Η διεισδυτική ματιά του Κωνσταντίνου Γουργουλιάνη περνά από την περιγραφή των προβλημάτων στον χώρο της υγείας και της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην πολιτική, οικονομική, κοινωνική ζωή και εξηγεί τι συνιστά «παθολογία».
Ο πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και διευθυντής της Πνευμονολογικής Κλινικής του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου προτείνει τρόπους διόρθωσης της πορείας της χώρας, ενώ επιμένει ότι προτεραιότητα πρέπει να δοθεί στην επιστροφή των νέων από το εξωτερικό. Συνεχίζει να απολαμβάνει ως καθηγητής ιατρικής την εξέλιξη των μαθητών του, ενώ δεν παραλείπει να τονίσει ότι «εδώ και πολλά χρόνια έχω αποφασίσει ότι δεν θα εμπλακώ ποτέ με την πολιτική».
Ποιο νομίζετε ότι είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας μας;
Η φυγή των νέων μας με εξαιρετικά προσόντα στο εξωτερικό. Στα χρόνια μας πηγαίναμε για μετεκπαίδευση στο εξωτερικό για να φέρουμε νέες ιδέες και γνώσεις στην πατρίδα μας. Τώρα τα παιδιά φεύγουν για να μείνουν στο εξωτερικό. Έτσι η πατρίδα μας χάνει τα καλύτερα μυαλά και την ελπίδα κάτι να αλλάξει. Θα έπρεπε να είναι η πρώτη προτεραιότητα η επιστροφή των παιδιών στη χώρα μας. Κουράστηκα να δίνω συστατικές επιστολές για πανεπιστήμια εξωτερικού και χαίρομαι να παρακολουθώ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης την επιτυχία τους.
Πως βλέπετε να εξελίσσεται η κατάσταση στη χώρα μας μετά την έξοδο από τα μνημόνια;
Παρακολουθώ κάθε μέρα συνανθρώπους μας, ακόμα και 50 ετών, σε πρωινές κυρίως εκπομπές τηλεόρασης να διεκδικούν συντάξεις και βλέπω κάθε ημέρα στο Νοσοκομείο εκατοντάδες ταλαιπωρημένους ανθρώπους που ζητούν βεβαιώσεις για να έχουν ευνοϊκές ρυθμίσεις στο τηλέφωνο, ρεύμα, στις δόσεις τους, στις οικονομικές τους δυσκολίες. Από την άλλη μεριά βλέπω νέους που διεκδικούν χαμηλούς, αλλά σταθερούς μισθούς. Τα περισσότερα παιδιά που δεν έφυγαν και έμειναν στη χώρα μας επέστρεψαν στην οικογένειά τους και ζουν από τις συντάξεις των γονιών ή ακόμα και παππούδων τους. Βλέπω ακόμα πολιτικές ηγεσίες που θεωρούν ότι συμμετέχουν στην ανάπτυξη της χώρας μας με τα ισχνά επιδόματα στην περίοδο των εορτών του νέου έτους. Ακούω πλεονάσματα με εκατοντάδες δημόσιους και κυρίως ιδιωτικούς φορείς να περιμένουν να πάρουν χρήματα που τους χρωστάει το δημόσιο. Σχεδόν όλοι στη χώρα μας έφθασαν να πιστεύουν ότι οι πολλοί θα παίρνουν τα ελάχιστα που έχει υποχρέωση το κράτος να τους εξασφαλίσει. Για να σας μιλήσω λίγο ιατρικά αυτό όλο συνιστά μια παθολογία.
Πως πιστεύετε ότι θα βελτιωθεί αυτή η κατάσταση;
Πρέπει άμεσα να διορθώσουμε όλα αυτά που έγιναν ιδεολογία τα τελευταία χρόνια, δηλαδή τη μη αξιολόγηση, τις άλλες απαγορευμένες λέξεις όπως αριστεία, καινοτομία και επιχειρηματικότητα. Σας περιγράφω ένα ιδανικό πολιτικό τοπίο στη χώρα μας που θα περιλαμβάνει χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές, την επιστροφή των εκπαιδευμένων στο εξωτερικό εξαιρετικών νέων μας, την άνθηση νέων καινοτόμων επιχειρήσεων και την αύξηση των προσλήψεων. Επιτέλους ο εξηντάρης δικηγόρος ή γιατρός που γονάτισε από την εφορία, το ΕΝΦΙΑ και το ΦΠΑ αντί να αναζητά τη μικρή, αλλά σίγουρη σύνταξη για τα υπόλοιπα εύχομαι πολλά χρόνια της ζωής του, θα μπορεί με τα ίδια χρήματα να προσλάβει νεότερους συναδέλφους του, που θα αποκτήσουν εμπειρία και θα κτίσουν επιτυχημένη επαγγελματική καριέρα με νέες ιδέες και προοπτικές.
