Αλληλεγγύη – ταξική, εννοείται – στους πρόσφυγες που είναι εγκατεστημένοι στου Μόζα έδωσαν τα μέλη του ΠΑΜΕ και εξέφρασαν τις θέσεις του «ταξικού κινήματος» για το προσφυγικό.
Μια εξήγηση γι’ αυτή την ταξική παρέμβαση-επίσκεψη είναι ότι θέλουν να υπενθυμίσουν ότι η αλληλεγγύη δεν είναι παρά ένα βήμα προς την ταξική σύγκρουση που οραματίζονται.
Μια δεύτερη εξήγηση είναι ότι αποφάσισαν να ασχοληθούν σοβαρά με ένα τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα που το πετάξαμε στην πίσω αυλή και ουδείς πλέον, εκτός από μια μικρή μερίδα εθελοντών και ευαισθητοποιημένων ανθρώπων, ασχολείται μαζί του.
Η αλληλεγγύη βεβαίως δεν είναι ταξική και δεν είναι χάπι για τον πόνο του άλλου.
Το ΠΑΜΕ, μετά από πολύ καιρό, έδωσε χθες μια συνέντευξη με ουσία, για να μιλήσει με γεγονότα. Για να υποστηρίξει και να αναδείξει πως στην πόλη δεν λειτουργεί κανένα ενιαίο κέντρο, που ως «ομπρέλα» θα συντόνιζε όλες τις ομάδες, όλες τις κινήσεις πολιτών, θα κατέγραφε προβλήματα και θα έδινε άμεσα λύσεις.
Ο Δήμος Βόλου έχει πάψει να παίζει αυτόν τον ρόλο.
Δεν ασχολείται καν με τους άστεγους και τους πεινασμένους που τους έχει κάθε μέρα στα πόδια του, δεν ασχολείται με τη φτώχεια και τα υποσιτιζόμενα παιδιά στα σχολεία, δεν ασχολείται ουσιαστικά με ό,τι δεν αφορά επίδειξη «φιλανθρωπίας» μέσα από φιγούρα και παραγοντιλίκι. Από τη «Θ» περνούν πολλοί άνθρωποι που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, που κοιμούνται στα παγκάκια, που κοιμούνται θεονήστικοι και που μας εξηγούν ότι οι πόρτες είναι μεν ανοιχτές για να πουν το πρόβλημά τους στον Δήμο, αλλά το ενδιαφέρον περιορίζεται στο επίπεδο της …ψυχοθεραπείας. Το έμπρακτο ενδιαφέρον είναι μηδαμινό. Αν δώσουμε βάση στα μισά από όσα καταμαρτυρούν οι άνθρωποι αυτοί, τότε η υπάλληλος στην οποία παραπέμπονται για να ασχοληθεί, υποτίθεται, με την περίπτωσή τους πρέπει να απουσιάζει έξι μήνες τον χρόνο…
Είναι δυνατόν λοιπόν να περιμένει κανείς να ασχοληθεί με τους ξεχασμένους πρόσφυγες ένας φορέας όπως ο Δήμος και να συντονίσει με τις υπηρεσίες που διαθέτει εθελοντές και δομές; Οι πρόσφυγες ό,τι ήταν να τους προσφέρουν από ενσταντανέ, τους το προσέφεραν, και ό,τι ήταν να τους χαρίσουν από φωτογραφίες, τους το χάρισαν. Και το εκμεταλλεύτηκαν με το παραπάνω, όπως μόνο αυτοί ξέρουν. Πλέον δεν τους χρειάζονται. Ο ρόλος τους εξαντλήθηκε. Προέχει το success story με το οποίο παραμυθιάζουν κάθε μέρα την πόλη.