Γράφει ο συγκοινωνιολόγος Χαράλαμπος Α. Σκυργιάννης
Πώς τα φέρνει η ζωή, συμπολίτες! Ποιος μπορούσε να το φανταστεί; Κυριακή 20 Ιανουαρίου 1991 είδαν το φως της δημοσιότητας τα πρώτα κυκλο-φ-οριακα, σήμερα Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2021 συμπληρώνονται ακριβώς 30 χρόνια! Έχουν μεσολαβήσει 1.043 δημοσιεύσεις, που περιέχουν, σε περίπου 700.000 λέξεις, ολόκληρη την ιστορία της μισής μέχρι τώρα ζωής μου – τον Ιανουάριο του ’91 η πρώτη κόρη μου ήταν μόλις 4 μηνών κι αν θέλετε να ξέρετε, η Δάφνη-Μαρία είναι η αιτία που κατασκευάστηκαν οι πρώτες ράμπες για αναπήρους και παιδικά καροτσάκια στον Βόλο, Ερμού-Κ. Καρτάλη και Ερμού-Ελ. Βενιζέλου, μάλιστα! Ακολούθησαν η Μυρτώ-Αντωνία και ο Ορέστης-Ελευθέριος, πάντα μαζί η μητέρα και επιστήμονας Ηλέκτρα, σχέση από το 1980, έρωτας και στήριγμα στα όμορφα και στα δύσκολα.
Και πάντα μαζί, επίσης, αυτό το «ψώνιο» με τα ζητήματα της κυκλοφορίας, αυτά τα «οράματα» για μια καλύτερη ζωή στις σύγχρονες πόλεις χωρίς τον βραχνά των αυτοκινήτων, αυτές τις απόψεις για «βιώσιμη κινητικότητα», άγνωστες λέξεις, που λίγοι συνάδελφοι σαν και του λόγου μου, μετρημένοι στα δάχτυλα, προσπαθήσαμε να εφαρμόσουμε σε τούτη τη δύσκολη ελληνική κοινωνία, η οποία κοινωνία, με ελάχιστες εξαιρέσεις, προτίμησε να ακούει τσαρλατάνους πολιτικούς και δραχμοβίωτους «επιστήμονες – αρπακτικά» και σήμερα χύνει κροκοδείλια δάκρυα για την αέρια ρύπανση, την κλιματική αλλαγή και τα λοιπά κακά της μοίρας της – του κορωνοϊού συμπεριλαμβανομένου.
Έγραψα «κροκοδείλια δάκρυα» και το μυαλό πέταξε – έτσι κάνει πάντα, 30 χρόνια τώρα, απ’ το ένα στο άλλο με πάει και πίσω με γυρνάει – πέταξε, που λες, στο «δυσάρεστο περιστατικό» με την δυο φορές Ολυμπιονίκη (2004 χρυσό, 2008 χάλκινο) και τέσσερις φορές Παγκόσμια Πρωταθλήτρια (2000, 2001, 2002, 2003) της Ιστιοπλοΐας Σοφία Μπεκατώρου. Διότι, αγαπητοί μου, αδυνατώ να πιστέψω ότι εκείνο το εν έτει 1998 «κατόρθωμα» του επί τόσα χρόνια μεγαλοστελέχους της Ομοσπονδίας Ιστιοπλοΐας, της Ολυμπιακής Επιτροπής και του Κόμματος δεν ήταν γνωστό στους ανάλογους κύκλους των αναλόγων αρρένων, οι οποίοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι «έπεσαν από τα σύννεφα». Νομίζω ότι απλώς τους έπιασαν στα πράσα και δεν έχουν το απαιτούμενο ανάστημα ή θάρρος, όπως το πεις, να βγουν από την ίδια τους τη μιζέρια.
