Αρκετός κόσμος βρέθηκε χθες το βράδυ στο Πολιτιστικό Κέντρο Νέας Ιωνίας για να παρακολουθήσει την προβολή του ντοκιμαντέρ «Look what you made me do», στο πλαίσιο του φεστιβάλ ντοκιμαντέρ CineDoc Βόλου, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών.
Μετά την προβολή ακολούθησε ομιλία και συζήτηση με την κ. Ερασμία Καλαφάτη, δικηγόρο, γενική γραμματέα του Δικηγορικού Συλλόγου Βόλου, εκπρόσωπο του Δικηγορικού Συλλόγου για την αντιμετώπιση και διαχείριση της ενδοοικογενειακής βίας, πρώην πρόεδρο της Επιτροπής Προστασίας Ανθρωπίνων και Κοινωνικών Δικαιωμάτων.
Η κ. Ερασμία Καλαφάτη τόνισε στη «Θ» πως η ενδοοικογενειακή βία βρίσκεται δίπλα στο σπίτι μας, στη διπλανή μας πόρτα.
Η δικηγόρος σημείωσε πως «η βία κατά των γυναικών και των κοριτσιών συμβαίνει σε όλο τον κόσμο σε καθημερινή βάση και σε διαφορετικά πλαίσια. Μπορεί να είναι ψυχολογική ή/και σωματική ή και σεξουαλική», συμπληρώνοντας πως «η βία κατά των γυναικών χαρακτηρίζεται ως ένας από τους μεγαλύτερους κινδύνους για την υγεία των γυναικών παγκοσμίως. Επίσης, αποτελεί την πιο κοινή παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων παγκοσμίως».
Η εκπρόσωπος του Δικηγορικού Συλλόγου Βόλου για την αντιμετώπιση και διαχείριση της ενδοοικογενειακής βίας ανέφερε πως σύμφωνα με μία έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας, τουλάχιστον μία στις τρεις γυναίκες σε ολόκληρο τον κόσμο θα ξυλοκοπηθεί, θα βιασθεί ή θα υποστεί βία σε κάποιο σημείο της ζωής της. «Μία στις τρεις γυναίκες κάποια στιγμή στη ζωή της θα αντιμετωπίσει σωματική, ψυχολογική ή σεξουαλική βία από τον σύντροφό της, ενώ μία στις πέντε γυναίκες θα πέσει θύμα βιασμού ή απόπειρας βιασμού. Το 40% με 50% των γυναικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει αναφέρει κάποια μορφή σεξουαλικής παρενόχλησης στον χώρο εργασίας, ενώ 500.000 με 2.000.000 άνθρωποι στον κόσμο, κυρίως γυναίκες και παιδιά, εκτιμάται ότι διακινούνται παράνομα κάθε χρόνο με σκοπό τη σεξουαλική εκμετάλλευση και την εξαναγκαστική εργασία» τόνισε η πρώην πρόεδρος της Επιτροπής Προστασίας Ανθρωπίνων και Κοινωνικών Δικαιωμάτων.
Σύμφωνα με την κ. Ερασμία Καλαφάτη, «μία γυναικοκτονία είναι το αποκορύφωμα της προ υπάρχουσας έμφυλης βίας, την οποία το θύμα έχει βιώσει κατ’ επανάληψη και συστηματικά, κατά κανόνα από τους ανθρώπους που θα έπρεπε, καταρχάς, να εμπιστεύεται».
Η ίδια σημείωσε πως «καθίσταται αναγκαίο να κατανοήσουμε το φαινόμενο της «γυναικοκτονίας» και να εξετάσουμε το φαινόμενο και να συζητήσουμε την ανάγκη της νομικής του αναγνώρισης ως κάτι διακριτό από την ανθρωποκτονία από πρόθεση του άρ. 299 του ΠΚ. Όπως έχει ήδη ειπωθεί, το να αναγνωρίσουμε νομικά την αφαίρεση εκ δόλου της ζωής μιας γυναίκας επειδή είναι γυναίκα δεν συνιστά την τυποποίηση ενός καινούργιου αδικήματος. Ωστόσο, το ίδιο αδίκημα της ανθρωποκτονίας από πρόθεση, όταν προκύπτει ότι τελείται λόγω του ότι το θύμα είναι γυναίκα, θα πρέπει να αντιμετωπίζεται διαφορετικά (και δεν εννοούμε με βαρύτερη ποινή, καθώς η ανθρωποκτονία από πρόθεση ούτως ή άλλως τιμωρείται με ισόβια κάθειρξη), αλλά με άλλο βλέμμα, τόσο από τον νομοθέτη, όσο και από τη Δικαιοσύνη και όλους τους κρατικούς θεσμούς».