Του Κυριάκου Παπαγεωργίου
Ήταν σε κάποιο ματς που έδινε η ομάδα του Ολυμπιακού Βόλου, νομίζω στην Έδεσσα, όταν μετά το βραδινό φαγητό πήγα νωρίς να ξαπλώσω στο δωμάτιό μου στο ξενοδοχείο όπου είχε καταλύσει η αποστολή. Ξάπλωσα με τα ρούχα με σκοπό να βγω για μια βόλτα στην πόλη των καταρραχτών. Πήρα τότε να ξεφυλλίζω ένα βιβλίο που είχα πάρει μαζί μου καλά τυλιγμένο σε χάρτινη σακούλα.
Το ξετύλιξα κι άρχισα να μελετώ Καίη Τσιτσέλη και Γιώργο Σεφέρη. Δεν πρόλαβα να το ξεφυλλίσω και χτυπάει η πόρτα μπαίνοντας φουριόζος μέσα ο Αντώνης Γεωργιάδης. Θέλει, λέει, να μου δώσει τη σύνθεση της ομάδας, αλλά το βλέμμα του καρφώνεται στον τίτλο του βιβλίου που κρατάω στα χέρια μου.
Παγώνω γιατί το βιβλίο μόλις είχε απαγορευθεί από τη λογοκρισία της χούντας παρότι είχε προλάβει να κυκλοφορήσει σε μερικά αντίτυπα, πριν αποσυρθεί από τις προθήκες των βιβλιοπωλείων.
Ο τίτλος του «ΤΑ ΔΕΚΑΟΧΤΩ ΚΕΙΜΕΝΑ», με μικρά διηγήματα, κριτικές και ποιήματα, όλα αντιδικτατορικά και όλα από καταξιωμένες προσωπικότητες των γραμμάτων και των Τεχνών, κυνηγημένες από τη χούντα.
Το βλέπει ο κυρ-Αντώνης, σουφρώνει το βλέμμα, ενώ εγώ προσπαθώ να δικαιολογηθώ. Όμως εκείνος αλλάζει ύφος και μου λέει να μην ανησυχώ, αλλά μόλις το διαβάσω με παρακαλεί να του το δανείσω.
Ησυχάζω και μου δίνει σε χαρτάκι τη σύνθεση της ομάδας για τον αυριανό αγώνα, που εγώ θα μεταδώσω τηλεφωνικά στη ΘΕΣΣΑΛΙΑ.
*
Μια από τις επόμενες μέρες επισκέπτομαι τον Γεωργιάδη στην «ΚΥΨΕΛΗ», όπου διέμενε στον Βόλο και του πάω τυλιγμένο σε μπακαλόχαρτο το βιβλίο με τα «Δεκαοχτώ κείμενα». Εκείνος το ανοίγει επιδεικτικά, δίχως καμία προφύλαξη και αρχίζει να ρουφάει τις σελίδες του με ικανοποίηση.
Από κει και μετά γινόμαστε κολλητοί με τον κυρ-Αντώνη. Ζητάει τα βράδια στο περιθώριο του δείπνου των αποστολών να κάνουμε παρέα και μου εκμυστηρεύεται περιστατικά από τη ζωή και τη φιλοσοφία του. Τόσο ως προπονητή, όσο και ως πολυτάλαντου ανθρώπου και χαρακτήρα.
Όλοι οι άνθρωποι που συναναστρέφεται στον Βόλο επιζητούν την παρέα του μόνο και μόνο για ποδοσφαιρικές συζητήσεις. Παίχτες, συστήματα και γκολ.
Αφήνει στην άκρη άμυνες, συστήματα και αντίπαλους και καταπιάνεται μαζί μου για τα πολιτιστικά και κοινωνικά προβλήματα της χώρας. Ποιος; Ο προπονητής του Ολυμπιακού Βόλου. Εν έτει 1971.
Μένω με ανοιχτό το στόμα από τον αλλιώτικο λόγο που εκφέρει και είναι τόσο διαφορετικός από την ποδοσφαιρική διάλεκτο. Ιδέες και απόψεις διαλεκτικές, σχεδόν επαναστατικές.
Ύστερα από μερικές μέρες κι ενώ πια του έχω τυφλή εμπιστοσύνη του πάω το καινούργιο απαγορευμένο βιβλίο του Κέδρου (που κι αυτό πρόλαβε να κυκλοφορήσει πριν αποσυρθεί) με τίτλο ΤΑ ΝΕΑ ΚΕΙΜΕΝΑ.
