Της Αργυρώς Μουντάκη
Μετά το ποιητικό του έργο με τίτλο «Και τι είν’ ωρέ ο θάνατος μπρος στην ασυμμετρία;» από τις εκδόσεις Καμπύλη, ο Κώστας Μαρδάς κυκλοφόρησε το αιρετικό και πολύ ενδιαφέρον «Χορεύοντας στον γκρεμό του δανεισμού: 1821- 2021». Εδώ, ωστόσο, του ζητήσαμε να μας μιλήσει περισσότερο για τις κρυφές του επιθυμίες, τον τόπο των ονείρων του, πώς διασκεδάζει, αλλά και τον ίδιο τον θάνατο. Μας απάντησε το ίδιο αιρετικά και πρωτότυπα, όπως είναι εξάλλου και ο ίδιος, καθόλου προβλέψιμος!
Σε τι φάση σας βρίσκουμε αυτή την περίοδο;
Σε… αφασία. Με όσα ακούω. Και βλέπω. Στην κοιλάδα του θανάτου των Τεμπών. Της εκφυλιστικής δημοσιο-υπαλληλίας. Των συνεπειών του μνημονιακού ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας. Και της μεγαλειώδους υπουργικής εγκληματικότητας.
Ποια είναι η πιο αγαπημένη σας ασχολία, που σας ηρεμεί και σας ξεκουράζει;
Να διαβάζω. Να ξαναδιαβάζω. Να γράφω. Να ξαναγράφω. Να ακούω ντεμοντέ τραγούδια της Μεταπολίτευσης. Να μιλάω στην οθόνη. Να μη μιλάω σε κανένα. Και όταν είμαι στο χωριό μου, να πίνω ώς το πρωί με φίλους και με πολλά σπασίματα.
Ποιο είναι το αγαπημένο σας μέρος για διακοπές; Και σε ποιο ονειρεύεστε να πάτε, που δεν έχετε πάει;
Εδώ και… μισό αιώνα πηγαίνω στο χωριό μου στη Χίο, που λέγεται «Θολοποτάμι»… Προσοχή: Δεν είναι… ινδιάνικο… Αν και καμιά φορά έχουμε μια ελευθεριακή συμπεριφορά. Είμαι ο μόνος Έλληνας που δεν ονειρεύεται τη Μύκονο, αλλά το κέντρο της Αθήνας. Και όχι! Δεν έχω πάει στη Σελήνη. Την οποία ονειρεύομαι τα βράδια ως Γυναίκα.
Αν δεν ζούσατε στην Ελλάδα, πού θα θέλατε να ζείτε και γιατί;
Στο Μόντρεαλ, όπου πέρασα τα πρώτα παιδικά μου χρόνια με τους μετανάστες γονείς μου. Γιατί; Διότι εκεί το κράτος λειτουργεί βρέξει – χιονίσει!
Αν ήσασταν ζώο, ποιο ζώο θα ήσασταν και γιατί;
Αφήνω σε άλλους τα λιοντάρια, τους αετούς και τα γεράκια… Στωικό… γαϊδουράκι. Αλλά όχι γαϊδούρι…
Ποιο είναι το τελευταίο σας βιβλίο και τι πραγματεύεται;
Μετά την τρίτη ποιητική μου συλλογή «Και τι είν’ ωρέ ο θάνατος μπρος στην ασυμμετρία;» από τις εκδόσεις Καμπύλη, κυκλοφόρησα το «Χορεύοντας στον γκρεμό του δανεισμού – 1821-2021», από τις ίδιες εκδόσεις. Είναι ένα θεατρικό ιστόρημα για την επί δύο αιώνες – και προσεχώς άλλους… δύο και… βάλε – χρεοκοπίες της ένδοξης, αλλά και σπάταλης Ελλάδας: Από τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, στον Αλέξη Τσιπ. Επτά σκετς, επτά χρεοκοπίες, επτά πρωθυπουργοί. Και ένας λαός που ψηφίζει τους… χρεοκόπους του.
Τι σας παρακίνησε να το γράψετε;
Η κωμικοτραγωδία μας. Να δανειζόμαστε. Να τα ξοδεύουμε. Και να βρίζουμε τους δανειστές μας. Που μετά τους παρακαλούμε να μας σώσουν με νέα δανεικά. Οι οποίοι δανειστές μας, μας σώζουν πνίγοντάς μας μέσα σε μια… πλούσια φτώχεια!
Η χειρότερη συγγραφική στιγμή σας;
Την περιμένω στη γωνία…
Δίχως την ποίηση…
Η ζωή είναι πεζή… Πηγαίνει με τα πόδια. Αντί με τα πέτρινα φτερά της. Βέβαια, διαρκής ποιητική ζωή δεν υπάρχει. Παρά μόνο αιώνιες στιγμές.
Δημόσιος λόγος σημαίνει…
Έκθεση στον ήλιο.
Το ανεκπλήρωτο όνειρό σας;
Να είμαι ανίκητος. Στη σάρκα…
Πώς θέλετε να είστε σε 10 χρόνια;
Νεκρός!… Χωρίς αρρώστια ταπεινωτική! Έτοιμος και αύριο. Και χωρίς να προσδοκώ καμία ανάσταση.
Ένα πραγματικό ελάττωμά σας, που εκνευρίζει τους άλλους γύρω σας;
Η εριστική μου… συμμετρία.
Εσείς με τρεις λέξεις;
Λόγος – Αντίλογος – Παράλογος.