Της
Βαρβάρας Τσακουρίδου
Στο ένα χέρι τον ουρανό / και στο άλλο τη θάλασσα κρατώ / από δέος λυγίζω… / κι’ αρμενίζω με τ’ αστέρια / στο νερό, που αντικρύζω… / κολυμπώ… ως το άπιαστο όνειρο, / την απελευθέρωση ζητώ… / Το μικρό μου σύμπαν / να υπερβώ / τον μακρόκοσμο να αγγίξω / και να λυτρωθώ / με τη θεογονία ένα να γινώ! / Τόσα αστέρια τρεμοσβήνουν στο νερό / μια ζωή απλόχερα / σου δίνουν στο Θεό… / Τόσα αστέρια λαμπυρίζουν στη λιακάδα / σου χαρίζουνε ακμάδα / να ονειρεύεσαι τη μέρα / να πετάς ως τον αιθέρα… / Τόσα αστέρια μες τα χέρια… / σαν μια χούφτα περιστέρια / ώσπου νάρθει το σκοτάδι / με το φεγγαρίσιο χάδι / τα μάτια να κλείσουν / και τα όνειρα ν’ αρχίσουν. / Στης θάλασσας το απέραντο μπαλκόνι / μια λαμπηδόνα μέρα ξημερώνει… / με τον ήλιο τη ματιά μας / μελιχρά να τη μεστώνει.