Της Φαίης Τζανετουλάκου,
Δρ. Ιστορίας της Τέχνης
Επέστρεψα από την Αίγυπτο με μια διάχυτη δυσθυμία.
Η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση επισιτιστικής κρίσης, ενώ ο υπερπληθυσμός έχει σαρώσει τα πάντα.
Οι πλούσιες καλλιέργειες πλησίον του Νείλου έχουν αντικατασταθεί με τούβλινες φαβέλες και οι τιμές των προϊόντων επιβίωσης όπως το ψωμί έχουν εκτοξευτεί, λόγω και του πολέμου στην Ουκρανία, αλλά και του πολέμου που θερίζει το όμορο Σουδάν.
Ο κόσμος αναπολεί την περίοδο Μουμπάρακ, που ναι μεν υπήρχε διαφθορά, ο κόσμος όμως είχε φαγητό στο τραπέζι, και οι παλαιότεροι θυμούνται με νοσταλγία τον ειρηνιστή Σαντάτ και τις αφηγήσεις των γονέων τους για τον Νάσερ που εδραίωσε το νέο κράτος μετά την αποικιοκρατία των Βρετανών.
Σίγουρα όλοι έχουν απομυθοποιήσει την ξενόφερτη Αραβική Άνοιξη που άνοιξε τον δρόμο στη βραχύβια Μουσουλμανική Αδελφότητα, την οποία μίσησαν, αφού ο αιγυπτιακός λαός ουδέποτε επιθύμησε να ριζοσπαστικοποιηθεί στον φονταμενταλισμό.
Με τις τρομοκρατικές επιθέσεις που ακολούθησαν, αλλά και λόγω καραντίνας, καταποντίστηκε ο τουρισμός αφήνοντας πολλούς ανθρώπους άνεργους για αρκετά χρόνια.
Αλλά και ο τωρινός πρόεδρος Ελ Σίσι κάθε άλλο παρά λαοφιλής είναι, έχοντας στο πολιτικό βιογραφικό του πολλές παραλλαγές καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ταυτόχρονα οι σχέσεις με την Τουρκία επιδεινώθηκαν, αλλά υπάρχει πίεση και από την Αιθιοπία που απειλεί, με πλάτες άλλων, να μειώσει τη ροή του Νείλου, με καταστροφικές συνέπειες για τη χώρα. Στη χώρα επίσης δραστηριοποιούνται ξένες εταιρίες που την αποστραγγίζουν από τις πλουτοπαραγωγικές της πηγές.
Προφανώς η Αίγυπτος συνεχίζει να αποτελεί ένα ιερό γεωπολιτικό δισκοπότηρο για τη Δύση. Έφυγαν και οι ξένοι που έμεναν εδώ και είχαν χωνευτεί μέσα στις ντόπιες κοινότητες, έχοντας δημιουργήσει ένα γοητευτικό καζάνι πολιτισμών, και μαζί τους έφυγαν και οι Αιγυπτιώτες Έλληνες.
Το σίγουρο είναι ότι θα παρακολουθήσουμε εξελίξεις ώς τις επερχόμενες εκλογές του Μαΐου.
Η Αίγυπτος φέρει το βάρος των αιώνων όπως το φέρει και η Ελλάδα. Και οι δυο τους δεν έχουν καταφέρει να εξελίξουν ομαλά την ιστορία τους στο σήμερα, ώστε να μην τους δυναστεύουν τα χαμένα τους μεγαλεία.
Αυτό όμως που μένει ανεξίτηλο είναι το χαμόγελο των ανθρώπων, καθαρό και απτόητο, ειλικρινές και στωικό.
Αυτό που εμείς έχουμε σε μεγάλο βαθμό απωλέσει.