Παρότι έχει κλείσει τα 38 του ο Χρήστος Ζαρογιάννης παραμένει σταθερή αξία στην τοπική καλαθοσφαίριση. Παίζοντας χειρουργημένος και κόντρα στις συμβουλές των γιατρών, οδήγησε τον Γ.Σ. Βόλου σε μεγάλη νίκη επί του Γ.Σ. Σοφάδων στα πλέι οφ της Α1 ΕΣΚΑΘ αποτελώντας το παράδειγμα προς μίμηση για τους νεότερους. «Το μπάσκετ είναι μικρόβιο» εξομολογείται ο ίδιος στη «Θ».
Πριν μια εβδομάδα ήταν στο νοσοκομείο με την κύστη κόκκυγος να τον ταλαιπωρεί. Κανείς δεν περίμενε ότι μερικές ημέρες μετά θα φορούσε την αθλητική περιβολή και θα οδηγούσε τον Γ.Σ. Βόλου σε μια σπουδαία νίκη επί του Γ.Σ. Σοφάδων στα πλέι οφ της Α1 ΕΣΚΑΘ φορτώνοντας το αντίπαλο καλάθι με 30 πόντους. Εκείνος αψήφησε τη συμβουλή του γιατρού και έπαιξε κανονικά.
«Έχω καιρό αυτό το πρόβλημα, το οποίο όμως επιδεινώθηκε από μια πτώση μου στο παρκέ στον αγώνα με τα Φάρσαλα. Σ’ αυτό το σημείο θα πρέπει να διευκρινίσω ότι δεν έκανα επέμβαση στην κύστη κόκκιγος, αλλά έναν καθαρισμό, προκειμένου να μη χάσω τα πλέι οφ. Ωστόσο και πάλι ο γιατρός μού είχε απαγορεύσει να παίξω το Σάββατο. Την Πέμπτη τον πήρα τηλέφωνο και παρότι ήταν επιφυλακτικός, πήρα το ρίσκο και αγωνίστηκα. Ήταν ένα από τα πιο κρίσιμα ματς της χρονιάς και δεν μπορούσα να αφήσω την ομάδα αβοήθητη» επισήμανε ο Χρήστος Ζαρογιάννης, ο οποίος αναφέρθηκε γενικά στον Γ.Σ. Βόλου:
«Θα χαρακτήριζα τον φετινό Γυμναστικό ένα μικρό θαύμα. Έχουμε πολλά νέα παιδιά τα οποία βοηθάμε εμείς οι πιο έμπειροι, αλλά το κακό είναι ότι για διάφορους λόγους δεν μπορούμε να μετέχουμε σε όλες τις προπονήσεις. Ο καθένας έχει τις υποχρεώσεις του, με συνέπεια να βρισκόμαστε όλοι μαζί το πολύ μια φορά την εβδομάδα. Κι όμως στο παρκέ παρουσιάζουμε τον καλύτερό μας εαυτό φτάνοντας την ομάδα μέχρι τα πλέι οφ.
Αυτό, όμως, δεν μας αρκεί. Κοιτάζουμε ακόμη πιο ψηλά. Αναμφίβολα ο Γ.Σ. Φαρσάλων θεωρείται το ακλόνητο φαβορί για την πρωτιά, αλλά επειδή υπάρχουν διάφορα σενάρια θα κυνηγήσουμε και τη δεύτερη θέση. Βέβαια για να τα πετύχουμε όλα αυτά, καθοριστικός είναι ο αγώνας με τον Γ.Σ. Σοφάδων εκτός έδρας το επόμενο Σάββατο. Αν κερδίσουμε τότε εξασφαλίζουμε τη δεύτερη θέση, που φαντάζει και ο πιο εφικτός στόχος».
Ο έμπειρος σέντερ είναι 38 ετών και τον ερχόμενο Δεκέμβριο κλείνει τα 39. Εκείνος όμως δεν χάνει το πάθος του για την καλαθοσφαίριση λέγοντας: «Για μένα το μπάσκετ είναι μικρόβιο. Παίζω πάρα πολλά χρόνια, σίγουρα νιώθω διαφορετικό τον εαυτό μου. Έχω πάρει κιλά, έχω γίνει πιο αργός, αλλά το πάθος δεν μου λείπει. Κάθε παιχνίδι το ζω με πάθος, γιατί το ευχαριστιέμαι με την ψυχή μου. Άλλωστε είμαι πολύ ευχαριστημένος στον Γ.Σ. Βόλου και θέλω να προσφέρω. Ως σύλλογος μπορεί να μη σου τάζει πολλά αλλά τηρεί όσα έχει υποσχεθεί. Ο κ. Κουρουπάκης είναι κύριος απέναντί μου και εκτιμώ την έντιμη στάση του».
Ο έμπειρος σέντερ είναι Θεσσαλονικιός, αλλά τα τελευταία έξι χρόνια ζει στο Βόλο του οποίου πλέον αποτελεί μόνιμο κάτοικο. Πρώτα αγωνίστηκε στη Νίκη και τη Μεταμόρφωση πριν μεταπηδήσει στον Γ.Σ. Βόλου, στον οποίο βρίσκεται για τρίτη χρονιά. Παντρεμένος με την παλιά παίκτρια της Αρτέμιδος Σταυρούλα Βαΐτση έχει αποκτήσει μαζί της μια πολύ όμορφη οικογένεια. Καρπός του έρωτά τους είναι τα δύο παιδιά τους, ο 6χρονος γιος και η 2χρονη κόρη τους, που αποτελούν τη μεγάλη τους αδυναμία.
Πάντως ο Χρήστος Ζαρογιάννης πέρα από ένας εξαιρετικός μπασκετμπολίστας έχει επεκτείνει τη δράση του και σε άλλους τομείς. «Τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι με τη μελισσοκομία» μας λέει ο ίδιος και συνεχίζει: «Είναι μια ενασχόληση μέσα στη φύση και το λατρεύω αυτό. Ακόμη βρίσκομαι στο στάδιο της ανάπτυξης και μου απορροφά πολλή ενέργεια. Ωστόσο τα επόμενα χρόνια ελπίζω να είναι ανταποδοτικό, γιατί έχω οικογένεια και πρέπει να φροντίζω γι’ αυτήν. Παράλληλα διατηρώ και ένα τμήμα στην υποδομή του Γ.Σ. Βόλου όπου προπονώ μικρά παιδιά. Χαίρομαι να ασχολούμαι μαζί τους και προσπαθώ να μεταδώσω όσες γνώσεις έχω αποκομίσει τα χρόνια που παίζω μπάσκετ».
Στο εύλογο ερώτημα μέχρι σε ποια ηλικία θα συνεχίσει την καλαθοσφαίριση ο 38χρονος αθλητής απαντά: «Αυτό εξαρτάται και από τον Γυμναστικό. Εάν οι άνθρωποί του θέλουν να δώσουν την σκυτάλη σε νεότερους, τότε θα αποχωρήσω. Τα νέα παιδιά είναι το μέλλον του μπάσκετ και πρέπει να τους δίνονται πολλές ευκαιρίες, όπως δόθηκαν και σε μένα. Πάντως αισθάνομαι ότι ακόμη μπορώ να προσφέρω και θα παίζω όσο με κρατάνε τα πόδια μου…».