Δυσκολίες και συναισθήματα στον δρόμο για τις πανελλαδικές
Πώς βλέπουν οι υποψήφιοι των πανελλαδικών εξετάσεων, που αρχίζουν σε λίγες μέρες, τις δυσκολίες της διαδρομής; Πόσο ανάμεικτα είναι τα συναισθήματά τους; Πού φτάνουν τα όνειρά τους; Πώς βλέπουν τη συμβολή γονέων και εκπαιδευτικών, αλλά και την αξία των πτυχίων μετά τις σπουδές; Πρόκειται για ερωτήματα που απαντούν βολιώτες μαθητές και υποψήφιοι.
Ειδικότερα, σε συνέντευξη της στη μαθήτρια Αναστασία Σκολαρίκη, η υποψήφια της Γ’ Λυκείου του 2ου Λυκείου Βόλου Βάσια Γεωργούδη τονίζει τα ακόλουθα:
«Η διαδρομή ενός μαθητή που επιθυμεί να δώσει πανελλήνιες, δεν είναι τόσο εύκολη. Είναι ένας αγώνας πολλών χρόνων που χρειάζεται πειθαρχία, επιμονή, υπομονή, οργάνωση, συστηματικό διάβασμα από την πρώτη λυκείου, αισιοδοξία και πάνω απ’ όλα εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Για εμένα ήταν μία δύσκολη χρονιά και απαιτητική, με πολλές ώρες διαβάσματος και προπονήσεων, καθώς στόχος μου είναι η Πυροσβεστική Ακαδημία, ενώ ταυτόχρονα υπήρχαν και κάποιες στερήσεις στις εξόδους με τις παρέες μου. Σίγουρα υπήρχε άγχος και κούραση σε μεγάλο βαθμό, αλλά τίποτα από αυτά δεν με κατέβαλε, χάρη στην στήριξη που είχα από την οικογένειά μου και τους καθηγητές μου, οι οποίοι μου μετέδιδαν μόνο θετική ενέργεια.
Παρόλα αυτά, δεν θεωρώ ότι έχει σημασία πότε θα πετύχω το όνειρό μου, διότι από μικρό παιδί ήθελα να ενταχθώ στο Πυροσβεστικό Σώμα και να προσφέρω στο κοινωνικό σύνολο την βοήθειά μου όταν παραστεί ανάγκη. Επομένως, όποτε και να πραγματοποιηθεί, θα είμαι ευτυχισμένη που οι κόποι πολλών χρόνων ανταμείφθηκαν.
Όσον αφορά την αξία των πτυχίων, ένα θέμα που ταλανίζει εδώ και χρόνια τους πολίτες της κοινωνίας μας, βρισκόμαστε σε μία εποχή εξέλιξης και αλλαγών, που το κάτι παραπάνω είναι πιθανόν να μας δώσει μία υψηλότερη θέση εργασίας. Ειδικότερα, υπάρχουν άτομα με πληθώρα πτυχίων, τα οποία έχουν την δυνατότητα σε οποιοδήποτε επάγγελμα να κερδίσουν μία θέση εργασίας πιο εύκολα, σε σχέση με ένα άτομο που δεν διαθέτει κάποιο πτυχίο. Ωστόσο, αξίζει να σημειωθεί ότι από ένα πτυχίο δεν πρέπει να κρίνεται η αξία των ανθρώπων, αλλά όλοι ανεξαρτήτως των γνώσεων που διαθέτουν, να έχουν δικαίωμα στην εργασία, εφόσον κάνουμε λόγο πως στις σημερινές κοινωνίες υπάρχει ισότητα μεταξύ των ανθρώπων. Επίσης, είναι χρήσιμο να τονιστεί πως στις μέρες μας είναι διαδεδομένη η άποψη, ότι ένας μαθητής που τελειώνει το λύκειο από θεωρητική κατεύθυνση, θα ακολουθήσει κάποια σχολή φιλολογίας ή νομικής, ένας άλλος μαθητής που τελειώνει την κατεύθυνση υγείας, θα γίνει γιατρός και ούτω καθεξής.
Φυσικά η συγκεκριμένη άποψη είναι λανθασμένη, επειδή σε κάθε κατεύθυνση υπάρχει πλήθος επαγγελμάτων που ένας μαθητής έχει την ευκαιρία να ακολουθήσει σπάζοντας την παράδοση που επιδιώκει να δημιουργεί την εντύπωση της αποκλειστικότητας σε κάθε κατεύθυνση.
Εν κατακλείδι, είναι σημαντικό οι άνθρωποι να φτάνουν στην επίτευξη των στόχων τους, κάνοντας αυτή τη διαδρομή με υπομονή, επιμονή, αισιοδοξία, χωρίς να επηρεάζονται από τον κοινωνικό περίγυρο ούτε από τις παραδοσιακές αντιλήψεις της κοινωνίας. Μόνο έτσι θα είμαστε μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας, όπου ο κάθε άνθρωπος θα εκφράζει και θα ακολουθεί τα δικά του πιστεύω».
