Ποια είναι στις μέρες μας τα επαγγέλματα που φθίνουν επειδή όλο και λιγότερος κόσμος επιλέγει να τα ασκήσει, με αποτέλεσμα να απειλούνται ακόμα και με εξαφάνιση; Όπως δηλώνει στο onlarissa.gr ο Πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Λάρισας, κ. Γιάννης Σκόκας, τα επαγγέλματα στα οποία παρατηρείται αυτή η τάση έχουν σχέση με κλάδους οι οποίοι γενικότερα καθίστανται πεπαλαιωμένοι, συγκριτικά με την εξέλιξη της αγοράς, τις ανάγκες και τις απαιτήσεις της και οι οποίοι μπορούν εύκολα να αντικατασταθούν με εναλλακτικές λύσεις.
Ειδικότητες στους κλάδους της κλωστοϋφαντουργίας, όπως μοδίστρες και γαζώτριες, αλλά και στα τεχνικά επαγγέλματα, όπως φορτοεκφορτωτές, τσαγκάρηδες, μηχανοξυλουργοί και τεχνίτες ξύλου αποτελούν πλέον επαγγέλματα με τα οποία δύσκολα επιλέγουν να ασχοληθούν οι σημερινοί επαγγελματίες και ακόμα περισσότερο οι νέοι. Για τους τεχνίτες ξύλου μάλιστα ο κ. Σκόκας αναφέρει: «ξέρω ότι, ενώ υπήρχαν στη δομή του Εργατικού Κέντρου ως σωματείο, σήμερα φθίνουν. Ήταν ένα από τα πιο παλιά σωματεία. Σήμερα δύσκολα βρίσκει κανείς ανθρώπους που να είναι ολοκληρωμένοι μάστορες».
Η τάση αυτή φυσικά δεν σχετίζεται με την αμιγώς παλαίωση των τεχνικών ή την έλλειψη αναγκών στην αγορά. Η αιτία, όπως είναι αναμενόμενο, έχει να κάνει περισσότερο με τη δυνατότητα της αγοράς να αντικαθιστά αυτά τα επαγγέλματα με άλλες σύγχρονες μεθόδους, που αποφέρουν μεγαλύτερο κόστος και μειώνουν τον χρόνο παραγωγής κατά πολύ. Στην περίπτωση των φορτοεκφορτωτών για παράδειγμα, οι νέες μέθοδοι φόρτωσης και εκφόρτωσης με μηχανήματα καθιστούν την παρουσία των ανθρώπων περιττή.
Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τον κλάδο της κλωστοϋφαντουργίας και της κατασκευής υφασμάτων και ρούχων. Οι τεράστιες απαιτήσεις της αγοράς, οι οποίες ακολουθούν τους ρυθμούς της μόδας και των τάσεων, απαιτούν και την ανάλογη ταχύτητα και μαζικότητα στην παραγωγή. Οι ανάγκες δηλαδή όχι απλώς δεν έχουν ξεπεραστεί, αλλά έχουν πολλαπλασιαστεί και υπαγορεύουν νέους, πολύ πιο αυστηρούς κανόνες.
Ταυτόχρονα, προκαλεί εντύπωση -μικρή ομολογουμένως, λόγω των γνωστών συνθηκών- η ενασχόληση των νέων με τη γεωργία που ακολουθεί ανάλογη κατεύθυνση. Η εντύπωση ενδεχομένως να προέρχεται από το γεγονός ότι, ως αμιγώς αγροτική περιοχή, η Λάρισα και εν γένει η Θεσσαλία θα προσέφεραν στους νέους μεγαλύτερη τριβή και γνώση προς το αντικείμενο, ενώ οι οικογενειακές επιχειρήσεις θα μπορούσαν να αποτελέσουν κίνητρο για τους νέους να ακολουθήσουν το επάγγελμα. Αυτό ωστόσο δεν συμβαίνει, καθώς, όπως εξηγεί ο κ. Σκόκας «η αύξηση του κόστους παραγωγής και η κάλυψη των αναγκών με εισαγωγές αντίστοιχων, φθηνότερων προϊόντων από άλλες χώρες, οδηγούν στην εξαφάνιση και αυτού του κλάδου. Κι αυτοί που παραμένουν το μετανιώνουν, από ό,τι συζητώ μαζί τους».
Όπως σημειώνει ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου, σε κάθε περίπτωση «οι εργαζόμενοι πληρώνουν το κόστος των επιχειρηματικών σχεδίων. Θυσιάζονται οι δουλειές τους και οι ζωές τους συνολικά για χάρη της ανταγωνιστικότητας».
Ρεπορτάζ: Ζωή Μπουρουτζή
Πηγή: onlarissa.gr