Ποια είναι η κατάσταση στο Νοσοκομείο ή στο Πανεπιστήμιο που εργάζεστε;
Ακριβώς η ίδια σαν αυτή που ήδη σας περιέγραψα στην ελληνική κοινωνία. Όχι μόνο αυτή η κυβέρνηση αλλά και οι παλαιότερες διορίζουν διοικητές νοσοκομείων που συχνά είναι κομματικά στελέχη, λέτε και δεν υπάρχουν νέοι επιστήμονες από τη χώρα μας ή το εξωτερικό με σπουδές στη διοίκηση μονάδων υγείας. Αρκετοί από αυτούς αυτοσχεδιάζουν και ψάχνουν την τύχη τους στην πολιτική σκηνή μετά το τέλος της θητείας τους. Αγωνίζονται να είναι αρεστοί στους πολιτικούς προϊσταμένους που τους διόρισαν και ελπίζουν στην επανεκλογή της κάθε κυβέρνησης που τους διόρισε. Στα πανεπιστήμια που είναι μόνο κατ’ επίφαση αυτοδιοίκητα, η κυβέρνηση αποφασίζει να ονοματίσει Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής συνενώνοντας τα δύο ΤΕΙ της Αττικής, ενώ στη Θεσσαλία αποφασίζει την πιθανή απορρόφηση των ΤΕΙ από το Πανεπιστήμιο με διαφορετικά όμως κριτήρια. Αρκετοί ψάχνουν για το πώς θα βελτιώσουν τη θέση ή τον τίτλο τους. Ίσως θα έπρεπε να μιμηθούμε τα Πανεπιστήμια του εξωτερικού. Εκεί σε ένα περιβάλλον συνεχούς αξιολόγησης οι άριστοι καθηγητές προσελκύουν τους καλύτερους φοιτητές του κόσμου και διαμορφώνουν προγράμματα σπουδών που έχουν άμεση σχέση με την αγορά εργασίας ή παρέχουν γνώσεις υψηλού επιπέδου.
Εάν παρακολουθείτε τη συζήτηση για την αναστολή της μείωσης των συντάξεων ποια είναι η γνώμη σας;
Η άποψη που ακούγεται είναι ότι περνάμε δύσκολες εποχές, άρα θα υπομείνουμε τη φτώχεια και επομένως τις χαμηλές συντάξεις. Όλοι αυτοί που στα προηγούμενα χρόνια βρήκαν ως την εύκολη λύση τη συνεχή μείωση των συντάξεων για να αντιμετωπίσουν τα ελλείμματα, ξέχασαν ότι αυτοί οι δικοί μας συνάνθρωποι πλήρωναν αρκετά χρόνια ελπίζοντας σε καλά και «υπερήφανα γερατειά». Ακούω και το επιχείρημα για να μη γίνει μείωση των συντάξεων, ότι οι πάνω των 70 ετών θα φύγουν γρήγορα. Διερωτώμαι εάν αυτό δεν ήταν γνωστό σε αυτούς που ψήφιζαν τη μείωση των συντάξεων όλα τα προηγούμενα χρόνια. Φθάσαμε έτσι από τα περήφανα στα δυστυχισμένα γηρατειά που όμως έχουν καταβάλει με το παραπάνω τις ασφαλιστικές τους εισφορές.
Επειδή τα τελευταία χρόνια ασχολείσθε με την εφαρμογή του νόμου για την απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους πως βλέπετε να εξελίσσεται αυτή η υπόθεση;
Είναι μια ακόμα παραλλαγή αυτών που σας ανέφερα παραπάνω. Νομοθετήθηκε επιπόλαια η μείωση των συντάξεων αλλά μετά άρχισε η προσπάθεια όπως σας είπα ήδη για τη μη εφαρμογή της. Η ίδια επιπόλαια αντιμετώπιση αφορά και την εφαρμογή του νόμου για την απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους. Οι ίδιοι που τον ψήφισαν, καπνίζουν στο καφενείο της βουλής αλλά και στα εστιατόρια και τις καφετέριες. Μετά ακολουθούν οι δήμαρχοι που δεν εφαρμόζουν τον νόμο και μετά όλοι οι άλλοι. Δεν είναι αρμοδιότητά μου αλλά θα μπορούσα να απαριθμήσω δεκάδες νόμους που δεν εφαρμόσθηκαν. Αισθάνομαι τελευταία ότι ο νεοέλληνας απλός πολίτης όπως και ο πολιτικός που ψήφισε στερείται ενσυναίσθησης, δηλαδή της ικανότητας να μπαίνει στη θέση του άλλου. Έτσι εάν δεν αλλάξει κάτι θα γράφουμε τις πινακίδες στους δρόμους, αγνοώντας εάν ο επόμενος που θα πέρασε θα χάσει τον δρόμο ή θα καπνίζουμε στο αυτοκίνητο μην υπολογίζοντας ότι το παιδί μας που εισπνέει τη βρόμα του καπνού θα κινδυνεύσει.
Εύλογα μας έρχεται στο μυαλό μας η ερώτηση εάν ενδιαφέρεσθε για την πολιτική ή εάν θα είσθε υποψήφιος κάποτε;
Εδώ και πολλά χρόνια έχω αποφασίσει ότι δεν θα εμπλακώ ποτέ με την πολιτική. Απολαμβάνω ως καθηγητής ιατρικής να συναντάω μαθητές μου που διαπρέπουν και εργάζονται σε φορείς υγείας της χώρας μας, αλλάζοντας το τοπίο της περίθαλψης σε νοσοκομεία ή ιατρεία. Την απώλεια αυτής της ικανοποίησης δεν θα την διακινδύνευα με τίποτα. Εκτιμώ ότι η εκπαίδευση των νέων γιατρών αποτελεί μεγάλη συμβολή στην πρόοδο της πατρίδας μας. Πιστέψτε με ακόμα ότι η επικοινωνία με τον άρρωστο συνάνθρωπο μας στα δύσκολα και στα πολύ δύσκολα είναι σημαντική συμβολή. Ελπίζω ότι στο μέλλον όλοι θα κάνουμε το καλύτερο, κάθε μέρα στον χώρο μας, και στη δουλειά μας. Είμαι σίγουρος ότι τότε και η χώρα μας θα πάει μπροστά. Ξέρω ότι υπάρχουν στον τόπο μας αρκετοί άνθρωποι που εκτιμώ πολύ, με όραμα για να εμπλακούν στην κεντρική πολιτική σκηνή και τους εύχομαι δύναμη και επιτυχίες.