Δεν έχουν μοσχάρια; Να φάνε ιπποπόταμους! Η… Μαρία Αντουανέτα θα έδινε την απάντηση στους πεινασμένους κατοίκους των ΗΠΑ, αλλά… Όταν η έλλειψη κρέατος στην αγορά των ΗΠΑ γεννούσε τρελές ιδέες.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής αντιμετώπισαν σοβαρή έλλειψη κρέατος στις αρχές του 20ου αιώνα. Καθώς ο πληθυσμός αυξανόταν, η τιμή του βόειου κρέατος εκτινάχθηκε στα ύψη και η κτηνοτροφία πάλευε να καλύψει την αυξημένη ζήτηση. Η αύξηση του ντόπιου πληθυσμού και τα κύματα νέων μεταναστών, υποχρέωναν τις ΗΠΑ να ταΐζει περισσότερα στόματα, που πολλά από αυτά αποζητούσαν κρέας.
Κι όσο συνέβαινε αυτό, οι εκτροφές βοοειδών είχαν μειωθεί δραματικά, η από δεκαετίες εντατική και καθ’ υπερβολή βόσκηση των πεδιάδων είχε προκαλέσει σοβαρό πρόβλημα, τα κοπάδια συνεχώς έφθιναν και ο αριθμός των αγελάδων στη χώρα των μπάφαλος και των βισώνων, μειωνόταν κατά εκατομμύρια κάθε χρόνο. Το γεγονός που έμεινε στην ιστορία των ΗΠΑ ως «Ζήτημα του Κρέατος» ήταν ένα σοβαρότατο πρόβλημα εκείνη την εποχή, που προκαλούσε «πονοκέφαλο» στους άμεσα εμπλεκόμενους και στους πολιτικούς. Η κατάσταση έμοιαζε τόσο τραγική, που ο λιμός ήταν προ των πυλών των ΗΠΑ, ο λαός δυσανασχετούσε και οι υπεύθυνοι αναζητούσαν εναγωνίως και απεγνωσμένα τη λύση.
Ιδέα μεγατόνων…
Υπό το καθεστώς πανικού, κάποιος είχε μια… λαμπρή ιδέα: «Να φάμε ιπποπόταμους! Γιατί να μην εισάγουμε ιπποπόταμους από την Αφρική, να τους αφήσουμε ελεύθερους στα δέλτα των ποταμών μας και τους βάλτους της Ακτής του Κόλπου του Μεξικού και να τους σφάζουμε και να τους διοχετεύσουμε στην αγορά; Οι ιπποπόταμοι είναι ζώα γεμάτα καλοσύνη και πραότητα, οπότε γιατί να μην μετατρέψουμε την Αμερική σε έθνος κτηνοτρόφων ιπποπόταμων;» είπε ο έχων την φαεινή ιδέα δίχως να γνωρίζει ο φουκαράς ότι οι ιπποπόταμοι ευθύνονται για τον θάνατο περισσοτέρων ανθρώπων στην Αφρική από όσους κατασπαράζουν τα μεγαλόσωμα σαρκοφάγα, λιοντάρια, λεοπαρδάλεις κλπ. Οι ιπποπόταμοι θεωρούνται από τα πιο επιθετικά ζώα της ζούγκλας· επιτίθενται στους ανθρώπους χωρίς λόγο και φθάνουν στο να καταστρέψουν ακόμα και οχήματα! Στις ΗΠΑ όμως, εκεί στις αρχές του 1900 το National Geographic δεν υπήρχε, οπότε θεωρούσαν τους ιπποπόταμους ζώα κατοικίδια…
Και να δεις, που σε πολλούς η ιδέα εκείνη φαινόταν σαν μια σοβαρή απάντηση στην ερώτηση για το κρέας. Ερευνητής του υπουργείου Γεωργίας των ΗΠΑ αποφάνθηκε πως η λύση για τον περιορισμό της έλλειψης κρέατος βρισκόταν στην εκμετάλλευση μη παραγωγικών εδαφών. Και οι βάλτοι της ακτής του Κόλπου ήταν εξαιρετικά μη παραγωγικοί, αλλά αυτό θα μπορούσε να αλλάξει αν κατέφθαναν εκεί οι ιπποπόταμοι. Τα, κατά τα άλλα, συμπαθή παχύδερμα θα ήταν ελευθέρας βοσκής ειδικά στους βαλτότοπους της Λουιζιάνα και θα μπορούσαν – σύμφωνα με τις εκτιμήσεις – να αποδώσουν εύκολα ένα εκατομμύριο τόνους κρέατος ετησίως.
