Μετά την απόλυτη sold-out επιτυχία σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, η παράσταση-φαινόμενο «Όποιος θέλει να χωρίσει… να σηκώσει το χέρι του!», του Γιώργου Καπουτζίδη, με την Κατιάνα Μπαλανίκα και έναν νεανικό θίασο ταλαντούχων ηθοποιών έρχεται στον Βόλο την Τρίτη 25 Ιουλίου, στο Δημοτικό Θέατρο «Μελίνα Μερκούρη», στις 21.30. Πρόκειται για το πρώτο θεατρικό έργο του Γιώργου Καπουτζίδη, μέσα από το οποίο αναδεικνύει μοναδικά τους προβληματισμούς και τα κοινωνικά ζητήματα, αποτελώντας και την αφορμή της συζήτησής μας με τον ίδιο.
«Όποιος θέλει να χωρίσει… να σηκώσει το χέρι του!» και στον Βόλο. Τι να περιμένουν να δουν οι θεατές της επιτυχημένης παράστασης;
Νομίζω πως θα δουν τους εαυτούς τους και τους φίλους τους. Υπάρχει μία παρέα 30άρηδων επί σκηνής που μοιάζει με πολλές παρέες αυτής της γενιάς. Και για μένα αυτό ήταν και το δυσκολότερο κομμάτι της συγγραφής. Το ότι έπρεπε να μιλήσω για μία γενιά στην οποία δεν ανήκα, καθότι αρκετά μεγαλύτερος. Μου βγαίνει πολύ φυσικό να σκαρφίζομαι αστείες ατάκες, και απολαμβάνω τη διαδικασία δημιουργίας ενός ήρωα, αλλά αυτό ήταν πολύ δύσκολο. Όταν είδα την υποδοχή του κόσμου και ειδικά του νεότερου κοινού, όταν άκουσα τα γέλια τους σε κάθε παράσταση, ένιωσα απίστευτη χαρά και ανακούφιση. Εκεί κατάλαβα ότι κάτι καλό κατάφερα.
Έχετε πει ότι φορτώσατε τους ήρωές σας με ανασφάλειες και αδιέξοδα. Έτσι αποκτά αμεσότητα η προσέγγιση του θεατή;
Ίσως. Γιατί τους φόρτωσα με υπαρκτά αδιέξοδα και γνωστές σε όλους μας ανασφάλειες. Κι έτσι ο θεατής τους αγαπά, τους καταλαβαίνει, τους νοιάζεται, συνομιλεί μαζί τους. Τους αισθάνεται οικείους. Μπαίνει στην ιστορία, μπαίνει μαζί τους στην παρέα. Γιατί μιλάνε τη γλώσσα του και αυτοί μιλάνε στην καρδιά του. Θέλω οι ήρωές μου, όσο περίεργες κι αν είναι οι καταστάσεις στις οποίες μπλέκουν, θέλω να είναι άνθρωποι. Να πάλλεται η καρδούλα τους, να πονάει. Να έχουν αλήθεια μέσα τους.
Ποιος ήταν ο στόχος του πρώτου θεατρικού σας έργου;
Νομίζω πως δεν θυμάμαι πια (χα χα). Έχει πάει τόσο πέρα από τις προσδοκίες μου αυτό το έργο, που ειλικρινά δεν θυμάμαι τι περίμενα να συμβεί γράφοντάς το. Ήθελα απλώς να κάνω μία καλή αρχή στο θέατρο. Και τελικά έγινε ένα από τα πιο αγαπητά και δημοφιλή έργα των τελευταίων χρόνων, είχα τη χαρά να το ζητήσει το ΚΘΒΕ και αποτέλεσε κι εκεί μία από τις πιο επιτυχημένες παραστάσεις του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, τον Οκτώβριο θα ανέβει σε παραγωγή του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου, ενώ αυτή την περίοδο γίνονται συζητήσεις με ένα αυστριακό πρακτορείο για να ανέβει και στη γερμανική γλώσσα. Εγώ ξεκινώντας, ήθελα απλώς ο κόσμος να γελάσει και να αγαπήσει τους ήρωές μου. Να φύγει από το θέατρο λίγο πιο χαρούμενος και λίγο πιο ανοιχτός να αγαπήσει και να αγαπηθεί.
Στις πολλές σας ιδιότητες που καλύπτουν πλευρές του ταλέντου σας, ήρθε να προστεθεί και αυτή του θεατρικού συγγραφέα. Ποιος επαγγελματικός τίτλος σας πιστεύετε ότι σας ταιριάζει περισσότερο; Ή μήπως η δημιουργική έκφραση δεν μπαίνει σε καλούπια;
Μάλλον το δεύτερο. Ας πούμε ότι θέλω απλώς να χαίρομαι δημιουργώντας, και να ζω δημιουργικά. Να μη με σκλαβώνει η δουλειά μου, να νιώθω ελεύθερος μέσα σε αυτή.
Προσφέρετε γέλιο στους θεατές, αλλά εισάγετε μηνύματα και προβληματίζετε με τον δικό σας τρόπο. Πίσω από μια σοβαρή κατάσταση υπάρχει και μια πιο ανάλαφρη πλευρά; Ή μήπως και το αντίστροφο;
Και τα δύο. Το σοβαρό και το ανάλαφρο εναλλάσσονται άλλωστε στη ζωή μας. Αλλά και μέσα μου. Είμαστε όλοι νομίζω, προσωπικότητες με πολλές πτυχές. Και θέλω και ο θεατής να νιώθει μία πλήρη γκάμα συναισθημάτων. Όσα μπορεί να νιώσει κανείς στη ζωή, να τα νιώθει και βλέποντας μια ιστορία.
Παραμένει συνεχής η προσπάθεια σας για καταπολέμηση των διακρίσεων λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού – ταυτότητας και έκφρασης;
Πάντα. Ας παραδεχτούμε επιτέλους ότι οι διακρίσεις των ανθρώπων λόγω φύλου ή λόγω σεξουαλικής ταυτότητας δεν οδήγησαν σε τίποτα καλό. Οδήγησαν στη μισαλλοδοξία, στην καταπίεση, στη δυστυχία, στην περιθωριοποίηση, σε κοινωνικές αδικίες αιώνων. Δεν τα χρειαζόμαστε όλα αυτά. Ας απαλλαγούμε και ας φτιάξουμε κοινωνίες πιο χαρούμενες, πιο ευτυχισμένες, πιο ερωτευμένες και πιο υγιείς.
Πιστεύετε ότι πρέπει να υπάρξουν αλλαγές στον τρόπο, με τον οποίο παρουσιάζονται οι ιστορίες αγάπης γκέι ανθρώπων στην τηλεόραση, αλλά και στο θέατρο;
Γίνονται ήδη πολλές αλλαγές. Ώς τώρα ήταν ιστορίες υποβαθμισμένες, πολλές φορές ήταν ερωτικές ιστορίες χωρίς έρωτα, χωρίς ένα «σ’ αγαπώ». Άλλες φορές ήταν βουτηγμένες στη δυστυχία και στην κακοποίηση. Ο έρωτας, για όλους τους ανθρώπους, είναι κάτι τόσο φωτεινό και υπέροχο, και του αξίζει να παρουσιάζεται έτσι. Ως πηγή φωτός και ευτυχίας.