Του Νίκου Τσούκα
Πέρασε πολύ γρήγορα αυτός ο πρώτος χρόνος, που ένας σημαντικός άνθρωπος με καταγωγή από τις Σταγιάτες Πηλίου, πρόεδρος της τότε Κοινότητας επί είκοσι χρόνια, προ πάντων όμως αγωνιστής της ζωής, ο Αθανάσιος Κορώνης, έφυγε από τη ζωή το πρωί της 3ης Ιουλίου σε ηλικία 93 ετών.
3 Ιουλίου 2020.
Έφυγε ο αγαπημένος «πατέρας» μας, Αθανάσιος Κορώνης.
Από καιρό, χρόνια πριν, έλεγε να φύγει να ανακουφιστεί, στην αρχή μετά τον χαμό της αγαπημένης του συζύγου, προπάντων όμως μετά τον τραυματισμό και την καθήλωση στο κρεβάτι του πόνου, έναν χρόνο πριν, αλλά δύσκολο να το συνειδητοποιήσουμε, να το δεχτούμε, να το νιώσουμε.
Θα ζει για πάντα στην καρδιά μας και στις μνήμες μας, αλλά δεν θα είναι μέσα στο σπίτι του, ούτε στο χωριό του ούτε στο αγρόκτημά του, μεγάλο το κενό!
Διάλεξε να φύγει για να ησυχάσει από τις ταλαιπωρίες, διάλεξε να φύγει μόλις έναν μήνα πριν εισέλθει στον 94ο χρόνο της ζωής του.
Μας λείπει κιόλας τόσο πολύ, τον αγαπούσαν όλοι οι άνθρωποι που τον γνώρισαν τόσο πολύ.
Χαίρομαι που είχα τη χαρά να ζήσω τα τελευταία δέκα χρόνια τόσο κοντά του.
Χαίρομαι που με αφορμή μια ερευνητική εργασία της Χρυσούλας, μας αποκάλυψε ακόμη και δραστηριότητες της Αντίστασης και έμαθα αρκετά ξεκάθαρα και αντικειμενικά γεγονότα για τη σημασία αυτών των κρίσιμων στιγμών, που ο καθένας έγραφε και δημοσίευε από τη δική του ιδεολογική σκοπιά, και πώς μπορέσαν να διαμορφώσουν τον χαρακτήρα του και να επηρεάσουν την κατοπινή του στάση ζωής και προσφοράς.
Χαίρομαι που είχα την τύχη να συνεργαστώ μαζί του στα κοινά μας χρόνια στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, σε διαφορετικούς βέβαια τόπους, να δουλέψω μαζί του στο κτήμα του στην «Κερασίτσα», να προσπαθώ να ωφεληθώ από τη μεθοδικότητα, την τάξη, την υπομονή και το πνεύμα της οικονομίας του.
Ήταν άρτιος άνθρωπος, άνθρωπος με φιλότιμο και συνείδηση, φιλεύσπλαχνος και φιλόξενος, καλός χριστιανός, καλός σύζυγος, καλός πατέρας, καλός γιος, καλός κοινοτάρχης, καλός συνδικαλιστής, καλός συνάδελφος, καλός φίλος, καλός συγγενής, καλός περιπατητής, Βόλος – Σταγιάτες και επιστροφή σχεδόν καθημερινά μέχρι τα 85!
Ακούραστος, πάντα να δουλεύει για να τα φέρνει βόλτα και να μας κάνει τα χατίρια.
Μόνο για τον εαυτό του δεν είχε ποτέ χρόνο.
Μας αγαπούσε όλους πολύ, πρώτα από όλους τη σύζυγο και σύντροφό στα 50 χρόνια γάμου, την κόρη του και εμάς τα τρία παιδιά, μας αγαπούσε τόσο πολύ και τόσο ξεχωριστά, που νιώθαμε όλοι ότι μας είχε αδυναμία και ήμασταν ο καθένας οι πιο αγαπημένοι.
Το πραγματικό και χωρίς προσωπικά οφέλη ενδιαφέρον και η αγάπη του για τις Σταγιάτες και τους ανθρώπους της τον ώθησε, μέσα σε όλη την πυκνή δραστηριότητά του και τις βαριές υποχρεώσεις του, να ασχοληθεί επί είκοσι σχεδόν χρόνια με όλα της τα κοινοτικά, κοινωνικά και εκκλησιαστικά της ζητήματα, και άφησε σημαντικό έργο.
Υπήρξε εξέχον μέλος της μεταπολεμικής σταγιατιώτικης κοινωνίας.
Με τον εν γένει βίο του, τίμησε την οικογένειά του, την Ορθοδοξία, τον γενέθλιο τόπο του, τη Μαγνησία και την πατρίδα.