Η ιδέα της εκτροφής ιπποπόταμων στην Αμερική ακούστηκε σαν ανέκδοτο, αλλά πολλοί την σκέφτηκαν πιο σοβαρά και ακόμα περισσότεροι υπερθεμάτισαν. Οι New York Times σε άρθρο τους ρωτούσαν τους ειδικούς για το πώς το λιπαρό κρέας του ιπποπόταμου θα μπορούσε να είναι υγιεινό για τον άνθρωπο και πόσο καλό θα έκανε στον καταναλωτή ένα κομμάτι φιλέτο από μια “αγελάδα λίμνης”…». Ένα άρθρο της Washington Post επισήμαινε ότι το να τρως καβούρια και ωμά στρείδια δεν ήταν λιγότερο παράξενο από το να τρως κρέας ιπποπόταμου και πρόσθετε: «Οι προτάσεις που στην αρχή μπορεί να φαίνονται περίεργες και ανεφάρμοστες, όταν αρχίσουν να λειτουργούν στην πράξη, όλοι τις αποδέχονται».
Μια άλλη δημοσίευση έκρινε απόλυτα θετικά το σχέδιο: «Αυτό το ζώο θα είναι η ενσάρκωση της σωτηρίας… Η ειρήνη, η αφθονία και η ικανοποίηση βρίσκονται μπροστά μας. Νέα ζωή, νέες εμπειρίες, νέες ευκαιρίες, νέα οράματα, νέα ενδιαφέροντα και ένα χρυσό μέλλον διακρίνονται στον ορίζοντα των νότιων εδαφών μας, τα οποία θα κατακλύζουν κοπάδια ιπποπόταμων»!
Ο τ. πρόεδρος των ΗΠΑ Θεόδωρος-Τέντι-Ρούσβελτ ήταν ένας από τους πολλούς επιφανείς πολίτες που χειροκρότησαν το σχέδιο εισαγωγής ιπποπόταμων.
Το 1910 μάλιστα, ο γερουσιαστής της Λουιζιάνα Ρόμπερτ Μπρούσαρντ εισήγαγε σχετικό νομοσχέδιο προς ψήφιση. Η Λουιζιάνα φαινόταν ιδιαίτερα κατάλληλη περιοχή. Οι υδάτινες οδοί φράσσονταν από καλαμιές, δηλητηριώδεις υακίνθους και άλλα φυτά που ευδοκιμούν σε βαλτώδεις εκτάσεις· οι ιπποπόταμοι θα τρέφονταν από αυτά και συγχρόνως θα καθάριζαν και τις πλωτές οδούς και ταυτόχρονα θα παρείχαν στους Αμερικανούς εκατομμύρια τόνους κρέατος.
Οι ιπποπόταμοι της Ακτής του Κόλπου θα τερμάτιζαν επίσης το μονοπώλιο του Σικάγου στην επεξεργασία και συσκευασία κρέατος, κάτι που επιθυμούσε διακαώς μεγάλο μέρος της υπόλοιπης Αμερικής. Δυστυχώς – ή μάλλον ευτυχώς – το νομοσχέδιο για τους Ιπποπόταμους καταψηφίστηκε.
Και έπειτα ξέσπασε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος και στους λιμασμένους για κρέας πολίτες των ΗΠΑ κόπηκε η όρεξη ακούγοντας τις ειδήσεις από τα ευρωπαϊκά μέτωπα.
Η λύση για το κρέας τελικά δόθηκε με λιγότερο θεαματικό τρόπο από το να εισβάλλουν τετράπαχοι και μανιασμένοι ιπποπόταμοι στον Κόλπο της Λουιζιάνα: το υπουργείο Γεωργίας απλώς εξέδωσε άδειες επέκτασης των βοσκοτόπων και οι κτηνοτρόφοι συνέχισαν να βόσκουν τις ράθυμες και νωχελικές αγελάδες τους.
Κάποτε ο αμερικανός ποιητής Καρλ Σάντμπεργκ είχε γράψει: «Υπάρχει ένας αετός μέσα μου που θέλει να πετάει ψηλά και υπάρχει και ένας ιπποπόταμος που θέλει να κυλιέται στη λάσπη»… Που να ‘ξερε ο φουκαράς ότι ο αετός-σύμβολο των ΗΠΑ και οι πολιτικοί θα έβαζαν στο μάτι τους ιπποπόταμους για να τους καταβροχθίσουν…
Πηγή: Έθνος