Ο Άρης Παχής γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Βόλο, όπου και διαμένει. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Λογιστικής του ΤΕΙ Θεσσαλονίκης. Το μυθιστόρημα «Καβαλάρης Θάνατος» αποτελεί το δεύτερο συγγραφικό του εγχείρημα, καθώς το πρώτο του, με τίτλο «Η εκδίκηση της σβούρας» (2022), έχει εκδοθεί και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Λυκόφως. Και τα δύο έργα του ανήκουν στο κοινωνικό δράμα εγκλήματος.
Συνέντευξη
ΧΑΡΙΤΙΝΗ ΜΑΛΙΣΣΟΒΑ
Θα μας δώσετε κάποια στοιχεία για το μυθιστόρημά σας με τίτλο «Καβαλάρης θάνατος» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής;
Για αρχή, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για τη φιλοξενία στην εφημερίδα «Θεσσαλία». Ο «Καβαλάρης Θάνατος» είναι ένα μυθιστόρημα 246 σελίδων και ανήκει στο κοινωνικό δράμα εγκλήματος. Πρόκειται για μία σκοτεινή ιστορία μέσα στην οποία οι πρωταγωνιστές, με τις συμπεριφορές τους, δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες που τους φέρνουν αντιμέτωπους με ηθικά διλήμματα. Η αχόρταγη πείνα τους να ικανοποιήσουν τις διαστροφές τους και το υπερ-εγώ τους, η ακόρεστη δίψα για εκδίκηση μα και το χειμαρρώδες μίσος, τους ωθούν να σπάσουν κάθε ηθικό φραγμό οδηγώντας τους σε παραβατικές και απάνθρωπες πράξεις.
Στην αρχή της ιστορίας, ο Παύλος Βακράτσης μαθαίνει ένα απρόσμενο νέο που συνθλίβει τα σχέδια και τις φιλοδοξίες του για το μέλλον. Ακολουθεί το κεντρικό γεγονός του βιβλίου, το οποίο είναι ο βιασμός ενός έφηβου κοριτσιού. Βιασμός ψυχής και σώματος. Στη συνέχεια αποκαλύπτεται ένα πολύτιμο γράμμα που αποτελεί μια τραγική, σπαρακτική εξομολόγηση. Καθώς και μια οικονομική πλεκτάνη, που ενισχύει την πλοκή φέρνοντας αποκαλύψεις.
Στο τέλος όμως, όλοι θα πληρώσουν το τίμημα των επιλογών τους. Και θα είναι ακριβό. Σίγουρα όλοι, όμως;
Γιατί επιλέξατε να μιλήσετε μέσα από τη μυθοπλασία για την κυνική, την ωμή πλευρά της κοινωνίας;
Ο λόγος που παρουσίασα την ιστορία με ωμό ρεαλισμό, είναι επειδή το φαινόμενο του βιασμού, που αποτελεί και το κυρίαρχο συμβάν του βιβλίου, το βλέπουμε τόσο συχνά στα κεντρικά δελτία ειδήσεων και πολύ φοβάμαι πως το έχουμε συνηθίσει. Η ρουτίνα και το νοιάξιμο που έχουμε αποκλειστικά για τα δικά μας μικρά ή μεγάλα προβλήματα, μας φοράει παρωπίδες εμποδίζοντάς μας να ασχοληθούμε με το τι γίνεται παραδίπλα. Ακούμε τη λέξη «βιασμός» και την προσπερνάμε γρήγορα, θεωρώντας πως πρόκειται απλά για μια σεξουαλική πράξη υπό πίεση. Αναρωτιόμαστε ποτέ τι είναι ο βιασμός, βήμα προς βήμα; Τι συμβαίνει σε έναν βιασμό είτε κρατήσει μερικά λεπτά είτε για ώρες ολόκληρες; Τι αντίκτυπο έχει στη μετέπειτα ζωή του θύματος και στον κοντινό του κοινωνικό κύκλο; Ό,τι δεν συμβαίνει μέσα στο σπίτι μας, δεν συμβαίνει καν. Ό,τι δεν χαλάει τη δική μας καθημερινότητα, το «στρογγυλεύουμε» κάπως μέσα στο κεφάλι μας, για να μη μας πειράζει αρκετά. Το έγραψα με τέτοιο τρόπο, λοιπόν, επειδή θα ήθελα οι αναγνώστες να ενοχληθούν και να θυμώσουν με τους χαρακτήρες αυτού του βιβλίου. Να αναρωτηθούν αν υπάρχει δικαιοσύνη. Αν όχι, τι φταίει τότε;
