Την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά τους στους εκατοντάδες πρόσφυγες και μετανάστες που έχουν βρει καταφύγιο στην πλατεία Βικτωρίας δείχνουν πολλοί συμπολίτες μας που, σε πείσμα των αντικειμενικών δυσκολιών της εποχής, προσφέρουν αγόγγυστα από το υστέρημά τους, αποδεικνύοντας ότι ο «φούρναρης της Κω» δεν ήταν μια μεμονωμένη περίπτωση, αλλά ένας από τους πολλούς ευαισθητοποιημένους πολίτες μας που κάνουν ό,τι μπορούν για να απαλύνουν τον πόνο των ξεριζωμένων από τα σπίτια τους ανθρώπων.
Με έντονο αίσθημα αλληλεγγύης, οι ανώνυμοι πολίτες βοηθούν διακριτικά προσφέροντας τρόφιμα, ρούχα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης, καλύπτοντας τις αντικειμενικές αδυναμίες της οργανωμένης πολιτείας και συμπληρώνοντας το έργο των ανθρωπιστικών οργανώσεων.
Ενας από αυτούς τους ανθρώπους είναι η Μαρία Πολλάλη, η οποία κάθε λίγες μέρες γεμίζει μερικές σακούλες με είδη πρώτης ανάγκης και τα πηγαίνει στους πρόσφυγες της πλατείας. Χθες είχε μαζί της παιδικά ρούχα, τα οποία μοίρασε μέσα σε λίγα λεπτά. Οσα παιδιά δεν πρόλαβαν να πάρουν ένα μπλουζάκι την τράβαγαν από τα ρούχα κάνοντάς την να λυγίσει. «Θα ξανάρθω το απόγευμα και θα φέρω και σε εσάς» τους είπε.
Οση ώρα μοίραζε τα ρούχα στα παιδιά, ωστόσο, η προσοχή της ήταν στραμμένη σε ένα κοριτσάκι που ήταν ξαπλωμένο στο πλακόστρωτο και δυσκολευόταν να κρατήσει τα μάτια του ανοιχτά από τον πυρετό. Η κ. Πολλάλη τού έδωσε ένα αντιπυρετικό και, ως γιατρός, προσπάθησε να συμβουλεύσει τη μητέρα του. «Ερχόμαστε εδώ συχνά και κάνουμε ό,τι μπορούμε για να βοηθήσουμε αυτούς τους ανθρώπους. Η δική μας προσπάθεια όμως δεν αρκεί και πρέπει να ομολογήσω ότι ο κόσμος που μένει σε αυτήν τη γειτονιά έχει αρχίσει να χάνει το κουράγιο του και να κουράζεται από την κατάσταση» λέει στο «Εθνος».
Η πραγματικότητα είναι ότι η πλατεία Βικτωρίας δεν αδειάζει ποτέ τις τελευταίες εβδομάδες, αν και ελάχιστοι μένουν εκεί περισσότερο από δύο ή τρεις ημέρες. Κάθε φορά που κάποιες οικογένειες μαζεύουν τα λίγα πράγματά τους για να πάνε αρχικά στη Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια να κάνουν τη διαδρομή Σκόπια – Σερβία – Ουγγαρία – Γερμανία, θα έρθουν κάποιες άλλες οι οποίες θα μείνουν για λίγες μέρες κάτω από τα δέντρα από τα οποία έφυγαν οι προηγούμενοι. Θα κοιμηθούν όπως όπως σε χαρτόκουτα, θα απλώσουν τα ρούχα τους στα κάγκελα της πλατείας, ενώ τα παιδιά θα ξεχαστούν πιο εύκολα από τους μεγάλους κλωτσώντας μια μπάλα στα παρτέρια της πλατείας. Ολοι λένε μια λέξη όταν ερωτώνται ποιο είναι το σχέδιό τους: «Germany».
Γι’ αυτό το μικρό χρονικό διάστημα, η μόνη βοήθεια θα έρθει από τους κατοίκους και τους επαγγελματίες της περιοχής και τις ανθρωπιστικές οργανώσεις. «Η πολιτεία δεν έχει βοηθήσει καθόλου. Ούτε για μια χημική τουαλέτα δεν έχουν προνοήσει. Η μάνα μου έλεγε να δίνω πάντα ένα πιάτο φαγητό σε όποιον έχει ανάγκη. Δεν μπορώ να τους ταΐσω όλους, αλλά κάθε μέρα θα τους δώσω όσο φαγητό και γάλα μπορώ» λέει ο κ. Γιάννης Κρούσκας, ο οποίος είναι ιδιοκτήτης εστιατορίου στην πλατεία Βικτωρίας.
Πηγή www.ethnos.gr