Επιστροφή. Μέσα σ’ αυτά τα 30 χρόνια είδα την πόλη μου πραγματικά να αλλάζει, να αποκτά υποδομές και ανθρώπους. Προσπάθησα να κάνω κι εγώ κάτι με τις πολύ συγκεκριμένες μελέτες για τις πρώτες (ακόμη και για την Ελλάδα ολόκληρη!) Περιοχές Ήπιας (Πειθαρχημένης, λέγαμε τότε) Κυκλοφορίας και τα δίκτυα των ποδηλατόδρομων (η κοινωνία αυτής της πόλης δεν τις πολύ-γουστάρει αυτές τις «καινοτομίες», προτιμάει να τρέχει «με ταχύτητες 5G» στην Καραμπατζάκη και να στροβιλίζεται σε κυκλικές πλατείες μετά το στρίμωγμα στη Δημητριάδος …). Απασχολήθηκα στο Διεθνές Ερευνητικό Κέντρο Ανατολικής Μεσογείου για τις Μεταφορές (ΔΕΚΑΜΜ) που έκανε τον Βόλο γνωστό σε όλη την Ευρώπη, την Ανατολική Μεσόγειο και τον ΟΗΕ, αλλά δεν πρόσφερε «το κατιτίς» στα μεγαλόπνοα σχέδια ενός σούπερ-προέδρου, πέρασα δέκα υπέροχα χρόνια στο Τμήμα Χωροταξίας, Πολεοδομίας & Περιφερειακής Ανάπτυξης του Πανεπιστημίου μας, της μεγαλύτερης και καλύτερης επένδυσης που έγινε ποτέ σ’ αυτόν τον τόπο (σήμερα φτάσαμε να θεωρούμε επένδυση ένα κτηριάκι που μπορεί να είναι «τετράστερο ξενοδοχείο» ή «εστία»…) εκπαιδεύοντας νέους μηχανικούς, και δέκα χρόνια στις εξετάσεις για χορήγηση αδειών οδήγησης πάλι σε νέους. Συμμετείχα στους Ολυμπιακούς Αγώνες, που ελάχιστοι έχουν καταλάβει τη μεγάλη αξία που άφησαν πίσω τους, κάποιοι ανακάλυψαν τώρα το «κόσμημα» Πανθεσσαλικό Στάδιο, συμμετείχα στο Δημοτικό Συμβούλιο για μια τετραετία γεμάτη καλές και κακές στιγμές, ήμουν ο μόνος που έφερε αντίρρηση όταν συζητούνταν το θέμα του Σχεδίου Καλλικράτης, όλοι οι υπόλοιποι έβλεπαν «πολιτικά οφέλη», εγώ έβλεπα δυσκολίες στην πόλη και μαράζωμα των χωριών, τώρα, δέκα χρόνια μετά, ποιος έχει τα κότσια να κάνει έναν σοβαρό απολογισμό με οφέλη, κυρίως πολιτικά, να σε χαρώ… και ζημίες;
Εγώ κάνω κάθε τόσο απολογισμούς μαζί με τους αναγκαίους λογισμούς. Ιδίως τώρα που τα γεγονότα επιμένουν να με κατατάσσουν στις «ευπαθείς ομάδες» και αναμένεται οσονούπω το μήνυμα στον λογαριασμό της άυλης συνταγογράφησης (τς,τς,τς! στα δάχτυλα τα παίζω τα καινούργια ψηφιακά εργαλεία, και μόνος ε!, μην πάει ο νους σας σε τίποτε παιδιά, σύζυγο και τέτοια, τίποτε, ιντερνέτι και ξερό ψωμί αφ’ εαυτού μου, ολημερίς και απνευστί). Κι αναλογίζομαι πως αυτά τα 30 χρόνια ουδείς ή ουδεμία αισθάνθηκε προσωπικά θιγμένος,-η από τις προαναφερθείσες περίπου 700.000 λέξεις που δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα, «διά του τύπου», που λένε και οι γραμματιζούμενοι, όταν αλληλο-συκοφαντούνται. Ποτέ η στήλη δεν καταφέρθηκε κατά κάποιου,-ας προσωπικά, ούτε καν απέναντι στους/στις όχι λίγους,-ες κυρίους και κυρίες που καταφανώς και κατάφορα αδίκησαν πολλαπλώς και ενσυνειδήτως τον συγγραφέα της.
Προσδοκώ να τα ξαναπούμε επετειακώς στα 40 (καλά σαράντα, που λέει ο λόγος…). Να είστε καλά, εσείς είστε η δύναμή μου, σας αγαπώ. Γεια σας.
Στη φωτογραφία οι αδελφοί Σκυργιάννη το 1955.
