Στην πανελλήνια έκθεση Γλυπτικής, που διοργανώνει το Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας στην Αθήνα, δίνει το «παρών» ο Αναστάσης Κρατίδης. Ο γνωστός καλλιτέχνης συμμετέχει με το έργο «Μοναξιά», το οποίο εκτίθεται στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο. Η έκθεση άνοιξε τις πύλες της την περασμένη Τρίτη 11 Οκτωβρίου, ενώ θα διαρκέσει μέχρι τις 6 Νοεμβρίου.
O κ. Κρατίδης, ο οποίος παραβρέθηκε στα εγκαίνια, μίλησε για τη συμμετοχή του στην έκθεση που έχει ελεύθερο θέμα και παρουσιάζει τη δουλειά 57 γλυπτών με δημιουργίες μεσαίων και μεγάλων διαστάσεων. «Tα έργα ανήκουν στην κατηγορία της υπαίθριας γλυπτικής, και απαραίτητη προϋπόθεση για τη συμμετοχή ήταν, να έχουν γίνει την τελευταία πενταετία», εξήγησε ο βραβευμένος γλύπτης, που επέστρεψε προχθές από την Αθήνα. «Στην έκθεση συμμετέχουν καταξιωμένοι γλύπτες, με φήμη σε Ελλάδα και εξωτερικό, ενώ και ο χώρος, είναι ένας από τους ωραιότερους στην Αθήνα», συμπλήρωσε.
Μιλώντας δε, για το έργο του, επισήμανε τα εξής: «Πρόκειται για έργο, που σκαλίστηκε σε μαύρο μάρμαρο Βόλου. Είναι συγκεκριμένο είδος μάρμαρου, το οποίο πλέον δεν εξορύσσεται στην περιοχή μας. Έχει σταματήσει να βγαίνει τουλάχιστον τέσσερις δεκαετίες. Πριν από 25-30 χρόνια εξασφάλισα κάποια κομμάτια, τα οποία επεξεργάζομαι κατά καιρούς. Με αφορμή τη φετινή πανελλήνια έκθεση γλυπτικής, ήταν το δεύτερο έργο που δούλεψα με μάρμαρο Βόλου, το οποίο έχει φοβερές ιδιότητες. Είναι εξαιρετικά δύσκολο, γιατί τα «νερά» του είναι απρόβλεπτα, κάτι που φαίνεται και στο έργο».
Η καλλιτεχνική δημιουργία του Αναστάση Κρατίδη τιτλοφορείται «Μοναξιά», για την οποία είπε: «Είχα έναν συγκεκριμένο σκοπό, όσον αφορά στην ιδέα που ήθελα να μεταδώσω, όπως και στα περισσότερα έργα που φτιάχνω: Να ξυπνάει συναισθήματα στον θεατή. Και επειδή στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για μοναξιά, το γλυπτό πρέπει να εκπέμπει το συναίσθημα αυτό». Πώς περιγράφει τη μοναξιά ο ίδιος; «Σήμερα ο άνθρωπος είναι περισσότερο απομονωμένος και πορεύεται με υποκατάστατα, όπως είναι τα social media για παράδειγμα. Νομίζουμε πως εάν έχουμε τριακόσιους «φίλους» στο Facebook είμαστε εντάξει. Σε καμία περίπτωση δεν σε «γεμίζει» η επικοινωνία μέσω διαδικτύου, ούτε συγκρίνεται με την αμεσότερη επαφή που έχεις με κάποιον από κοντά. Να μπορείς να τον κοιτάζεις στα μάτια. Αυτό έχει χαθεί σε μεγάλο βαθμό. Πλέον, η μοναξιά είναι μια κατάσταση που αφορά την πλειοψηφία των ανθρώπων. Και πώς μπορεί να εκφραστεί αυτό το συναίσθημα, μέσω της πλαστικής; Αποτελεί πρόκληση για έναν καλλιτέχνη. Στο δικό μου έργο, η φιγούρα αγκαλιάζει τον εαυτό της και ανάμεσα στα άκρα της, υπάρχει ένα είδος… αφρού. Το μάρμαρο παίζει τον ρόλο ενός εφήμερου υλικού. Ένα άλλο χαρακτηριστικό, έχει να κάνει με το εξής: Συνήθως, όταν σκαλίζουμε το μάρμαρο, υπάρχει μια μόνιμη πάλη μεταξύ του υλικού και του έργου. Στη «Μοναξιά», όμως, το σώμα «κατάπιε» το μάρμαρο, έτσι όπως το αγκάλιασε. Υπάρχει ένα είδος πίεσης και έντασης, που δημιουργήθηκε ανάμεσα στη φιγούρα και το υλικό. Όπως, δεν είναι τυχαίο ότι έφτιαξα μια νεανική φιγούρα. Τη μοναξιά, την καταλαβαίνουμε μες στην ψυχή μας. Και ανεξάρτητα από τη βιολογική μας ηλικία, η ψυχή πάντα παραπέμπει στο παιδί που κουβαλάμε μέσα μας».