τίποτε δεν θα αφήσουν όρθιο τα καλά παιδιά, εγώ το λέω από καιρό, οι φιλόλογοι ακούν; Ή ασχολούνται μόνο με την αρχαία γραμματεία;
Ας είμαστε καλά, γεια σας.