Την ιστορική εξέλιξη του δημόσιου χρέους στην Ελλάδα παρουσίασε με ομιλία του χθες στον πολυχώρο τέχνης του Ωδείου Φουντούλη ο καθηγητής του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας κ. Μιχάλης Ζουμπουλάκης.
Η εκδήλωση διοργανώθηκε από το «Καφέ της Επιστήμης» σε συνεργασία με τον Ελληνογαλλικό Σύνδεσμο Βόλου.
Ο κ. Ζουμπουλάκης τόνισε πως το δημόσιο χρέος υπάρχει στο ελληνικό κράτος πριν τη γέννησή του. Στη νεοελληνική ιστορία της η Ελλάδα πτώχευσε επίσημα τέσσερις φορές, οι τρεις στο 19ο αιώνα και η μία το 1932. Μάλιστα στην πτώχευση επί Τρικούπη το δημόσιο χρέος αντιπροσώπευε το 210% επί του ΑΕΠ και ήταν υψηλότερο σε σχέση με τώρα που βρίσκεται στο 180%. Τεχνικά από το 2010 η Ελλάδα δεν είναι πτωχευμένη, αφού έχει την υποστήριξη από τους δανειστές, αλλά ουσιαστικά είναι, αφού δεν μπορεί να ξεπληρώσει μόνη της τα δάνεια.
Η μόνη περίοδος που η Ελλάδα είχε χαμηλό δημόσιο χρέος ήταν από το 1953 μέχρι το 1981, όπου αντιπροσώπευε το 40% του ΑΕΠ.
Ερωτηθείς για τα αίτια αυτής της κατάστασης ο κ. Ζουμπουλάκης ανέφερε πως το αίτιο είναι ότι κάθε φορά λαμβάναμε μέτρα που ήταν βραχυπρόθεσμα και ποτέ δεν ασχοληθήκαμε σοβαρά με την πληρωμή του χρέους. Επειδή η χώρα μας δημιουργήθηκε το 1830 με έξωθεν βοήθεια, νομίζαμε πως οι ξένοι ποτέ δεν θα μας εγκατέλειπαν και έτσι συνεχίζαμε να δανειζόμαστε ασύστολα. Γι’ αυτό και δεν καταφέραμε να ελέγξουμε το χρέος μας.
Ερωτηθείς τι πρέπει να γίνει με το σημερινό δημόσιο χρέος, ο κ. Ζουμπουλάκης υπογράμμισε πως θα πρέπει να υπάρξει ένας διακανονισμός που σημαίνει μεγαλύτερη χρονική παράταση αποπληρωμής των δανείων και γενναία μείωση στο επιτόκιο εξόφλησης. Το κούρεμα του χρέους το θέλει το ΔΝΤ, αλλά όχι η Ευρωπαϊκή Ένωση που έχει βάλει και τα περισσότερα χρήματα της μέχρι τώρα βοήθειας που αγγίζει τα 250 δισεκατομμύρια ευρώ.
Ο κ. Ζουμπουλάκης έκλεισε τη χθεσινή του ομιλία λέγοντας πως «η ελληνική ιστορία του δημόσιου χρέους είναι ένα υπόδειγμα κακοδιαχείρισης, εξάρτησης από την ξένη βοήθεια και κοντόθωρης σύνδεσης με την εκάστοτε επείγουσα αναγκαιότητα της ιστορικής συγκυρίας. Διαρθρωτικά προβλήματα σε όλους τους κλάδους παραγωγής και της δημόσιας διοίκησης είχαμε και πριν από το ευρώ, και πριν την ΕΟΚ, και πριν την κρίση του ’29, και πριν το Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο. Άραγε, πόσες ευκαιρίες δικαιούται να χάσει μια χώρα για να αναπτυχθεί κανονικά;».