γράφει ο συγκοινωνιολόγος Χαράλαμπος Α. Σκυργιάννης
Να ’μαστε πάλι εδώ, καλημέρα αγαπητοί αναγνώστες! Μια μέρα μετά τον Αη Δημήτρη (ευχές σε όλους και όλες) και μια μέρα πριν από… τα γενέθλια του αείμνηστου πατέρα μας Αντώνη, 28 Οκτωβρίου 1906, 34 χρόνια πριν το 1940 – πέρυσι τέτοιες μέρες, στα κυκλο-φ-οριακά 1032, ανήμερα 28.10.2020, δημοσίευσα μια φωτογραφία κι έγραψα δυο λόγια γι’ αυτόν τον άνθρωπο, που πολέμησε στο αλβανικό μέτωπο ως έφεδρος υπολοχαγός, ως ένας απ’ τους πάρα πολλούς αφανείς ήρωες αυτής της χώρας. Μνήμη, Τιμή και Δόξα.
Και κάθε τέτοιες μέρες ακούω μέσα μου τη φωνή του Μάνου Κατράκη στο Πρώτο Ανάγνωσμα από το «Άξιον Εστί» του Οδυσσέα Ελύτη με τίτλο Η Πορεία προς το μέτωπο «Ξημερώνοντας τ’ Αγιαννιού, με την αύριο των Φώτων, λάβαμε τη διαταγή να κινήσουμε πάλι μπροστά, για τα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες. Έπρεπε, λέει, να πιάσουμε τις γραμμές που κρατούσανε έως τότε οι Αρτινοί, από Χιμάρα έως Τεπελένι. Λόγω που εκείνοι πολεμούσανε απ’ την πρώτη μέρα, συνέχεια, κι είχαν μείνει σχεδόν οι μισοί και δεν αντέχανε άλλο…». Αξιώθηκα να αναγνώσω-απαγγείλω κι εγώ αυτό και τα υπόλοιπα δύο αναγνώσματα που περιλαμβάνονται στο μελοποιημένο από τον Μίκη Θεοδωράκη έργο, στην αλησμόνητη εκείνη συναυλία της Βολιώτικης Χορωδίας και της Χορωδίας Αταλάντης στο Πνευματικό Κέντρο της Ι.Μ. Δημητριάδος, στις 15 Ιουνίου 2014.
Και διηγώντας τα να κλαις… (η φράση προέρχεται από τον «Ύμνον εις την ελευθερίαν» του Διονυσίου Σολωμού, είναι η κατάληξη της 5ης στροφής, που λέει «Δυστυχής! Παρηγορία / μόνη σου έμενε να λες / περασμένα μεγαλεία / και διηγώντας τα να κλαις). Και ζώντας το παρόν να ολοφύρεσαι, συμπληρώνω εγώ…
Μετά από εκείνη την συναυλία η Βολιώτικη Χορωδία προσκλήθηκε από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και εκτέλεσε τμήμα του «Άξιον Εστί» στην ετήσια επετειακή εκδήλωση για την 28η Οκτωβρίου 2014, στο αμφιθέατρο «Γιάννης Κορδάτος», τιμή μας και καμάρι μας. Σήμερα μαθαίνω, διαβάζω, ακούω ότι το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας έχει δική του Χορωδία, υπό τη διεύθυνση ενός πολύ άξιου, νέου σε ηλικία, Μαέστρου και Συνθέτη, που είναι γέννημα-θρέμμα της πόλης μας, ομοίως τιμή μας και καμάρι μας. Αλλά δεν μαθαίνω, διαβάζω, ακούω ότι το Πανεπιστήμιό μας εκτιμάει όσο θα έπρεπε την ύπαρξη αυτής της Χορωδίας, τρίτης αν δεν κάνω λάθος, σε σημασία πανεπιστημιακής χορωδίας, μετά από την «Γιάννης Μάντακας» του Αριστοτελείου και εκείνη του Πανεπιστημίου Πατρών. Ως γνήσιος υπέρμαχος τής από πάσης απόψεως χορωδιακής «κουλτούρας» περιμένω (και επιμένω…) καλύτερη μεταχείριση από το αγαπητό μου Πανεπιστήμιο απέναντι στην Χορωδία του.
