Η ιστορική μνήμη από το έπος του ’40, ζωντάνεψε στο 2ο Πρότυπο Γυμνάσιο Βόλου, όπου οι μαθητές με διαδραστικό τρόπο μεταφέρθηκαν νοερά στα γεγονότα του πολέμου που ανέδειξε τον ηρωισμό των Ελλήνων. Παρών στη χθεσινή επετειακή εκδήλωση ήταν και ο εγγονός του ταγματάρχη από το Πουρί Δημήτρη Κασλά ο οποίος έγραψε ιστορία στο θρυλικό ύψωμα 731.
Οι μαθητές μέσα από τα αντικείμενα, τα σκίτσα, τους πίνακες, αλλά και τις αφηγήσεις βίωσαν το ελληνικό έπος με ακόμη πιο συναισθηματικό και έντονο τρόπο από την απλή ανάγνωση του ιστορικού βιβλίου.
Ο Δημήτρης Κασλάς, εγγονός του ταγματάρχη του Δημήτρη Κασλά, δεν γνώρισε τον παππού του, καθώς είχε φύγει από τη ζωή, όταν γεννήθηκε. Ωστόσο γνώρισε την μεγάλη προσφορά του παππού του, μέσα από τις αφηγήσεις της γιαγιάς του που τη γνώρισε αλλά και του πατέρα του.
Η διευθύντρια του 2ου Πρότυπου Γυμνασίου Βόλου κ. Σοφία Κανταράκη ανέφερε πως «είναι πολύ ιδιαίτερη η γιορτή της εθνικής επετείου για το σχολείο μας. Είναι μέρα περισυλλογής και προσφοράς στον άνθρωπο. Θελήσαμε στη σχολική μας γιορτή να δώσουμε ένα διαδραστικό χαρακτήρα. Και γι’ αυτό καλέσαμε την μουσικοπαιδαγωγό κ. Αποστολία Αρμπελιά από το Λύκειο Ελληνίδων που διαδραστικά συνομίλησε με τους μαθητές μέσα από τα σκίτσα και τους πίνακες του Αλέξανδρου Αλεξανδράκη ο οποίος πολέμησε το 1940 και στη συνέχεια μετέφερε το βίωμα του πολέμου στην τέχνη. Επίσης στο πρόσωπο του εγγονού του που έδωσε το παρών στην εκδήλωση τιμήσαμε τον σπουδαίο ταγματάρχη από το Πουρί Δημήτρη Κασλά ο οποίος πολέμησε στο ύψωμα 731».
Στο πλαίσιο της εκδήλωσης τιμήθηκε και ο μέχρι πρότινος διευθυντής του 2ου Πρότυπου Γυμνασίου Βόλου και από φέτος διευθυντής του 8ου Γυμνασίου Βόλου κ. Απόστολος Ζαχαρός.
Ο ίδιος τόνισε πως «υπηρέτησα ως διευθυντής έξι χρόνια στο 2ο πρότυπο Γυμνάσιο και είμαι συγκινημένος που επέστρεψα στο γυμνάσιο ως γονιός αλλά και ως τέως διευθυντής του συγκεκριμένου γυμνασίου».
Ο εγγονός για τον παππού
Ο εγγονός Δημήτρης Κασλάς μιλώντας στους μαθητές είπε για τον παππού του πως «Δυστυχώς, τον παππού μου δεν είχα την τύχη να τον γνωρίσω εν ζωή. Παρόλο που επέστρεψε αλώβητος από την πρώτη γραμμή του μετώπου, έφυγε νωρίς από τη ζωή, προδομένος από την καρδιά του. Σε αυτό ίσως συνετέλεσε η πικρία και απογοήτευσή του, που η προσφορά του προς την πατρίδα δεν αντιμετωπίστηκε όπως έπρεπε από το ελληνικό κράτος.
Μεγάλος μέρος, όμως, από τα παιδικά μου χρόνια, το πέρασα στο σπίτι του, κρατώντας συντροφιά στη γιαγιά μου.
Εκείνη πολλές φορές με συγκίνηση άνοιγε ένα παλιό ξύλινο μπαούλο και με φώναζε να μου δείξει όλα τα κειμήλια από την πολεμική δράση του παππού, τα οποία ευλαβικά φύλαγε όλα αυτά τα χρόνια.
