Μία Τουρκάλα που μένει μόνιμα στο Βόλο τα τελευταία 12 χρόνια, αποδεικνύει στην πράξη ότι αυτά που ενώνουν τους δύο λαούς είναι περισσότερα από εκείνα που μας χωρίζουν. Ο λόγος για την Μπέρνα Ατιλγκανέρ, η οποία έχει… πολιτογραφηθεί Βολιώτισσα. Το 2003 άφησε τη χώρα της ακολουθώντας το δρόμο της καρδιάς της και τις προσταγές του έρωτα. Παντρεύτηκε με Έλληνα, με τον οποίον μπορεί σήμερα να μη συνεχίζουν μαζί, αλλά «ρίζωσε» στα μέρη μας και δηλώνει ευτυχισμένη από τη ζωή της στην Ελλάδα.
Γεννήθηκε στη Σμύρνη, αν και μέσα της κρύβει μία… Κρητικιά, με την ίδια να αποκαλύπτει την ελληνική καταγωγή της: «Οι προπαππούδες μου μέχρι και λίγο πριν τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο ζούσαν στην Κρήτη, πολλές γενιές πίσω. Η προγιαγιά ήταν από το Ρέθυμνο και ο προπάππους από το Κάστρο Ηρακλείου. Το 1912 ή ένα χρόνο αργότερα έφυγαν για Τουρκία. Ήταν ελληνόφωνοι. Όταν έφτασαν στη Σμύρνη, δεν ήξεραν καν τουρκικά. Θυμάμαι αχνά την προγιαγιά μου, που δεν μιλούσε καλά την τουρκική γλώσσα. Η μητέρα μου, τα αδέρφια της, έμαθαν πρώτα τα κρητικά στο σπίτι και μετά στο σοκάκι τα τούρκικα».
Η Μπέρνα, της οποίας το όνομα στα τουρκικά σημαίνει «νέα», μετά το λύκειο αποφάσισε να σπουδάσει τουριστικά επαγγέλματα: «Ξεκίνησα από το Πανεπιστήμιο στην Προύσα, αλλά τελείωσα τις σπουδές μου στη Σμύρνη. Το 1991 πήγα σε ένα μεγάλο τουριστικό γραφείο, όπου και κάθισα για επτά χρόνια, ενώ ενδιάμεσα πήρα και το πτυχίο ξεναγού. Το 1997 μετακόμισα στην Κωνσταντινούπολη κι έμεινα εκεί για μία εξαετία, λέγοντας «ναι» στην πρόταση μίας εταιρείας λογισμικού, στο τμήμα μάρκετινγκ. Το 2000 γνώρισα έναν Βολιώτη και τρία χρόνια αργότερα παντρευτήκαμε. Οι γονείς μου δεν έφεραν αντίρρηση γι’ αυτό. Θυμάμαι μόνο την κουβέντα της μητέρας μου: «Καλά, τόσο μακριά θα πας;».
Το Νοέμβριο 2004 η Μπέρνα Ατιλγκανέρ ασχολήθηκε για πρώτη φορά με τη διδασκαλία της τουρκικής γλώσσας. Για 11 χρόνια συνεργάστηκε με το «Δίαυλο», με την ίδια να μη μετανιώνει στιγμή για την επιλογή της: «Όταν λειτούργησε το πρώτο τμήμα είχαμε 20-22 άτομα. Η ανταπόκριση ήταν μεγάλη. Τη δεύτερη χρονιά φτάσαμε έξι τμήματα. Τότε δεν φανταζόμουν ότι θα μου άρεσε τόσο πολύ, αλλά πιστεύω ότι αυτό το επάγγελμα μου ταιριάζει και καμαρώνω που όλα αυτά τα χρόνια μόνο τρεις μαθητές μου δεν έχουν περάσει όλοι κι όλοι τις εξετάσεις πιστοποίησης. Όταν πρωτομπήκα στην τάξη για να διδάξω είχα απίστευτο άγχος, αλλά προσαρμόστηκα αμέσως. Πλέον κάθε μάθημα είναι μία ξεχωριστή εμπειρία για μένα. Φέτος γύρισα σελίδα στα επαγγελματικά μου, αφού ξεκίνησα συνεργασία με ιδιωτικό φροντιστήριο και δεν κρύβω ότι είμαι ενθουσιασμένη, γιατί με στηρίζουν απόλυτα σ’ αυτό το νέο ξεκίνημα».
Από την κουβέντα μαζί της δεν θα μπορούσε να λείψει και το σχόλιό της για τις σχέσεις των δύο λαών: «Οι Τούρκοι και οι Έλληνες μοιάζουμε σε πολλά. Υπάρχουν σίγουρα διαφορές, αλλά ο τρόπος σκέψης και συμπεριφοράς είναι σχεδόν ίδιος. Προσωπικά ένιωσα οικεία από την πρώτη στιγμή, με καλοδέχθηκαν. Στο Βόλο είμαστε 7-8 Τούρκοι. Όλοι ήρθαμε εδώ γαμπροί και νύφες». Όσο για το πώς νιώθει μετά από τόσα χρόνια στην Ελλάδα, η Τουρκάλα δασκάλα απάντησε με χαμόγελο: «Τώρα πια νιώθω περισσότερο Βολιώτισσα, παρά Σμυρνιά. Ωραίος συνδυασμός όπως και να ‘χει. Λατρεύω το Βόλο, είναι και η θάλασσα, που ήμουν μαθημένη από τη Σμύρνη. Όμορφο μέρος και καλοί άνθρωποι».