«Οι νέοι συχνά καταφεύγουν στην επιλογή διαφορετικών και νέων ευκαιριών και διεξόδων»
Επίσης, σε συνέντευξή της στη μαθήτρια Έλλη Καπετανιά η μαθήτρια των Ιδιωτικών Εκπαιδευτηρίων «Προμηθέας» Χριστίνα Αθανασάκη εξηγεί πως βιώνουν την προετοιμασία των πανελλαδικών οι νέοι σήμερα.
Παρά τις θυσίες πάντως αναγνωρίζουν πως πολλά παιδιά μαθαίνουν την πειθαρχία, ξεκινώντας από το μηδέν και σιγά σιγά χτίζοντας το δικό τους μέλλον.
Επίσης, η Χριστίνα υποστηρίζει ότι δυστυχώς ή ευτυχώς τα πτυχία θεωρούνται πλέον απαραίτητα, αλλά δεν είναι ο μόνος τρόπος διαφυγής για να αποκατασταθεί κάποιος επαγγελματικά.
«Πιστεύω πως οι πανελλήνιες αποτελούν ένα κομμάτι της ζωής μας, για το οποίο προοριζόμαστε από μικρά ακόμη παιδιά. Δυστυχώς ή ευτυχώς οι περισσότεροι νέοι περνούμε αυτή την προετοιμασία των πανελληνίων με την βοήθεια που παρέχει το σχολείο και το φροντιστήριο, στα οποία ανταγωνιζόμαστε με τον εαυτό μας καθημερινά για να δούμε μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε. Επομένως, αυτή η διαδικασία θέλει θυσίες, υπομονή, ψυχραιμία, την οποία όμως ψυχραιμία δυστυχώς πολλά παιδιά δεν διατηρούν, με αποτέλεσμα αυτό να τους επηρεάσει μέγιστα στις εξετάσεις. Η φάση της προετοιμασίας των πανελληνίων ακόμα και αν φαντάζει τρομακτική και καταπιεστική, στην πραγματικότητα κρύβει χαρές, αφού δημιουργούμε φιλίες, συνεργαζόμαστε με αξιόλογους καθηγητές και μάς δίνει την δυνατότητα να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας βαθύτερα…».
Ένα άλλο ερώτημα που προβληματίζει, είναι αν πιστεύουν ότι τα πτυχία για τους νέους έχουν αξία;
«Φυσικά και οι νέοι πιστεύουν ότι τα πτυχία έχουν αξία. Στις μέρες μας η επαγγελματική αποκατάσταση εξαρτάται μέγιστα από το πτυχίο που κατέχουμε και ύστερα από ό,τι περαιτέρω πιστοποιήσεις ή προσόντα αποκτούμε. Επομένως, οι περισσότεροι θα συμφωνούσαν ότι είναι απαραίτητη η κατάκτηση ενός πτυχίου, πρώτον γιατί διευρύνονται οι ορίζοντες του ατόμου και δεύτερον γιατί λόγω των ταχύτατων ρυθμών ζωής πρέπει να προσαρμοζόμαστε στις συνεχώς αυξανόμενες απαιτήσεις του χώρου εργασίας».
Οι νέοι αγωνιούν για γρήγορη επιτυχία και αν με αυτή ως στόχο βλέπουν και άλλες επαγγελματικές διεξόδους και ευκαιρίες πέρα από τις «παραδοσιακές» ;
«Στην κοινωνία σήμερα όπου αυξάνονται οι επαγγελματικές επιλογές, οι νέοι έχουν την δυνατότητα να εξελίσσονται και να κάνουν όνειρα με στόχο το μέγιστο και γρηγορότερο κέρδος. Αυτό ωστόσο πλέον μπορεί να επιτευχθεί ταχύτερα μέσω των γρήγορων ρυθμών ζωής και της εξέλιξης της τεχνολογίας. Επομένως, οι νέοι συχνά καταφεύγουν στην επιλογή διαφορετικών και νέων ευκαιριών και διεξόδων που τους βοηθούν τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα να αποκατασταθούν επαγγελματικά».
Το μεγαλύτερο μέρος των νέων παίρνουν αποφάσεις λόγω και της πίεσης των γονιών;
«Για τους περισσότερους νέους είναι συχνά αυτονόητο ότι θα δώσουν πανελλήνιες και γενικώς αυτό το σενάριο υποστηρίζεται από τον κοινωνικό και οικογενειακό συνήθως κύκλο τους. Επομένως, υπάρχει ένα ποσοστό πίεσης από την πλευρά του κύκλου τους αλλά τα παιδιά πιστεύω ότι οφείλουν να αναλάβουν τη ζωή στα χέρια τους και να πάρουν τις κατάλληλες αποφάσεις ώστε να είναι τα ίδια χαρούμενα με τις επιλογές τους.»