*
Στον επόμενο αγώνα του κυπέλλου – ημιτελικός ήδη – ο Ολυμπιακός είχε κληρωθεί να παίξει με την ΑΕΚ σε μονό αγώνα ύστερα από κλήρωση, στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Το ίδιο βράδυ ο κυρ-Αντώνης μου εκμυστηρεύτηκε πως δεν τον νοιάζει το ματς του κυπέλλου – εκείνος θέλει ν’ ανέβει κατηγορία η ομάδα – αλλά θέλει να δείξει στους Αθηναίους τη δουλειά που κάνει στον Βόλο.
Την άλλη μέρα ο Ολυμπιακός έχασε από την ΑΕΚ, αλλά όλοι ήταν ξετρελαμένοι με την ποιότητα που ξεδίπλωσε η ομάδα στο χορτάρι.
Σε ιδιαίτερη συζήτηση που είχα παίρνοντας συνέντευξη από τον Στέλιο Σκευοφύλακα και τον Μίμη Παπαϊωάννου, μου δήλωσαν – υπάρχουν οι συνεντεύξεις τους στη ΘΕΣΣΑΛΙΑ της εποχής – εντυπωσιασμένοι από την ποιότητα της ομάδας και τη σοβαρή δουλειά που κάνει ο προπονητής.
Ο Μίμης ο Παπαϊωάννου ειδικά έκανε ξεχωριστή μνεία στον Αντώνη Γεωργιάδη. Για τον λόγο αυτό ο κυρ-Αντώνης είχε γίνει το μήλο της έριδος ανάμεσα στους Αθηναίους ρεπόρτερ, για το ποιος θα μιλήσει μαζί του (θυμάμαι τον πανύψηλο Φαίδωνα Κωνσταντουδάκη από το ΦΩΣ των ΣΠΟΡ που τον είχε στριμώξει με ερωτήσεις επιπέδου κι είχε μείνει έκπληκτος από τον λόγο του. Τότε δεν υπήρχαν κοινές συνεντεύξεις και μικρόφωνα. Ούτε καν αίθουσες δηλώσεων. Όλα αυτά γινόντουσαν έξω από τα αποδυτήρια…).
*
Η ομάδα έχει ταξιδέψει στην Καβάλα για να δώσει το πιο κρίσιμο παιχνίδι της κατηγορίας. Από το αποτέλεσμα εκείνου του αγώνα θα κρινόταν αν θα πάρει το εισιτήριο της ανόδου για την Α’ Εθνική.
Είχαμε ταξιδέψει από την προηγούμενη. Κοιμηθήκαμε καλά και μάλιστα οι ποδοσφαιριστές για να είναι πιο ήρεμοι αποφάσισαν νωρίς το βράδυ, να συγκεντρωθούν στο δωμάτιό μου, για να χαλαρώσουν, πράγμα που είχε επιβάλει ο ίδιος ο προπονητής.
Πραγματικά χαλάρωσαν οι παίκτες με τον τρόπο που είχε δώσει την εντολή του ο μεγάλος ψυχολόγος προπονητής.
Το πρωί και μετά το πρόγευμα βγήκε όλη η αποστολή να ξεμουδιάσει στο προαύλιο του ξενοδοχείου, δίπλα από τη θάλασσα. Εκεί στο γκαζόν ο κυρ-Αντώνης θέλοντας να χαλαρώσει ακόμη περισσότερο τους παίκτες, πήρε μια μπάλα και την πετούσε στον καθένα με το χέρι. Έδωσε ταυτόχρονα εντολή να μην την αγγίξει κανένας με τα πόδια.
Θυμάμαι κάποια στιγμή που ο Βασίλης ο Καραΐσκος, τσατίστηκε που δεν μπορούσε να κλωτσήσει και έδωσε μια σουτάρα προς το μέρος μου. Θύμωσε ο κυρ-Αντώνης, αλλά δεν τόδειξε.
Ήταν πάντα κοντά στους παίχτες και δοκίμαζε μεγάλη γκάμα από τρόπους αντιμετώπισής τους.
*
Ο Αντώνης Γεωργιάδης, μάχιμος ποδοσφαιριστής της μεγάλης Δόξας Δράμας, άφησε εποχή τόσο για τις ποδοσφαιρικές του γνώσεις, όσο και για την ποιότητα του χαρακτήρα του.
Τον θυμάμαι πάντα να μιλάει με ευγένεια, σύνεση, μετριοπάθεια, σεβασμό στη γνώμη του άλλου, διακριτικότητα και προ πάντων επιείκεια.
Είναι ό,τι θα μπορούσα να πω για τον άνθρωπο που έφυγε χτες από τη ζωή, αθόρυβα, όπως αθόρυβη ήταν και η ζωή του μέσα σε ένα κλίμα υψηλής αξιοπρέπειας και ήθους που συνήθως δεν συνάδει σε προπονητές ποδοσφαιρικών ομάδων…
Αντώνη, καλό σου ταξίδι…