Την Παρασκευή μετά το Πάσχα ανηφορίζαμε πάντα στον λόφο της Γορίτσας, εμείς τα παιδιά για να ξανακάψουμε την λαμπάδα μας και να αγοράσουμε τα πήλινα κανατάκια που θα τα κρατούσαμε ως σφυρίχτρες (όταν θα τελείωνε το αγιασμένο νερό), οι δε γονείς μας για να προσκυνήσουν την εικόνα της Ζωοδόχου Πηγής. Ετούτη η εικόνα ερχόταν εν πομπή (και έτσι συνεχίζει να έρχεται) από τον ναό των Εισοδίων της Θεοτόκου Άνω Βόλου, καθώς ο παλιός ναός του λόφου ανήκει σ’ αυτή την ενορία. Είναι δε χτισμένος στη θέση παλαιότερου χριστιανικού ναού του 18ου αιώνα, ενώ υπάρχουν ενδείξεις για την ύπαρξη αρχαίου ιερού στην ίδια θέση.
Η εκκλησία είναι χτισμένη στο υψηλότερο σημείο του λόφου (στην Ακρόπολη) που περικλείεται από τείχος. Η πύλη της αρχαίας Ακρόπολης, εντοπίζεται στο σημείο όπου ο σύγχρονος δρόμος τέμνει την πορεία του τείχους. Έξω από το τείχος, σε φυσικό σπήλαιο, έχει βρεθεί η επιγραφή στο βράχο «ΔΙΟΣ ΜΙΛΙΧΙΟΥ», που αποδεικνύει τη λατρεία του Δία στην περιοχή. Αποτελεί ένα από τα ελάχιστα αυθεντικά παραδείγματα ελληνιστικής πόλης που έμεινε ανοιχτό μνημείο στο χρόνο, χωρίς μεταγενέστερες παρεμβάσεις.
Ο λόφος πήρε το όνομά του -κατά πάσα πιθανότητα- από το σλαβικό gor, που σημαίνει «βουνό», με την προσθήκη της ελληνικής υποκοριστικής κατάληξης – ίτσα. Ωστόσο η ιστορία του χάνεται στα βάθη των αιώνων.