Της Βασιλείας Γιασιράνη Κυρίτση
Ο δάσκαλος Δημήτρης Κωνσταντάρας – Σταθαράς ξεκίνησε να γράφει για τον τόπο του, τη Νέα Ιωνία, δειλά-δειλά το 1993 παρουσιάζοντας τις «Αληθινές Μικρασιάτικες Ιστορίες». Το πρώτο έφερε το δεύτερο – η έρευνα έγινε πάθος – και το 1995, μας ξάφνιασε παρουσιάζοντας το πολυσέλιδο βιβλίο με τίτλο «Το Χρονικό της Νέας Ιωνίας 1924-1994», ένα βιβλίο ζωντανό από πηγές, εικόνες και μνήμες με όλη την εξέλιξη των ανθρώπων του συνοικισμού που βρέθηκαν πεταμένοι στον Ξηρόκαμπο. Ο αγώνας για επιβίωση, ο αγώνας τους για τη «Βαγγελίστρα», για τα σχολεία τους και για την ομάδα τους τη Νίκη, ήταν τα θέματα που τράβηξαν περισσότερο το ενδιαφέρον του συγγραφέα. Υπήρχαν και άλλα σπουδαία κεφάλαια με τα πολιτικά γεγονότα και τους μικρούς επιχειρηματίες της γειτονιάς του μικρού συνοικισμού. Κάλυπτε σχεδόν όλη την ιστορία συνοπτικά και ο κάθε ερευνητής-μελετητής μπορούσε να αντλήσει τις πληροφορίες του.
Τα χρόνια περνούσαν, ο Κωνσταντάρας ερευνητής ακούραστος έγραψε και άλλα βιβλία, αλλά ένιωθε ότι το «Χρονικό της Νέας Ιωνίας» είχε κενά και έπρεπε να τα συμπληρώσει με όλο το υλικό που μάζευε με υπομονή τα χρόνια που πέρασαν. Έτσι το 2020 οι σκέψεις του ώθησαν την καρδιά του, οι στόχοι του ωρίμασαν, η ζωή εκείνη καθρεφτίστηκε μέσα του και η ιστορία του άλλοτε συνοικισμού των προσφύγων ολοκληρώθηκε με την έκδοση του βιβλίου της νεότερης ιστορίας και πιο συγκεκριμένα από το 1947 που έγινε Δήμος μέχρι το 2010 που η Νέα Ιωνία και ο Βόλος ενώθηκαν σε μια πόλη, τον Βόλο.
Έγινε ένα βιβλίο που ανέδειξε το εύρος της έρευνας του συγγραφέα, που αγωνίστηκε να προβάλλει το παρελθόν που δεν ήταν πάντα ευδόκιμο, που εντυπωσίασε με τη λεπτομέρεια των δημοτικών έργων της Νέας Ιωνίας πλημμυρισμένο με εικόνες και απλό στο ύφος του.
Εικόνες από τους πρώτους δημάρχους και τα δημοτικά συμβούλια, 21 δήμαρχοι (Καραμπατζάκης, Τίκογλου, Μπαλής, Βαλαχής), έντονες προσωπικότητες που πάλεψαν με τις όποιες γνώσεις τους για τον τόπο, η πρώτη σφραγίδα του Δήμου και οι πρώτες υπογραφές των εκλεγμένων δημοτικών συμβούλων, εικόνες των έργων που μεσολαβούσαν από τη μια τετραετία μέχρι την άλλη, εικόνες με την αλλαγή του περιβάλλοντα χώρου των περιοχών, τη νέα δόμηση, τα νέα ήθη και έθιμα που άλλα ξέφευγαν από τα παλιά και άλλα πρόβαλαν τη δύναμη της μικρασιάτικης ρίζας μας.
Όσα ψιθύριζε το παρελθόν, αλήθειες μικρές και μεγάλες, γεγονότα, ιστορίες γραφικές ανθρώπων που πάλευαν να ορθοποδήσουν και να διακριθούν στον πολιτικό στίβο, προσωπικότητες που επιζητούσαν τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης με τη μόρφωση, έγιναν σελίδες τοπικής ιστορίας. Πρωταγωνιστής δεν ήταν ένας, ήταν όλοι. Ο επόμενος ακολουθούσε τα έργα του προηγούμενου και η Νέα Ιωνία μεγάλωνε. Απόκτησε πάρκα, πλατείες, παιδικές χαρές, κολυμβητήριο, στάδιο, ασφαλτοστρωμένους δρόμους, θέατρα (ανοικτό και κλειστό), βιβλιοθήκη, ηρώα, γλυπτά, πολυκατοικίες σύγχρονες, πήρε άλλη όψη και μορφή, νοθεύτηκε ο μικρασιάτικος κόσμος της και έγινε μια άλλη Νέα Ιωνία με τον πυρήνα που όμως παρέμενε ίδιος: Η Ευαγγελίστρια και το Φαρδύ.
Κάθε τέλος ήταν και μια καινούργια αρχή. Το πέρασμα είχε ανοίξει και το ταξίδι της ενωμένης πόλης του Βόλου είχε ξεκινήσει ομαλά.
Η τεχνική της παρουσίασης του συγγραφέα έκρυβε τη δύναμη της γνώσης και της σωστής προσέγγισης του θέματος. Αξιολόγησε σωστά το παρελθόν, το αντιμετώπισε με τον τρόπο του, το έβαλε σε σειρά με το παρόν, δεν έβαλε την προσωπική του άποψη για τα λάθη και τις παραλείψεις, έφτιαξε την ιστορία ενός τόπου στις λογικές του διαστάσεις και καθόρισε το μέλλον της.
Ο Δημήτρης Κωνσταντάρας – Σταθαράς έδωσε με λεπτομερή τρόπο και με εμπεριστατωμένες πηγές την ιστορία 63 χρόνων της πόλης του, της πόλης που μεγάλωσε, αγάπησε, κουβαλούσε τη μυρωδιά της και ασχολήθηκε με υπερβάλλοντα ζήλο για πολλά χρόνια.
Μια ιστορία που οι σελίδες της αληθινές και βαθιά μικρασιάτικες, σήκωναν την αυλαία να αποκαλύψουν την αγάπη των προσφύγων για τη δική τους Νέα Ιωνία. Πως ο διαφορετικός κόσμος των προσφύγων αποτέλεσε τον κορμό του συνοικισμού και την ελπίδα ζωής και Ανάστασης εκείνων των ανθρώπων. Η ζωή του τόπου αυτού ήταν συνυφασμένη με την ιστορία των ανθρώπων της.
Ο συγγραφέας με το χέρι στο στήθος συγκρατούσε τους παλμούς του, έκανε ένα μεγάλο ταξίδι αγάπης μέσα από την εξιστόρηση των γεγονότων και των εικόνων, κατάφερε ακόμη μια φορά να μας ευαισθητοποιήσει, να αγγίξει τις μικρασιάτικες καρδιές μας και να αφήσει τα έργα του παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές της Νέας Ιωνίας.