Μεταξύ άλλων, αυτά περιελάμβαναν διάφορα ξίφη, κιάλια, στρατιωτικές πυξίδες και χάρτες, χειρόγραφες σημειώσεις, διαταγές, καθώς και στρατιωτικό ρουχισμό.
Η προσοχή μου πάντα επικεντρώνονταν σε ένα χακί ογκώδες χιτώνιο, διάτρητο στην κυριολεξία από τα βλήματα. Το κρατούσα στα χέρια μου αποσβολωμένος, ήταν αδιανόητο σε μένα πώς κατάφερε ο παππούς μου να επιζήσει μέσα από τον ορυμαγδό των πυρών.
Στο παιδικό μου μυαλό, έπλαθα την εικόνα ενός γενναίου πολεμιστή, ενός υπερήρωα που κατατρόπωνε τους εχθρούς.
Μεγαλώνοντας, μέσα από τις αφηγήσεις των επιζώντων συμπολεμιστών του, κατάλαβα ότι τελικά ο παππούς μου ήταν ένας ήρεμος, μειλίχιος αξιωματικός.
Δεν ήταν η σωματική του ρώμη, αλλά κάποια άλλα χαρακτηριστικά που συνετέλεσαν στο να κριθούν πολλές από τις μάχες, ειδικά επί του υψώματος 731.
Αυτά ήταν η μεγάλη στρατιωτική εμπειρία, αφού από νεαρή ηλικία συμμετείχε στη Μικρασιατική Εκστρατεία, η οργανωτικότητα, η οξυδέρκεια ώστε να προβλέπει τις κινήσεις του εχθρού, φρόντιζε διαρκώς να ενθαρρύνει και να διατηρεί υψηλό το φρόνημα των συμπολεμιστών του, ανέπτυσσε δεσμούς οικογένειας μαζί τους, αλλά ταυτόχρονα επέβαλε την πειθαρχία, που θα διατηρούσε το στράτευμα συντεταγμένο.
Το κίνητρο ώστε να δώσουν όλοι και τη ζωή τους ήταν προφανές και υπέρτατο. Έπρεπε να υπερασπιστούν στις οικογένειές τους που άφησαν πίσω, γυναίκες με μικρά παιδιά και μανάδες. Τα σπίτια τους, τη γη που με μόχθο καλλιεργούσαν, δεν θα την παρέδιδαν ποτέ στον κατακτητή.
Κόντρα σε αυτό το σπουδαίο κίνητρο, είχαν να αντιμετωπίσουν ένα σωρό αντιξοότητες. Το πολλαπλάσιο και πολύ καλύτερο εξοπλισμένο στράτευμα των Ιταλών, τη βαρυχειμωνιά που τους αποδεκάτιζε από τα κρυοπαγήματα που απέτρεπε τον ανεφοδιασμό τους με οπλισμό και τρόφιμα, με αποτέλεσμα αν τους θερίζει η πείνα.
Στο ύψωμα 731 το Τάγμα του Κασλά, κατάφερε μία από τις σπουδαιότερες νίκες στην Ιστορία του ελληνικού Έθνους. Το μέγεθος και η αξία της, έχει αναλυθεί εκτενώς από τους μελετητές και θα εξακολουθήσει να μνημονεύεται από τους ιστορικούς του μέλλοντος ως παράδειγμα ανδρείας και αυτοθυσίας, αντίστοιχο της μάχης του Μαραθώνα και των Θερμοπυλών.
Σήμερα τιμούμε τη μνήμη όλων αυτών που με αυταπάρνηση αγωνίστηκαν για την πατρίδα στα δύσβατα μονοπάτια της Πίνδου, πολλοί εκ των οποίων δεν επέστρεψαν ποτέ, κάποιων δε τα λείψανα παραμένουν ακόμη άταφα ή προχείρως ενταφιασμένα κοντά στο πεδίο των μαχών, αναμένοντας να δικαιωθούν.
Το οφείλουμε στους εαυτούς μας να μην τους λησμονήσουμε, να φανούμε αντάξιοι της θυσίας τους, που μας επέτρεψε να ζούμε σήμερα σε μία ελεύθερη πατρίδα. Με τη σειρά μας να κάνουμε ό,τι μπορούμε ώστε να την προστατεύσουμε και να την παραδώσουμε ακέραια και στις επόμενες γενιές».