Πόσο συχνά θεωρείτε πως συναντάμε καταστάσεις και χαρακτήρες αντίστοιχους με τους ήρωες του βιβλίου σας;
Πολύ συχνά, για τον λεγόμενο δυτικό κόσμο, ο οποίος στηρίζει (ή υποτίθεται πως στηρίζει) την οργάνωση των κοινωνιών του πάνω στις αξίες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είτε πρόκειται για αντίστοιχες ιστορίες είτε παραπλήσιες, η εμφάνισή τους είναι σοκαριστική. Πολλές φορές, υπάρχει αρκετή αλαζονεία και διαστροφή κρυμμένη μέσα στο κεφάλι των καθωσπρέπει, φιλήσυχων ανθρώπων. Καθώς και πίσω από τα καλοσιδερωμένα κοστούμια και τις κοινωνικά αξιοσέβαστες στολές που χαίρουν μιας εξουσίας. Ο πολιτισμός του ανθρώπου, ακόμα και του δυτικού, από μια κλωστή κρέμεται. Όταν το εγώ του είναι τόσο θηριώδες που τον εμποδίζει να δαμάσει τα συναισθήματά του, τις ορμές του και τα ζωώδη ένστικτά του, τότε οι ηθικές αναστολές πάνε περίπατο και η δράση του ξετυλίγεται με βάση τον νόμο της ζούγκλας. Γίνεται αδυσώπητα χειριστικός και μόλις εντοπίσει το θήραμά του, ξεκινάει ένα παιχνίδι εξουσίας. Με όλες τις σαρωτικές συνέπειες που αναπόφευκτα θα ακολουθήσουν. Κυρίως για το θύμα…
Το ανά χείρας βιβλίο είναι το δεύτερο μυθιστόρημά σας. Τι σας οδήγησε να ασχοληθείτε με τη συγγραφή;
Από μικρό παιδί με γαλούχησαν να είμαι εσωστρεφής. Δεν ξέρω γιατί, ίσως από κάποια ανησυχία μην ενοχλήσω τους γύρω μου. Αντιλαμβανόμουν την έκφραση των συναισθημάτων μου ως αδυναμία χαρακτήρα και ως κάτι όχι και τόσο αντρικό. Θεωρώντας πως θα έπρεπε πάντα να δείχνω ακλόνητος, βρισκόμουν κι εγώ παγιδευμένος στα κοινωνικά «κουτάκια», που δεν είναι τίποτε άλλο από απόψεις των παλιών που προκαθορίζουν τη ζωή των νέων. Η συγγραφή μού χτύπησε την πόρτα αναπάντεχα, μιας και δεν ήταν ποτέ το όνειρό μου, όταν αποπειράθηκα να γράψω μερικές σελίδες για να σκοτώσω την ώρα μου. Και μπορώ πια να πω, πως σιγά σιγά με ξεκλειδώνει. Μέσα από τους μυθοπλαστικούς χαρακτήρες των ιστοριών μου, αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο να εκφραστεί. Να εκτεθεί. Χωρίς να ντρέπομαι.
Ποιοι είναι οι δικοί σας αγαπημένοι λογοτέχνες;
Είναι πολλοί και θα μπορούσα να γράψω μια ολόκληρη λίστα με δαύτους. Προσπαθώ όμως να μην εγκλωβίζομαι στους αγαπημένους, διότι αυτό ίσως να μου έβαζε περιορισμούς στο να λαμβάνω ποικίλες επιρροές, να μελετάω διαφορετικές τεχνικές και να βλέπω τον τρόπο σκέψης του καθενός όταν το βιβλίο του πέσει στα χέρια μου. Θα ήθελα όμως να αναφέρω τρία ονόματα από αυτή τη λίστα. Τον Μένη Κουμανταρέα, διότι απολαμβάνω τη βαριά ατμόσφαιρα και τους μελαγχολικούς χαρακτήρες που χτίζει τόσο περίτεχνα στις ιστορίες του. Τον Ρένο Αποστολίδη για τον σκληρό λόγο του και τον Τσαρλς Μπουκόφσκι που με την ωμή και χωρίς φανφάρες γραφή του, καταφέρνει να με συνεπαίρνει μέσα στις ιστορίες των παρηκμασμένων χαρακτήρων του.
