Η Έλενα Νικηφόρου βρίσκεται στο Βόλο από τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Τότε πήρε την απόφαση να αφήσει τη Ρουμανία και ακολούθησε τον μετέπειτα σύζυγό της στην Ελλάδα. Γνωρίστηκαν στο Βουκουρέστι, την εποχή που εκείνη φοιτούσε στη Σχολή Καλών Τεχνών, με τη ζωγραφική να αποτελεί τη μεγάλη αγάπη της. Αποτελεί τη «ψυχή» του Εργαστηρίου ζωγραφικής της Νέας Ιωνίας, στο οποίο διδάσκει ανελλιπώς τα τελευταία 27 χρόνια.
Τα μαθήματα γίνονται στο Πολιτιστικό Κέντρο της Νέας Ιωνίας, όπου λειτουργεί το Εργαστήρι ζωγραφικής για εφήβους και ενήλικες, παράλληλα με το τμήμα προετοιμασίας για τις εξετάσεις στις Σχολές Καλών Τεχνών και Αρχιτεκτονικής. Η ταλαντούχα εικαστικός, η οποία, πλέον… πολιτογραφήθηκε Βολιώτισσα, αφού φέτος συμπληρώνει 32 χρόνια στην πόλη μας, μίλησε για το πώς πήρε την απόφαση να έρθει στη χώρα μας, αλλά και τη δουλειά της στο Εργαστήρι.
«Ο άντρας μου ήρθε να σπουδάσει στη Ρουμανία και πιο συγκεκριμένα στο Πολυτεχνείο στο Βουκουρέστι. Εκείνος ήταν στο Τμήμα Πληροφορικής, ενώ εγώ παρακολουθούσα τα μαθήματα στη Σχολή Καλών Τεχνών. Έτσι, για να μη φύγει με… άδεια χέρια, πήρε γυναίκα από εκεί και γυρίσαμε μαζί στο Βόλο», εξομολογήθηκε χαμογελώντας η Έλενα Νικηφόρου, για να συμπληρώσει: «Είμαι εδώ από το 1984, πλέον νιώθω Βολιώτισσα κι εγώ. Πάνω από τη μισή ζωή μου βρίσκομαι στην Ελλάδα. Νιώθω περισσότερο οικεία εδώ παρότι στη Ρουμανία».
Στη συνέχεια η Έλενα Νικηφόρου θυμήθηκε πώς προέκυψε η ιδέα του Εργαστηρίου ζωγραφικής: «Ήταν η τελευταία χρονιά της θητείας του τότε δημάρχου Νέας Ιωνίας, του αείμνηστου Ανδρέα Βαλαχή. Το 1989 για την ακρίβεια. Αρμόδιος αντιδήμαρχος για θέματα πολιτισμού ήταν ο Στέφανος Φούσκης. Είχε ακούσει ότι ήμουν ζωγράφος. Στην αρχή όταν με προσέγγισε του είπα «όχι». Ήξερα να ζωγραφίζω, αλλά το έκανα για μένα. Δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ότι θα διδάξω. Ωστόσο, έπειτα με πλησίασε εκ νέου και δέχθηκα να ξεκινήσουμε».
Η ίδια εξομολογήθηκε ότι στο ξεκίνημα της προσπάθειας δεν πέρασε καν από το μυαλό της η διάρκεια που θα είχε η λειτουργία του τμήματος. «Αποδείχθηκε πως τίποτα δεν είναι μονιμότερο του προσωρινού, αφού φέτος συμπλήρωσα 27 χρόνια διαρκούς διδασκαλίας », σημείωσε με νόημα και κατέληξε: «Ξεκινήσαμε με την σιγουριά ότι θα διαρκούσε για λίγο διάστημα. Όμως, η ανταπόκριση ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Θυμάται ότι εγγράφηκαν γύρω στα 80 παιδιά. Διψούσαν για ζωγραφική τότε στη Νέα Ιωνία, αφού δεν υπήρχε κάτι ανάλογο. Καθιερώθηκε το εργαστήρι και όλα πήραν το δρόμο τους.».
Κάθε αρχή και δύσκολη, με την κ. Νικηφόρου να θυμάται χαρακτηριστικές σκηνές: «Τον πρώτο καιρό τα μαθήματα γίνονταν στον Άγιο Νεκτάριο. Σε ένα από τα μικρά κτίρια, πίσω από την Εφορία. Οι συνθήκες δεν περιγράφονταν. Δεν κλείδωνε καν η πόρτα. Όσο για θέρμανση, υπήρχε μόνο μία μικρή σόμπα για να ζεσταθούμε και κάθε ημέρα έκανα το γύρο ολόκληρου του τετράγωνου κουβαλώντας το μπιτόνι με τη βενζίνη. Όμως, οι δυσκολίες δεν μας πτόησαν. Υπήρχε αγάπη γι’ αυτό που γινόταν στην αίθουσα. Από την στιγμή που πέρασε η πρώτη μαθήτριά μου στην Αρχιτεκτονική, κατάλαβα ότι κάναμε κάτι καλό».
Το βλέμμα της Ρουμάνας ζωγράφου έλαμψαν, καθώς αναφέρθηκε στους μαθητές της, αλλά και τις χαρές που έχει βιώσει διδάσκοντας κοντά στις τρεις δεκαετίες: «Βλέποντας την πρόοδο στην τάξη νιώθω τρομερή χαρά. Περιμένω με αγωνία κάθε φορά τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Όταν ξεκινάει το μάθημα, αντιλαμβάνομαι τη μεγάλη ευθύνη μου απέναντι στα παιδιά. Κατά κάποιο τρόπο βάζω κι εγώ ένα λιθαράκι στο μέλλον τους. Τα μαθήματα του ελεύθερου και γραμμικού σχεδίου είναι αρκετά σημαντικά, δίνουν αρκετά μόρια. Ειδικά για σχολές όπως η Αρχιτεκτονική δεν περνάς εάν βαθμολογηθείς κάτω από τη βάση».
Όσο για τις συμβουλές που δίνει στους μαθητές της; Η Έλενα Νικηφόρου είπε: «Να είναι ελεύθεροι και να αγαπούν αυτό που κάνουν, αλλιώς ένα παιδί αποκλείεται να προσέξει στο μάθημα. Ειδικότερα στο σχέδιο για να προχωρήσεις, θέλει δουλειά. Το ταλέντο από μόνο του δεν αρκεί, αντίθετα πολλές φορές φρενάρει. Από εκεί και πέρα, τους λέω ότι η ζωγραφική δεν μπαίνει σε κανόνες. Όταν συμβαίνει αυτό, πολύ απλά δεν υπάρχει Τέχνη».