Είναι κάτι μέρες…

Του Γιάννη Μαντίδη

Από ποιά μέρα ν’ αρπαχτείς και ποιά μέρα ν’ αφήσεις. Εικόνες μαύρες, θλιβερές, εικόνες σαν αυτή με τον πεσμένο καταγής ηλικιωμένο δήμαρχο να δέχεται άγρια χτυπήματα αγρίων δημοτών του. Λες να μας γίνει συνήθεια να ξυλοκοπούμε τους δημάρχους; Στον Βόλο το βλέπω δύσκολο, ο Αχιλλέας άλλωστε είπε ότι θα δέρνει ο ίδιος, που ’πα να πει χωρίς «φουσκωτούς», χωρίς «φαντάρους» γιαλατζί, ούτε και γιαλατζί «ναύτες». Μπουτάρης – Μπέος σημειώσατε 2.
Η ουσία των ελληνικών ξυλοδαρμών χρειάζεται ιατρική μελέτη. Όταν οι αστυνομικοί ρώτησαν κάποιον που χτύπαγε τον δήμαρχο «για ποιο λόγο τον δέρνει;», «έτσι χωρίς λόγο»! απάντησε ο παλικαράς. «Είδα τους άλλους που δέρνανε και πήγα να δείρω κι εγώ»! Στην Ελλάδα δέρνουν οι «άνδρες». Οι γυναίκες προπονούνται για κάθε ενδεχόμενο!
Στο φοιτητικό πάρτι του Πανεπιστημίου μας φέτος δεν είχαμε ξυλοδαρμούς. Εντάξει, κάποιοι ήπιαν λίγο παραπάνω, κάποιοι έκαναν ζημιές και κάποιοι μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο. Ε, και; Παιδιά είναι, αυτά τα πάρτι θα θυμούνται όταν θα ψάχνουν, δεν θα βρίσκουν δουλειά και θα μεταναστεύουν…
Και μες στη σύγχυση να και η βράβευση του Παπαθανασίου, του Βαγγέλη. Τον χαρήκαμε στα νιάτα μας με τους «Φόρμιγξ», με τα «Παιδιά της Αφροδίτης» και χορεύαμε με την ορχήστρα του στο ΝΟΒ. Τα χρόνια πέρασαν και ο Βαγγέλης δεν έλλειψε ούτε σε ’μας, ούτε στο Σύμπαν. Κι αν δεν τον βλέπαμε, τον ακούγαμε. Τώρα γιατί έχει χρόνια να ’ρθει στον Βόλο και στην Αγριά κι ανάγκασε το Πανεπιστήμιο να τον βραβεύσει με… Skype, είναι ένα ερώτημα και όχι μόνο μουσικό…

Γίναμε διάσημοι και σαν σύγχρονοι πιστολάδες. Αυτή τη φορά ο μαθητής που σε σχολείο του Σάντα Φε (πότε ο Τραμπ θα απαγορεύσει το «μακελειό»;) «καθάρισε» με την καραμπίνα του συμμαθητές και καθηγητές του, είναι Έλληνας, γιος μεταναστών από χωριό της Καρδιτσομαγούλας! Εμείς εδώ δεν κρατάμε όπλα, μόνο με εξαιρέσεις, όπως πάντα. Κι όταν είδα τον Σαβίδη με την πιστόλα στην κωλότσεπα, «αμάν» είπα, θα «καθαρίσει» την ομάδα μου, την ΑΕΚ! Ευτυχώς δεν το ’κανε. Ίσως σε άλλο «ντέρμπυ»… Πάμε να δούμε «μπάλα» και να χαρούμε το ποδόσφαιρο και μας πιάνει πανικός…
Ας πάμε καλύτερα στην Κάτω Γατζέα, εκεί που στις 19 Μαΐου του 1823, όπως μας λέει κάθε φορά ο Κώστας Λιάπης, οι Θεσσαλομακεδόνες επαναστάτες έδωσαν μάχη νικηφόρα κατά των τούρκων του Κιουταχή. Και καταθέσαμε στεφάνια στον εξαίρετο και προσεκτικά φτιαγμένο τύμβο, που κόστισε τα μισά χρήματα από όσα η βρύση-μνημείο που στήθηκε στα Κάτω Λεχώνια, στη μνήμη των κρεμασμένων γυναικών, εκείνων που μαρτύρησαν από τους Γερμανοτσολιάδες και συνεχίζουν να «μαρτυρούν» απ’ την ανορθόγραφη γραφή κι από το σκισμένο μάρμαρο του γλύπτη. Δεν ήξερα, δε ρώτησα, συγνώμην…
Και από δω ένα αντίο στον αξέχαστο Χάρρυ Κλυνν, που όσο «σοβαρεύουμε», τόσο περισσότερο μας λείπει…