Στους 600 ανέρχονται το χρόνο οι ασθενείς που μεταβαίνουν στο ιατρείο πόνου του Νοσοκομείου Βόλου για να βοηθηθούν να απαλύνουν τον πόνο τους. Πρόκειται για ασθενείς που συνήθως βρίσκονται στο τελικό στάδιο είτε από καρκίνο, είτε από κάποιο καρδιακό ή άλλο νόσημα.
Υπάρχουν όμως και οι ασθενείς οι οποίοι έχουν κάποια εγχείρηση, βρίσκονται στο μετεγχειρητικό στάδιο και πονούν. Αυτοί μπορούν να μεταβαίνουν στο ιατρείο πόνου και να λάβουν σημαντική υποστήριξη στο πρόβλημά τους.
Ο συντονιστής διευθυντής του αναισθησιολογικού τμήματος-ιατρείου πόνου που λειτουργεί από το 1995, είναι ο αναισθησιολόγος-εντατικολόγος κ. Παναγιώτης Αραμπατζής που έχει εκπαιδευτεί στο εξωτερικό για το συγκεκριμένο τομέα της Ιατρικής.
Το ιατρείο πόνου εντάσσεται στο πλαίσιο της παρηγορικής φροντίδας η οποία στα κράτη της Δύσης επεκτείνεται ακόμη και στη κατ’ οίκον νοσηλεία διαθέτοντας οργανωμένο πλαίσιο με γιατρό, νοσοκόμο, ψυχολόγο, κοινωνικό λειτουργό.
Ο ίδιος ενδιαφέρθηκε να προχωρήσει στη λειτουργία της συγκεκριμένης δομής στο «Αχιλλοπούλειο» και προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες στους ασθενείς που χτυπούν τη πόρτα του ιατρείου για να βοηθηθούν.
Αν και το ιατρείο δεν είναι ευρέως γνωστό, ωστόσο δεκάδες καταφεύγουν εκεί κάθε μήνα για να απαλύνουν τον πόνο.
«Κάθε χρόνο έρχονται στο ιατρείο τουλάχιστον 600 ασθενείς που ζητούν βοήθεια για να αντιμετωπίσουν τον έντονο πόνο που νιώθουν. Πρόκειται για ασθενείς που είτε βρίσκονται σε τελικό στάδιο από καρκίνο ή κάποιο άλλο νόσημα είτε έχουν υποβληθεί σε κάποια εγχείρηση και νιώθουν αφόρητους πόνους», τονίζει ο κ. Αραμπατζής και προσθέτει ότι στο ιατρείο χορηγούνται φάρμακα και ακολουθούνται και διάφορες επεμβατικές μέθοδοι για να ανακουφιστεί ο ασθενής. Μερικές από τις μεθόδους αυτές είναι η εμφύτευση αντλιών, η επισκληρίδιος, οι καθετήρες.
Παράλληλα τονίζει πως υπάρχει συνεργασία και με άλλες κλινικές και τμήματα, όπως το χειρουργικό, το ογκολογικό.
Το ιατρείο πόνου λειτουργεί στο Νοσοκομείο στον τρίτο όροφο κάθε Δευτέρα και Τετάρτη τις πρωινές ώρες. Ωστόσο, όπως τόνισε ο κ. Αραμπατζής «ο πόνος δεν περιμένει. Έτσι αν έρθει κάποιος ασθενής με έντονο πόνο την Πέμπτη δεν θα του πω να περιμένει μέχρι τη Δευτέρα, και θα τον εξετάσω αμέσως».
Η παγκόσμια ημέρα παρηγορητικής φροντίδας γιορτάστηκε το περασμένο Σάββατο 10 Οκτωβρίου και η διοίκηση του Νοσοκομείου Βόλου εξέδωσε ανακοίνωση, και μεταξύ άλλων αναφέρεται πως «η φετινή παγκόσμια ημέρα παρηγορικής φροντίδας εστιάζει στους «αφανείς» ασθενείς. Στους ασθενείς εκείνους που δεν έχουν ή δυσκολεύονται να βρουν πρόσβαση στην παρηγορική φροντίδα.
Η ΠΑΡΗ.ΣΥ.Α. (Ελληνική Εταιρία Θεραπείας Πόνου και Παρηγορικής Φροντίδας) το επίσημο αντιπροσωπευτικό όργανο στην Ελλάδα, ενώνει και φέτος τη φωνή της με αυτή της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας, προωθώντας το πανανθρώπινο μήνυμα με το σύνθημα “Ηidden lives, Hidden patients”.
Το όραμα της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας είναι ένας κόσμος με καθολική πρόσβαση σε δομές ξενώνα και παρηγορικής φροντίδας για ενήλικες και παιδιά, δεδομένου ότι: Το 42 % των συνανθρώπων μας δεν έχει καθόλου πρόσβαση σε σύστημα παροχής υπηρεσιών παρηγορικής φροντίδας, ενώ μόνο ένα μικρό ποσοστό έχει αυτή τη δυνατότητα. Η παρηγορική φροντίδα είναι ενταγμένη στα συστήματα υγειονομικής περίθαλψης μόνο στις 20 από τις 234 χώρες (8,5 %), ενώ περίπου το 80% του παγκόσμιου πληθυσμού δεν έχει επαρκή πρόσβαση στα απαιτούμενα φάρμακα. Σύμφωνα με τον ΠΟΥ, το 2010 το 66% του πληθυσμού δεν είχε τη δυνατότητα επαρκούς κάλυψης από ισχυρά οπιοειδή. Μόλις το 7,5% του πληθυσμού ζουν σε χώρες που θεωρούνται ότι έχουν επαρκή επίπεδα κατανάλωσης οπιοειδών.
Υπάρχουν «κρυμμένοι ασθενείς» με «κρυμμένες ζωές», για τους οποίους η ανάγκη για παρηγορητική φροντίδα δεν αναγνωρίζεται. Οι ανάγκες των παιδιών σε παρηγορική φροντίδα συχνά παραμελούνται. Εκτιμάται ότι κάθε χρόνο πάνω από 20 εκατομμύρια παιδιά παγκοσμίως θα επωφελούνταν από παρηγορητική φροντίδα.
Η παρηγορική φροντίδα θα πρέπει να είναι διαθέσιμη σε όλους τους ανθρώπους με ασθένειες που περιορίζουν τη ζωή, ανεξάρτητα από την ηλικία, τη φυλή, την ασθένεια, το φύλο, τη σεξουαλικότητα ή τον τόπο κατοικίας. Σημειώνεται ότι το 6% των ανθρώπων που έχουν ανάγκη από παρηγορητική φροντίδα στο τέλος της ζωής είναι παιδιά».