Τι θωρείτε εξέλιξη σε έναν συγγραφέα;
Θα έλεγα πως είναι η ικανότητά του να μπορεί να κοιτάξει ακόμα και ένα απλό, συνηθισμένο αντικείμενο όπως π.χ. ένα ποτήρι, και να γράψει μια ολόκληρη ιστορία γι’ αυτό. Η ενισχυμένη παρατηρητικότητα που αποκτά όσον αφορά στους χώρους στους οποίους παρευρίσκεται, αλλά και τις συμπεριφορές των ανθρώπινων αλληλεπιδράσεων. Να μπορεί να μπαίνει στα παπούτσια των άλλων, πηγαίνοντας την ενσυναίσθησή του ένα βήμα παραπέρα. Να δέχεται με αξιοπρέπεια τις κριτικές, καθώς και να διατηρεί τη θέληση και την πειθαρχία να συνεχίζει να γράφει ανεξάρτητα από αυτές είτε είναι θετικές είτε αρνητικές. Αναφορικά με τις τεχνικές και το πλούσιο λεξιλόγιο, αυτό θα έλεγα πως είναι ζήτημα μελέτης και αδιάκοπης ανάγνωσης.
Ποιο βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα και σας εντυπωσίασε;
Τον «Πότη» του Χανς Φαλλάντα. Είναι μια υπέροχη ιστορία που μας δείχνει πως ο οικονομικά ευκατάστατος και με υψηλό κοινωνικό στάτους πρωταγωνιστής, λίγο λίγο καταρρέει βρίσκοντας αποκούμπι στο αλκοόλ λόγω της αναδουλειάς της επιχείρησής του. Η απόλαυση που νιώθει για αυτήν την «επανάστασή» του, η άρνησή του να αποδεχτεί το πρόβλημα, η μανία καταδίωξης που έχει, η καταφυγή στο ψέμα, καθώς και η εξαπάτησή του από απατεώνες αποτελούν σκηνικά που κάνουν πολύ ενδιαφέρον αυτό το βιβλίο.
Ποια αξία θεωρείτε υπέρτατη;
Με μια γρήγορη απάντηση, θα μπορούσα να πω ότι είναι η ελευθερία. Αναλύοντάς το όμως περισσότερο, πιστεύω πως όλα ξεκινούν από την αυταγάπη. Είναι η ρίζα από όπου όλα τα υπόλοιπα απορρέουν. Δείχνοντας εκτίμηση και σεβασμό προς τον εαυτό μας, μαθαίνουμε να υιοθετούμε τρόπους για να προστατεύουμε τη σωματική και ψυχική μας υγεία. Παύουμε να γινόμαστε έρμαια των συναισθημάτων μας. Τα δαμάζουμε και βρίσκουμε πιο υγιείς τρόπους να τα εκφράσουμε. Γινόμαστε πιο δημιουργικοί και παραγωγικοί, ενώ παράλληλα μαθαίνουμε να βάζουμε όρια στον εαυτό μας και τους άλλους. Αυτό μας οδηγεί στο να χτίζουμε πιο στέρεες και αμοιβαίες ανθρώπινες σχέσεις. Εντοπίζουμε τα θετικά μας σημεία και αυτό μας δίνει κίνητρο, αντί να κλείσουμε τα μάτια στα ελαττώματά μας, να τα αποδεχθούμε και να τα διορθώσουμε στον βαθμό που είναι εφικτό. Δεχόμαστε αυτό που είμαστε και μαθαίνουμε να διεκδικούμε αυτά που δικαιούμαστε, όπως για παράδειγμα την ατομική μας ελευθερία, την ανεξαρτησία και άλλα. Όταν, λοιπόν, πατάμε πιο σταθερά τα πόδια μας ως μονάδες μέσα στην κοινωνία, αυτό μας ωθεί να βγούμε από το ατομικό πεδίο και να μπούμε σε συλλογικά πλαίσια. Να διεκδικούμε από την εκάστοτε εξουσία, την κοινωνική ελευθερία, την ανεξιθρησκία, την ισότητα και ισονομία διαφορετικών ανθρώπων, την ασφάλεια και οτιδήποτε άλλο συμβάλλει στη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των ανθρώπων μιας κοινωνίας. Νομίζω πως οι κοινωνικοπολιτικές αλλαγές και συνθήκες προς ολοένα και περισσότερη ελευθερία, εδραιώνονται πιο σταθερά και μακροχρόνια, όταν αυτές πηγάζουν από μέσα μας. Από το άτομο.
Ασχολείστε με τη συγγραφή κάποιου επόμενου βιβλίου;
Ναι, δοκιμάζω τον εαυτό μου στο διήγημα. Γράφω μικρές ιστορίες στο πλαίσιο του κοινωνικού δράματος, όπου το στοιχείο του εγκλήματος απουσιάζει. Προσπαθώ να χτίσω χαρακτήρες που είναι σακατεμένοι από τη ζωή και παλεύουν με τη μοναξιά, τη νοσταλγία και τον πόνο ανοιχτών, παλιών πληγών. Ευελπιστώ να φτιάξω μια συλλογή διηγημάτων.