Στα προηγούμενα κυκλο-φ-οριακά μιλούσα θετικά για το Μόναχο και τους Γερμανούς και είχα υποσχεθεί πως σήμερα θα συνέχιζα με τα αρνητικά τους στοιχεία – διότι, εκτός των άλλων, καλός και παμπάλαιος φίλος με επέπληξε στο φατσοβιβλίο ότι εκθειάζω τους «ολετήρες των λαών, είτε με τα τανκς, είτε με τις μπανκς» (έξυπνο, δεν το είχα σκεφτεί…). Νομίζω ότι είναι ιεροσυλία να αναφερθώ σήμερα στην Γερμανία, μέρα που ’ναι. Να έχουμε υγεία, χρόνο θα βρούμε, δεν θα τους αφήσουμε έτσι, αλλά ένα πράγμα μπορώ να το πω από τώρα: στην μεγάλη και πολύ αξιόλογη Pinakothek der Moderne Πινακοθήκη μοντέρνας τέχνης και design του Μονάχου είδαμε πολλά έργα τέχνης, προέλευσης τόσο πριν όσο και μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Είδαμε μόνον έναν (1) πίνακα, ένα τρίπτυχο για την ακρίβεια, που απεικονίζει, και μάλιστα με άγριο τρόπο, τον ναζισμό και τα βασανιστήρια, είναι του Ιρλανδού ζωγράφου Francis Bacon (Φράνσις Μπέικον) (1909-1992). Από τους πολλούς Γερμανούς καλλιτέχνες που φιλοξενούνται ούτε ένας δεν «σχολιάζει» αυτό το πολύ κοντινό εγκληματικό παρελθόν, ούτε καν ο περίφημος Josef Beuys (Γιόζεφ Μπόις) (1921-1986). Είναι βέβαιο ότι κάτι σημαίνει αυτό, κι εγώ λέω πως σημαίνει ότι αυτός ο λαός δεν έχει, όπως θα έπρεπε, διαγράψει από την συλλογική του μνήμη τον ναζισμό και τα επακόλουθά του.
Πέρυσι παρέλαση δεν έγινε, λόγω κορωνοϊού, φέτος θα γίνει, είπαν «οι ειδικοί». Παρ’ όλο που ο κορωνοϊός δείχνει ότι «καλά κρατεί», παρ’ όλο που τα ποσοστά εμβολιασμού σέρνονται. Αλλά τώρα ιδού! Τα μονοκλωνικά αντισώματα είναι εδώ και θα μας σώσουν!! Τι ξευτίλα είναι αυτή αγαπητοί αναγνώστες. Κόσμος και λαός, σοβαροί επιστήμονες, από την αρχή τούτης της πανδημίας ζητούσαν και παρακαλούσαν να εφαρμοστούν οι θεραπείες με τα μονοκλωνικά αντισώματα – ακόμα και τα κυκλο-φ-οριακά ασχολήθηκαν επανειλημμένα με το θέμα. Το ιερατείο της «επιστημονικής» κονόμας απέρριπτε μετά βδελυγμίας πάσαν σκέψιν και κατακεραύνωνε ως αμαθείς και επικινδύνους διά την ασφάλειαν του Έθνους και των οικονομικών του αποθεμάτων όσους απετόλμουν να ομιλήσουν γι’ αυτά τα μιαρά κατασκευάσματα. Και ξαφνικά, όταν πλέον έχουμε 16.000 νεκρούς, όταν έχουν παμπλουτίσει Pfizer, Moderna, AstraZeneka και όλα τα παπαγαλάκια τους ανά την υφήλιο, βγαίνει «η επιτροπή» και εισηγείται την ευρεία χορήγηση μονοκλωνικών αντισωμάτων στα αρχικά στάδια της νόσου και με πλήρη κάλυψη του κόστους από τον ΕΟΠΥΥ, παρακαλώ. Βεβαίως οι «αρμόδιοι» φρόντισαν με νόμο-αίσχος να έχουν (κι αυτοί…) το ακαταδίωκτο, αλλιώς θεωρώ ότι πολλοί συγγενείς θανόντων θα μπορούσαν κάλλιστα να τους μηνύσουν για παράβαση καθήκοντος, ίσως και για ανθρωποκτονία, μαζί με Υπουργούς, Υφυπουργούς και γιατί όχι; και Πρωθυπουργό.
Για την ημέρα ψάξτε κι ακούστε το «Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας» του Οδυσσέα Ελύτη (1941) σε μελοποίηση του Νότη Μαυρουδή (1968). Εγώ το πρωτο-άκουσα όντας μαθητής στο 2ο Γυμνάσιο Αρρένων Βόλου – χούντα μεν, ιδιοφυείς δάσκαλοι δε… Γεια σας.
Στην φωτογραφία το 5ο Δημοτικό Σχολείο Βόλου παρελαύνει, 1965.
