Ανοιχτή προς το κοινό από χθες η έκθεση του Θανάση Λάλα με τίτλο «Τα Ρω της Χαράς», στον Χώρο Τέχνης δ., μία παρουσίαση έργων που χαρακτηρίζονται από τα έντονα εκφραστικά μέσα σχεδίων και χρώματος, η οποία θα διαρκέσει μέχρι και στις 10 Ιανουαρίου 2024.
Ο κ. Λάλας μίλησε σχετικά με το μήνυμα που θέλει να μεταδώσει μέσα από την τέχνη, τη σχέση του με αυτή και το πώς κάθε έργο τέχνης μπορεί να λάβει απεριόριστες ερμηνείες μέσα από την ανθρώπινη φαντασία:
«Δεν πρέπει να μιλά κανείς για αυτό που κάνει και ούτε μου αρέσει να μιλάω για τα έργα. Με ενδιαφέρει πάρα πολύ οι άνθρωποι να χαίρονται. Ουσιαστικά, θα ήθελα αυτό που αισθάνομαι εγώ στα έργα, να περνά στους ανθρώπους. Από εκεί και πέρα, η ζωγραφική και γενικότερα η τέχνη είναι μία ζούγκλα, στην οποία είτε αποφασίζεις να μπεις είτε όχι. Αν αποφασίσει κανείς να περπατήσει μέσα στο πυκνό δάσος της τέχνης, χωρίς να το καταλάβει, συναντιέται με τον εαυτό του. Στο βάθος του δάσους, αν θέλετε, στο μέσο του σκοταδιού, πάντα υπάρχει ο πραγματικός μας εαυτός. Η τέχνη μας βοηθά να πάρουμε και να ακολουθήσουμε αυτή τη διαδρομή μέχρι εκεί που μπορούμε να φτάσουμε. Όταν αντικρίζουμε έργα τέχνης, εμείς οι ίδιοι νομίζουμε ότι έχουν φτιαχτεί από κάποιον άλλο για τον εαυτό του, ενώ στην τέχνη, μπορεί μπαίνοντας μέσα σε αυτή να συναντήσεις τον εαυτό σου, σαν να έχει φτιαχτεί για εσένα. Τα έργα, όταν τα βλέπεις πάρα πολύ γρήγορα, σου αφήνουν μία αίσθηση. Αν τα πάρεις στο σπίτι σου και τα τοποθετήσεις και κάτσεις απέναντί τους ή έρθεις να τα δεις ξανά και ξανά, κάθε φορά θα σου ανοίγουν και άλλους διαδρόμους, σαν να παίρνεις άλλη γραμμή λεωφορείου και να πηγαίνεις σε άλλον τόπο. Την τέχνη την κάνω από μικρό παιδί, δεν είναι ένα πράγμα το οποίο το ανακάλυψα, με ανακάλυψε εκείνο. Η τέχνη είναι κάτι που γεννήθηκε μαζί μου, μέσα μου. Έβλεπα, θαύμαζα, μου άρεσαν πάρα πολύ τα έργα τέχνης, περισσότερο όμως μου άρεσε η αίσθηση να βρίσκομαι μέσα στο μουσείο, παρά όλα τα υπόλοιπα του χώρου. Πήγαινα, μίλαγα με τους φίλους μου, κοίταζα και με ενθουσίαζε απλώς που ήμουν εκεί μέσα. Δεν φανταζόμουν πότε τον εαυτό μου να βρίσκομαι από τη μεριά του τοίχου, εκεί που κρεμιούνται τα έργα και που άνθρωποι περνούν στον φανταστικό κόσμο».
ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΪΣΜΕΝΟΣ