Της
Μαρίας Αλμπανίδου,
νομικού MSc,
ποιήτριας
Καλημέρα, καλημέρα αγαπημένες φίλες και αγαπημένοι φίλοι! Τη συγγραφέα που θα σας συστήσω σήμερα, την είχα γνωρίσει κάποια στιγμή, σε ανύποπτο χρόνο, δεν θυμάμαι ακριβώς πότε, ίσως το 2015, όταν την προσκάλεσε να παρουσιάσει τη δουλειά της στο καφέ Ποδηλάτισσα, εδώ στον Βόλο, ο συγγραφέας και φίλος Γιάννης Αντάμης. Αμφότεροι σε εκείνη την παρουσίαση είχαν μιλήσει για το συγγραφικό τους έργο. Και πραγματικά είχα εντυπωσιαστεί. Ήταν τόσο αυθόρμητη, ποιητική θα έλεγα, μιλούσε τόσο όμορφα και τα έργα της ήταν εξαιρετικά. Γι’ αυτά τα έργα της θα σας μιλήσω σήμερα, από το τελευταίο της βιβλίο «Η θάλασσα δεν είναι μπλε», από τις εκδόσεις Καστανιώτη, του Μαΐου του 2021, ένα πολύ όμορφο βιβλίο με την πολύ καλή δουλειά που κάνουν πάντα στα βιβλία τους οι εκδόσεις Καστανιώτη.
Ας δούμε όμως λίγα πράγματα για τη συγγραφέα.
Η Πέλα Σουλτάτου γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης και ζει στην Αθήνα. Έχει κάνει σπουδές στην Κοινωνιολογία και τη Δημόσια Υγεία και απέκτησε τον διδακτορικό της τίτλο στις Επιστήμες της Αγωγής από το Πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Διδάσκει σε ΑΕΙ και εργάζεται στη Δημόσια Διοίκηση. Έχει εκδώσει τα αφηγήματα μικρού μήκους Τα φώτα στο βάθος (Απόπειρα, 2013) με το ψευδώνυμο Niemands Rose και το μυθιστόρημα Ανκόρ (Καστανιώτης, 2015). Έχει συμμετάσχει στους συλλογικούς τόμους Ανθολόγιον – Ιστολόγιον και Θεατρικό Αναλόγιο Από Κοινού (Όστρια, 2018). Το πρώτο της βιβλίο δραματοποιήθηκε και παρουσιάστηκε στο «Από Μηχανής Θέατρο». Με το έργο Άλογα διακρίθηκε στο 1ο Φεστιβάλ Θεατρικού Αναλογίου στο «Από Κοινού Θέατρο». To μονόπρακτο Μέρες της Αγίας Βαλπουργίας επιλέχτηκε από το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά για το Φεστιβάλ «Η δυναμική του ελληνικού λόγου στο θέατρο» (2019). Διατηρεί το blog «Του κανενός το ρόδο». Έχει δημοσιεύσει πεζά και άρθρα σε εφημερίδες, περιοδικά, ιστοσελίδες και μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Τα εξαιρετικά κείμενα της Πέλας Σουλτάτου είναι τόσο μεστά, τόσο βαθιά, τόσο κοντά στην ψυχή του αναγνώστη που πάνω από ένα δύο κάθε φορά δεν μπορείς να διαβάσεις, καθώς σε συγκινούν μέχρις εσχάτων. Αναφέρονται στα παιδικά παιχνίδια, τα παιδικά βιώματα, τον έρωτα, τη ζωή, τον θάνατο, τον Θεό, τη γυναίκα, το πρώτο φιλί, το πρώτο ποίημα, το σώμα, τη θάλασσα, το σεξ, τα οικογενειακά μυστικά και γενικά την οικογένεια, την πολιτική και άλλα επιμέρους μικρά και μεγάλα, εξίσου ενδιαφέροντα. Διαδραματίζονται στον γενέθλιο τόπο της, την Κρήτη (όχι όλα), χρησιμοποιεί σε μερικά ντοπιολαλιά με τέτοια δύναμη και αισθαντικότητα, όπως το ασύλληπτο «Ψεύτη κόσμε», ένας χείμαρρος συναισθημάτων και λέξεων που σε συγκλονίζει και όταν το τελειώνεις θέλεις να μείνεις ένα δύο λεπτά με τα συναισθήματα που σου προκάλεσε, να τα νιώσεις, να τα βιώσεις. Κάθε της κείμενο θες να σου γίνει βίωμά σου, να το κατανοήσεις καλύτερα, να το αισθανθείς στο πετσί σου που λέμε, γι’ αυτό όταν το τελειώνεις θέλεις να σταθείς, να κλείσεις τα μάτια και να το αφουγκραστείς για λίγο. Δεν είναι εύκολα τα μικρά της κείμενα. Δεν είναι εύκολη η γραφή της. Είναι τόσο διεισδυτική, παράδοξη μερικές φορές, εκκωφαντική άλλες, διερευνητική των ανθρώπινων αξιών και της ανθρώπινης ψυχής που σε μαγεύει.
Πάρα πολύ μου άρεσαν «Ο Στελής δεν παίζει με αμαξάκια», «Η μεγάλη μαμά και ο μικρός θεός», «Χαράδρα», «Ο/Η δημιουργός», «Όχι «Το φιλί» του Κλιμτ, το άλλο», «Εγκληματίας ποιήτρια», «Ψεύτη κόσμε», «Καρέκλα», «Σοδειά του περιπλανητή», «Του Αγίου Σώματος», «Η Αλίκη στο δεύτερο υπόγειο», «Η τελευταία μασκαράτα» και «Η θάλασσα δεν είναι μπλε». Για την ακρίβεια όλα τα βρήκα καταπληκτικά, αλλά αυτά που σας ανέφερα τα ξεχώρισα.
Θα σας καθηλώσουν τα κείμενα της Σουλτάτου. Είναι μικρά – μικρά ποιήματα. Δεν θα τ’ αφήνετε από τα χέρια σας. Είναι μια πολύ ταλαντούχα συγγραφέας και πραγματικά αξίζει να διαβάσετε το βιβλίο της.
Θα σας αφήσω με ένα δείγμα δουλειάς της, από το τελευταίο της κείμενο το «Η θάλασσα δεν είναι μπλε». Απολαύστε το:
Άγνωστο πόσο κράτησε η εσχάτη των νυχτών. Γνωστό μονάχα πως δε θα ξημέρωνε πια. Το σκοτάδι είχε τυλίξει πυκνό υφάδι την οικουμένη.
Κι όμως, παρά τις προφητείες, το έρεβος δεν είχε φωλιάσει εντός τους. Αντίθετα, έγιναν διάφανοι. Στα σωθικά τους έφεγγε μία φλόγα. Άλλοι έλεγαν για κείνη τη φωτίτσα «Ιδού η αγάπη», άλλοι «Ιδού το πνεύμα», άλλοι «Ιδού η ψυχή» και οι πιο πολλοί «Ιδού ο Θεός».
Τελευταία πήδηξε στη σχεδία η σοφή γυναίκα.
Αύριο, όταν κανένας άνθρωπος δε θα ’ναι να τον κοιτάει, ο ουρανός θα γίνει κι αυτός διάφανος. Και τότε ο Γαλαξίας θα καθρεφτίζεται στη θάλασσα, που θα ’ναι πια κι εκείνη διάφανη. Όμως κανένα παιδί δε θα κολυμπά ανάμεσα στην αντανάκλαση των πλανητών στη θάλασσα που δεν θα ’ναι πια μπλε.
Καλή σας ανάγνωση!